POIRRIÉ'S PERIKELEN Vliegangst moessQn PRIVATE TOURS Ze kunnen me vertellen wat ze willen, maar vliegen blijft voor mij een bezigheid waar de mens nooit aan had mogen be ginnen. )e hoeft alleen maar te kijken naar de tekening die Leonardo da Vinei ooit heeft gemaakt van wat hij dacht dat een luchtschip moest zijn. Heeft hij volgens mij expres zo moeilijk en ingewikkeld ge maakt, om alle na hem komende uitvin ders en ontwerpers te ontmoedigen. Dat hem dat niet gelukt is, is niet zijn schuld. Nu wil ik niet ontkennen dat het vliegen op zich geen goede kanten heeft. Het is volkomen waar dat je nu binnen de kortst mogelijke tijd van A naar B kunt reizen zonder moe te worden, al is het dan voor een flinke prijs. Tochten waar ze vroeger per zeilschip maanden over deden - als ze tenminste aankwamen - zijn nu te vol brengen in uren en dan ook nog met aardig wat comfort, mits je niet in de economy class van sommige maatschap pijen zit. Maar ondanks alle snelheid en comfort zal ik nimmer uit eigen vrije wil in zo'n vliegend onding stappen. En al helemaal niet om ergens ver weg vakantie te vieren. Dan maar liever wat dichter bij huis de benen strekken. GEI IEEE INDONESIË INLICHTINGEN: 0172-436086 Voornaamste oorzaak van die diepgewor telde vliegangst is de vlucht die ik begin jaren zestig als luchtfoto-interpreteur vanaf de vliegbasis Deelen moest maken naar de vliegbasis Sündern bij Gütersloh in Duitsland, waar toen het 306 foto squadron van de Koninklijke Luchtmacht gestationeerd was vanwege de Koude Oorlog. Tegen die opdracht viel niet te protesteren. Laat staan weigeren, dan was het de krijgsraad geworden. Die vlucht heb ik gemaakt in zo'n oude, gele Harvard; zittend op een parachute en tegen het achterhoofd aankijkend van een kapitein die volgens mij de opdracht had gekregen om mij alles vanuit de idiootste hoeken te laten zien. Deed hij ook met veel enthousiasme. Volkomen lamgeslagen in de buurt van Sündern gekomen, kreeg ik van hem te horen dat er net een fotoverkenner was opgestegen om een stuk van het Dortmund- Emskanaal te fotograferen. Als ik me goed herinner, was dat kanaal toen onze laatste weerstandslijn. Daar moest de Russische horden een halt worden toegeroepen en was het Death or Glory voor onze strijdmacht van ander halve man en een paarde- kop. Maar goed, die kapiteinvlieger zei dat ik naar beneden moest kijken, want die fotover kenner zou ons onder- langs passeren. Was echt een leuk gezicht, vond die maniak. Wat ik vlak daarop te zien kreeg, was een flits, net zoiets als een bliksemschicht die van voor naar achter tussen je benen door schiet. Gevolg was dat ik me van de zenuwen zó sterk tegen de voetpedalen van de dubbele besturing afzette, dat die kapitein de slechtste landing maakte van zijn hele carrière. Hij wou mij daarna niet meer zien. Ik hem ook niet, daarom heb ik de terugreis twee weken later gemaakt in de Volkswagen van een luchtmachtjongen die met verlof naar Arnhem ging en ons dorp passeerde. Was de vlucht in die Harvard een bijzon dere ervaring, onvergetelijk maar niet minder beangstigend was de vliegreis die ik in 1979 met Lilian naar Indonesië mocht ondernemen, of eigenlijk moest ondergaan. Ongeveer 500 man zaten er in die lumbo van Singapore Airlines. Dat was trouwens het enige wat me ervan weerhield om vlak voor de start uit het toestel te springen: de aanblik van dat grote aantal samengepakte, overwegend onschuldige mannen, vrouwen en kinderen. Onze Lieve Heer zal nooit toestaan dat die allemaal in één klap naar de haaien gaan, hield ik me voor. Nog erger dan de steile start en het vliegen op zich vond ik trouwens dat die bloedmooie stewardes sen - want die heeft die maatschappij - bij de start na een tussenlanding met de emergency procedure aan de gang gingen. Heupwiegend en met van die elegante wajanggebaren lieten ze je iedere keer weer zien wat je doen moest als er onver hoopt iets scheef zou gaan. Kan ik niet tegen, want ik word liever niet herinnerd aan vervelende dingen die kunnen komen. Kwam nog bij dat we vlak achter en boven de linkervleugel zaten en dat ding soms zagen zwiepen als een rietstengel in de wind. Om nog niet te spreken van het uitzetten van de remkleppen. Als dat gebeurde, klonk er een donderend geratel, alsof er een goederentrein door het vlieg tuig reed. Om gestoord van te raken. Maar het ergste was nog dat de gezagvoerder het nodig vond om ons op de meest ongele gen momenten via de intercom op de hoogte te brengen van wat er aan de hand was. Zoals hij boven India deed: 'Dames en heren (maar dan in het Engels), wij vliegen nu op ruim 10.000 meter hoogte en hebben een stormfront voor ons. LI hoeft zich echter niet ongerust te ma ken, want we gaan om dat front heen. Voor de veiligheid wordt u wel verzocht uw riemen vast te maken. Dank u.' Kreeg ik de hoogte te horen, die ik helemaal 10 INDIVIDUEEL REIZEN PER AIRCONDITIONED VERVOER Sumatra, Java, Bali, Lombok, Sulawesi en de Molukken. Sportieve mogelijkheden zoals duiken, snorkelen en het beklimmen van vulkanen.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 10