moessQn
Niet in groepsverband, maar wel verzorgd?
Indische passiviteit
Indische mensen zijn ook erg passief.
Ze wachten tot er iets gebeurt en dan pas
ondernemen ze actie. Bovendien zijn ze
erg tolerant. Ze passen zich aan de situatie
aan. 'Sudah, laat maar.' Dat maak ik bij
een heleboel Indische mensen mee.
Hollandse mensen hebben dat ook wel,
maar daarbij is het meer uitzondering dan
regel. Bij Indische mensen precies anders
om. Met name mijn ouders en oudere
neven en nichten zijn zo. Als ik echter kijk
naar de neven en nichten van mijn gene
ratie, dan zie ik al duidelijk een verande
ring. Zij komen meer op voor zichzelf, ze
weten hun mondje te roeren. Dat hebben
ze geleerd in de huidige maatschappij, op
school en op het werk. Tolerantie vind ik
heel belangrijk. Daarom kan en wil ik ook
niet strak vasthouden aan de Indische
cultuur of wat daarvoor doorgaat. Als alle
cultuurgroepen binnen Nederland dat
zouden doen, ontstaat er een hokjesgeest
en verdwijnt de broodnodige verdraag
zaamheid. Laat elkaar in je waarde.
Ik zal niet snel mensen in verlegenheid
brengen, althans niet in de persoonlijke
sfeer. Op mijn werk probeer ik dat ook
niet te doen, maar soms ontkom ik er niet
aan. Met name als ik iemand niet mag.
Normaal gesproken zal ik iemand die een
domme fout heeft begaan daar in een
persoonlijk gesprek op wijzen. Voor
mensen die dat in mijn ogen niet verdie
nen, hou ik daar geen rekening mee.
Mijn passiviteit is typisch Indisch. Ook als
het gaat om het uitdragen van mijn
Indische afkomst. Ik zou wel een Indische
vriend willen helpen als die mij zou
vragen een koempoelan te organiseren of
iets dergelijks, het initiatief zou echter
nooit van mij komen. Ik heb daar ook
geen behoefte aan. Voor mij zijn er geen
herinneringen om op te halen of te
koesteren. Ik betrapte mijn ouders daar
laatst ook op. Ze zouden eigenlijk naar
een Indische vereniging gaan, maar bleven
thuis. 'Waarom gaan jullie niet?' vroeg ik
ze. 'Ach, die en die zijn er niet en de band
die er speelt is ook niet geweldig. Laat
maar. Een andere keer misschien.' Voor
mijn ouders is het dus ook slechts de
gezelligheid onder bekenden, meer niet.
Mijn passiviteit weerhoudt me er ook van
om aan een stamboomonderzoek te
beginnen, terwijl ik daar best nieuwsgierig
naar ben. Misschien dat mijn vader er
binnenkort aan begint. Hij heeft in elk
geval de tijd. Anders zou het iets moeten
zijn voor mijn pensionering, maar die is
nog ver weg.
Door dit interview ben ik wel met mijn
ouders in gesprek geraakt over mijn
Indische achtergrond. Voor die tijd
hebben we daar zelden of nooit over
gesproken. Ik heb mijn ouders ondermeer
gevraagd waarom ze mij geen Maleis
hebben geleerd. Dat kwam omdat ze zelf
in het voormalig Nederlands-lndië geen
Maleis mochten spreken. Bovendien paste
het niet bij een Hollands getinte opvoe
ding. Ze waren bang dat ik anders op
school problemen zou hebben gekregen
met mijn Nederlands. Zelfben ik er-
achteraf blij om, ook al vond ik het in
Indonesië jammer. Niet vanuit een hang
naar nostalgie of vanwege een verbonden
heid, maar puur in praktische zin. Als ik
in Turkije op vakantie ben, dan wil ik ook
graag Turks kunnen spreken, om een beter
contact met de bevolking te hebben.
Ik heb mijn ouders ook gevraagd waarom
ze mij zo weinig over vroeger hebben
verteld. Zelfs hun geboorteplaatsen had ik
verkeerd in mijn hoofd zitten. Ik dacht
dat mijn moeder in Timor en mijn vader
in Malang was geboren. Mijn ouders
hebben in Indonesië blijkbaar niets meer
liggen. Dat hoofdstuk is afgerond.
