Hanni en Amil
Indonesische schilderijen en kunstnijverheid
door Aeneas Alzabidi
/^Auctioneers
ULERUM
Westeinde 12 Postbus 345 2501 CH 's-Gravenhage Tel. 070 - 3 56 01 65 Fax 070 - 3 56 12 82
Beethovenstraat 89 1077 HS Amsterdam Tel. 020 - 671 81 21 Fax 020 - 6 711021
Veiling Nr. 108 op maandag 27 november 1995 10.30 uur in 's-Gravenhage
Kijkdagen: 23 Vm 26 november 1995 van 10.00 -16.00 uur. Catalogus 25,=
Waarbij werk van A.J. Le Mayeur De Merprés, W. G. Hojker, E. Dezentjé, E. Eland, Basoeki Abdullah, G.P. Adolfs,
R. Bonnel en Ida Bagus Made Widja. U kunt dagelijks terecht voor bijblijvende taxatie van uw kunstvoorwerpen.
'Aeneas, kom eens hier', riep vader vanaf
de achtergalerij in de richting van de tuin
waar ik met beide broertjes aan het spe
len was.
'Ja, Sidi ik heb u gehoord. Ik kom!'
Ik rende zo snel mogelijk naar hem toe,
waarna hij mij een tijdlang stil aankeek.
'Ga even hier zitten, want ik heb je iets
belangrijks te vertellen. Je beide broer
tjes Hannibal en Amilcar hoeven het nog
niet te weten. Over twee weken geef ik
een groot feest. Een echte Tunesisch
besnijdenisfeest. Zes en zeven jaar zijn
mooie leeftijden om de eerste stap naar
het man-zijn te zetten. En echte mannen
horen besneden te zijn. Het is weliswaar
geen verplichting, maar een Sunnah, een
weldaad, aan Allah om het verbond te
herdenken dat Hij met onze stamvader
Ibrahim (Abraham) heeft gesloten.'
'Wat is dan een Tunesische besnijdenis,
vader?'
'Dat is een feest volgens de tradities van
ons land. Toen er een paar jaar geleden
bij jou de voorhuid werd weggenomen
kon ik door bepaalde omstandigheden
die gebruiken niet uitvoeren. Nu gaan we
het anders doen. Naar zo'n feest horen
niet alleen veel mensen te komen, maar
er moet ook muziek zijn en zang, zoete
lekkernijen en niet te vergeten de vreug
dekreten met veel lawaai.'
Nu keek ik even op. Vader hield hele
maal niet van muziek, noch van zang en
nog minder van zoete lekkernijen. Maar
waarschijnlijk hoorde het erbij.
'Vader, wat zijn vreugdekreten en wat
bedoelt u met veel lawaai?' 'Kijk mijn
zoon, ik zal je wat vertellen. In Tunesië
kochten de mensen voor een besnijde-
(Advertentie)
nisfeest een heleboel waterkruiken van
aardewerk. Die kruiken lijken veel op de
kendi's die je hier op de pasar kunt
kopen. Tientallen kruiken die zij dan met
water vulden. Op het moment dat de
besnijder de voorhuid van het kind ging
afsnijden, werden de kruiken door de
gasten neergesmeten. Dat gaf een luide
knal.'
Het leek mij een grappig gezicht om al
die kruiken tegelijk kapot te smijten en
het water te zien opspatten, hoewel ik het
aan de ene kant wel jammer van het aar
dewerk vond.
'Maar waarvoor en waarom deden ze dat
eigenlijk vader?'
'Afleidingsmanoeuvre, mijn zoon! Zo'n
knaap die besneden wordt is natuurlijk
doodsbang en wil het op een huilen zet
ten wanneer hij denkt het mesje te voe
len. Vandaar dat men zijn aandacht wil
afleiden door middel van die knal. Hij zal
van het geluid schrikken. En voor hij er
erg in heeft is het voorbij en heeft de
besnijder zijn werk verricht. Maar het is
zaak om het juiste moment te kiezen.
Direct erna slaken de vrouwelijke gasten
een vreugdekreet.'
Vader hield zijn hoofd omhoog en met
23
