POIRRIÉ'S
PERIKELEN
Vliegangst
moessQn
PRIVATE TOURS
Ze kunnen me vertellen wat ze willen,
maar vliegen blijft voor mij een bezigheid
waar de mens nooit aan had mogen be
ginnen. )e hoeft alleen maar te kijken naar
de tekening die Leonardo da Vinei ooit
heeft gemaakt van wat hij dacht dat een
luchtschip moest zijn. Heeft hij volgens
mij expres zo moeilijk en ingewikkeld ge
maakt, om alle na hem komende uitvin
ders en ontwerpers te ontmoedigen. Dat
hem dat niet gelukt is, is niet zijn schuld.
Nu wil ik niet ontkennen dat het vliegen
op zich geen goede kanten heeft. Het is
volkomen waar dat je nu binnen de kortst
mogelijke tijd van A naar B kunt reizen
zonder moe te worden, al is het dan voor
een flinke prijs. Tochten waar ze vroeger
per zeilschip maanden over deden - als ze
tenminste aankwamen - zijn nu te vol
brengen in uren en dan ook nog met
aardig wat comfort, mits je niet in de
economy class van sommige maatschap
pijen zit. Maar ondanks alle snelheid en
comfort zal ik nimmer uit eigen vrije wil
in zo'n vliegend onding stappen. En al
helemaal niet om ergens ver weg vakantie
te vieren. Dan maar liever wat dichter bij
huis de benen strekken.
GEI IEEE INDONESIË
INLICHTINGEN: 0172-436086
Voornaamste oorzaak van die diepgewor
telde vliegangst is de vlucht die ik begin
jaren zestig als luchtfoto-interpreteur
vanaf de vliegbasis Deelen moest maken
naar de vliegbasis Sündern bij Gütersloh
in Duitsland, waar toen het 306 foto
squadron van de Koninklijke Luchtmacht
gestationeerd was vanwege de Koude
Oorlog. Tegen die opdracht viel niet te
protesteren. Laat staan weigeren, dan was
het de krijgsraad geworden.
Die vlucht heb ik gemaakt in zo'n oude,
gele Harvard; zittend op een parachute en
tegen het achterhoofd aankijkend van een
kapitein die volgens mij de opdracht had
gekregen om mij alles vanuit de idiootste
hoeken te laten zien. Deed hij ook met
veel enthousiasme.
Volkomen lamgeslagen in
de buurt van Sündern
gekomen, kreeg ik van
hem te horen dat er net
een fotoverkenner was
opgestegen om een stuk
van het Dortmund-
Emskanaal te fotograferen.
Als ik me goed herinner,
was dat kanaal toen onze
laatste weerstandslijn.
Daar moest de Russische
horden een halt worden
toegeroepen en was het
Death or Glory voor onze
strijdmacht van ander
halve man en een paarde-
kop. Maar goed, die
kapiteinvlieger zei dat ik
naar beneden moest
kijken, want die fotover
kenner zou ons onder-
langs passeren. Was echt
een leuk gezicht, vond die maniak. Wat ik
vlak daarop te zien kreeg, was een flits,
net zoiets als een bliksemschicht die van
voor naar achter tussen je benen door
schiet. Gevolg was dat ik me van de
zenuwen zó sterk tegen de voetpedalen
van de dubbele besturing afzette, dat die
kapitein de slechtste landing maakte van
zijn hele carrière. Hij wou mij daarna niet
meer zien.
Ik hem ook niet, daarom heb ik de
terugreis twee weken later gemaakt in de
Volkswagen van een luchtmachtjongen die
met verlof naar Arnhem ging en ons dorp
passeerde.
Was de vlucht in die Harvard een bijzon
dere ervaring, onvergetelijk maar niet
minder beangstigend was de vliegreis die
ik in 1979 met Lilian naar Indonesië
mocht ondernemen, of eigenlijk moest
ondergaan. Ongeveer 500 man zaten er in
die lumbo van Singapore Airlines. Dat
was trouwens het enige wat me ervan
weerhield om vlak voor de start uit het
toestel te springen: de aanblik van dat
grote aantal samengepakte, overwegend
onschuldige mannen, vrouwen en
kinderen.
Onze Lieve Heer zal nooit toestaan dat
die allemaal in één klap naar de haaien
gaan, hield ik me voor. Nog erger dan de
steile start en het vliegen op zich vond ik
trouwens dat die bloedmooie stewardes
sen - want die heeft die maatschappij - bij
de start na een tussenlanding met de
emergency procedure aan de gang gingen.
Heupwiegend en met van die elegante
wajanggebaren lieten ze je iedere keer
weer zien wat je doen moest als er onver
hoopt iets scheef zou gaan. Kan ik niet
tegen, want ik word liever niet herinnerd
aan vervelende dingen die kunnen komen.
Kwam nog bij dat we vlak achter en boven
de linkervleugel zaten en dat ding soms
zagen zwiepen als een rietstengel in de
wind. Om nog niet te spreken van het
uitzetten van de remkleppen. Als dat
gebeurde, klonk er een donderend geratel,
alsof er een goederentrein door het vlieg
tuig reed. Om gestoord van te raken. Maar
het ergste was nog dat de gezagvoerder het
nodig vond om ons op de meest ongele
gen momenten via de intercom op de
hoogte te brengen van wat er aan de hand
was. Zoals hij boven India deed: 'Dames
en heren (maar dan in het Engels), wij
vliegen nu op ruim 10.000 meter hoogte
en hebben een stormfront voor ons.
LI hoeft zich echter niet ongerust te ma
ken, want we gaan om dat front heen.
Voor de veiligheid wordt u wel verzocht
uw riemen vast te maken. Dank u.' Kreeg
ik de hoogte te horen, die ik helemaal
10
INDIVIDUEEL REIZEN PER
AIRCONDITIONED VERVOER
Sumatra, Java, Bali, Lombok,
Sulawesi en de Molukken.
Sportieve mogelijkheden zoals
duiken, snorkelen en het
beklimmen van vulkanen.