Bovendien blijkt hieruit hoe weinig ik zelf
betrokken en bezig ben geweest met mijn
Indische afkomst. De naam 'Regensburg'
interesseert me veel meer. Het lijkt me
veel boeiender om te weten wat en wie
die Hollandse of Duitse voorvader was.
Het Indische deel komt daarbij vanzelf
aan de orde. De Indische historie boeit
mij ook niet zodanig dat ik er meer over
te weten wil komen, door bijvoorbeeld
meer te lezen. Mijn vader heeft boeken
genoeg over het Indië van toen, ook over
de Japanse bezetting. Maar het boeit mij
niet genoeg om ze te lezen. Voor mijn
gevoel weet ik voldoende. Ik heb niet meer
kennis of achtergrond nodig om mijn
ouders te begrijpen.
Geen Indische vriendinnetjes
Thuis heb ik geen inrichting die refereert
aan mijn Indische afkomst. Het spijt me.
Mijn ouders wel: mijn vader heeft een
echte handgemaakte kast uit Indië, ook
een tafel waarvan de poten uit twee oli
fanten bestaan, en beeldjes. Houtsnijwerk
vindt hij geweldig. Dat is voor mij wel
typisch Indisch. Van mijn Indonesië-reis
heb ik geen beelden, poppen of schilde
rijen meegebracht. Ik ben daar alleen
maar poppen tegengekomen die je in
Nederland ook kunt kopen, geen originele
exemplaren. De kris is ook zo'n typisch
Indisch voorwerp. Mijn vader heeft een
paar krissen. Veel weet ik er niet van.
Hooguit dat bij sommige krissen het lem
met zeven bochten bevat. Voor het overige
hangt er een waas van mystiek omheen.
Het schijnt dat de maker van de kris er
zijn ziel heeft ingelegd en je daarom res
pect moet hebben voor de kris. Verder is
me ooit verteld dat je een boeddhabeeld
nooit met je linkerhand mag aanpakken.
Dat is je onreine hand. Overigens heb ik
die kennis niet van mijn ouders gekregen,
maar in Indonesië opgedaan. Ik begrijp
die dingen en respecteer ze, meer niet.
Daarvoor heb ik te weinig bagage meege
kregen.
Indische vriendinnetjes heb ik nooit ge
had. Ik val niet op Indische vrouwen.
Een blond Hollands meisje vind ik veel
aantrekkelijker. Mijn Indische vrienden
hebben ook allemaal een blonde Hol
landse vrouw. Ik denk dat dat typisch
Indisch is, voor Indische mannen althans.
Ik weet niet hoe dat komt. Het zou hoog
uit de fysieke aantrekkingskracht kunnen
zijn die blonde vrouwen op Indische
mannen uitoefenen. Indische meisjes zijn
tenslotte ook donker, net als ik ben.
Blond en blank is in dat opzicht 'vreemd'
en daarom wellicht een uitdaging.
Bovendien denk ik dat Indische meisjes
wat krengerig zijn. Het is niet dat ik uit
ervaring spreek, want een zusje heb ik
nooit gehad.
Van kinds af aan ben ik naar de Pasar
Malam Besar geweest. Ik vind het een
leuke en gezellige markt. Het is echter niet
zo dat ik me daar speciaal thuis voel of zo.
Als ik Wieteke van Dort zie optreden in
Wij maken vrijblijvend een reisvoorstel met de daarbij behorende
reissom voor een reis naar:
Indonesië, Thailand, Maleisië
Australië Nieuw Zeeland incl. eilanden in de Pacific
Brazilië, U.S.A.
20
Ook losse vliegbiljetten wereldwijd
AURORA TRAVEL SERVICE B.V. (ANVR/SGR)
Clauskindereweg 28-29, 1069 HN AMSTERDAM
""ATel. 020 - 619 93 77
travel service B.v. Zaterdag telefonisch niet bereikbaar
I ATA
