Leve de
koningin!
Gemengde gevoelens
Bathing beauty contest in 1947
moessQn
door Riny Boeijen
Het is oudejaarsdag en ik moet nog een
stukje schrijven. Maar waarover? Ik weet
het al weken, maar niet wat. Ik moet in
1996 iets verzinnen dat u pas in 1997 zult
lezen. En als u dit leest, zijn de goede
voornemens voor het nieuwe jaar al weer
lang vergeten. De eerste sigaret is al ge
rookt, mijn linkerpinknagel heb ik aange
vreten en die rotkat van de overburen
heeft weer in de voortuin zitten kakken.
Goede voornemens, ach...
Terugkijken dan? Naar wat? Ik zou kun
nen schrijven over de Kanaaltunnel.
Waarschijnlijk het enige voornemen waar
ik me aan houd. Daar krijgen ze mij niet
meer in. Of over de hogesnelheidslijn; de
bypass voor het groene hart van Wim Kok
(kost negenhonderd miljoen). Over de
tien geboden, waarvan er nog maar negen
over zijn. Bisschop Muskens heeft er per
soonlijk één geschrapt: Gij zult niet stelen.
Of over dat andere Brood, Herman. Maar
eigenlijk is dat allemaal al weer passé en
aan één René Diekstra hebben we meer
dan genoeg.
Oudjaar. Ik word melancholieker naar
mate de wijzers van de klok verder malen
richting middernacht. De ramen gaan
open, ondanks de snijdende oostenwind.
Kaarsjes rillen en de gezichten van twee
ingelijste vaders lichten af en toe op bij
het flauwe schijnsel. De wierook kringelt
nerveus, tastend naar houvast, bang voor
het onbekende (Het lijken mijn armen
wel toen ik me begin deze week weer voor
het eerst op glad ijs waagde. Bang om uit
te glijden). De tere paperwhites ruiken
indringend. Zouden de goede geesten ons
huisjes wel weten te vinden? Alle lichten
gaan aan. Ik kijk weer naar de foto's.
Twee lachende gezichten. Ik wens een
beetje geluk. Aan hen zal het niet liggen.
Zij weten wat het is om dood te gaan.
Oudejaar niet en ik gelukkig ook nog niet.
'In onze samenleving, die het sterven lijkt
te willen ontkennen of ontvluchten, is
leven met de dood een zware opgave.'
Woorden van onze koningin tijdens haar
kersttoespraak. Mooie toespraak trouwens.
Heel wijs en waar. We moeten elkaar de
tijd gunnen om te rouwen over een ver
lies. Iets langer dan de paar weken die
daar doorgaans voor worden uitgetrokken.
Het heeft jaren geduurd voor we aan el
kaar gewend waren en voor we eikaars
gebruiksaanwijzingen kenden. We hebben
jaren geleefd in de vertrouwdheid van een
stem, een geur, een sloffende tred, een
zachte hand en een lief gebaar. 'Het is de
naderende dood die het leven des te kost
baarder maakt', zei ze. De grote wijzer
hijst zich millimeter voor millimeter naar
boven. Buiten doorklieven de eerste vuur
pijlen oneerbiedig fluitend de doodstrijd
van Oudjaar. Ik zie de overbuurman in
De foto laat de kandidaten van een
schoonheidswedstrijd zien, georganiseerd
op 21 december 1947 door Johnny Duwel
destijds de baas van het Maxim-theater in
Soerabaja. De wedstrijd werd gehouden
bij het zwembad Brantas.
Op de achterste rij staan: Rose lohannes
(vierde van links), Mona de long (vijfde
van links, tweede prijs), de baas van het
lava Modemagazijn te Soerabaja; de heer
een worsteling met een fles champagne.
Zijn vrouw slaat nog een oliebol achter
over.
Dan is het zover. De klok slaat twaalf,
mijn hart slaat over. In één seconde zijn
we Oudjaar vergeten en omarmen we het
Nieuwjaar. Geen terugblik, geen rouw,
geen tijd. Het is Nieuwjaar, we kijken
vooruit. We maken dezelfde voornemens
als waarmee Oudjaar is begraven.
We roken niet meer, nagelbijten niet meer
en zullen voortaan aardiger zijn tegen de
buren. Rouwen doen we ook niet.
Niet meer. Leve de koningin!
Riny Boeijen
Wolf (geen kandidaat), uiterst rechts
Sophy Vardon (derde prijs).
Zittend: derde en vierde van links respec
tievelijk Kootje van Keeken en Meiti de
long. Wie de eerste prijs heeft gewonnen,
is ons niet bekend. Wie weet het?
De foto werd ons toegezonden door
Theo Huygens Tholen uit Australië.
Reacties kunt u sturen naar de redactie.
46
