Florida
Chili cook-off
Meditations from
Het avondmaal bestond die dag uit bruine
bonen. We zaten middenin de Bersiaptijd
en middenin de boycot van Europeanen.
Dat betekende dat de bevolking noch
voedsel, noch enig ander artikel aan ons
mocht verkopen. Het zag er niet zo veel
belovend uit, maar op het vuur in de keu
ken stond - ik had het zelf gezien - een
zwarte pot met bruine bonen te pruttelen
op wat er nog aan arang over was. Tante
Wil Banning, onze hospita, had ons te
kennen gegeven dat dit de laatste bruine
bonen waren, dus moesten we er maar
flink van eten. Maar die middag om een
uur of drie werden alle bewoners - wel
vijfendertig personen - van
pension Banning wegge
voerd naar de Kleine Boei,
zoals de vrouwengevange
nis aan de aloon-aloon in
Malang bekend stond.
We kregen geen avondeten
die dag (ze hadden vast niet
op ons gerekend!) en we
dachten allemaal met wee
moed aan die pot met brui
ne bonen thuis, waarvoor
we op dat ogenblik een lief
ding hadden willen geven.
Toen na maanden een paar
vrouwen wat bezittingen
mochten ophalen in het
inmiddels leeggeplunderde
huis, bleek dat de pot met
bruine bonen nog in de
keuken stond op het vuur
dat al lang gedoofd was.
Onze maaltijd was onher
kenbaar uitgedroogd.
Niemand had in al die tijd
de pot aangeraakt. Die bo
nen zitten muurvast in mijn
herinnering. Voor altijd.
Toen we voor het eerst in
Ocala kwamen, vonden we het een echte
cowboy town met al die paarden, koeien,
en al die ongewone festivals die ze hier
hebben, waar we in het noorden niks van
wisten. Een van die unieke festivals is de
jaarlijkse Chili Cook-Off voor een goed
doel. Iedereen die eraan meedoet,
probeert de eerste prijs te winnen met een
recept dat zwaar geheim wordt gehouden.
De allereerste keer dat ik met chili in aan
raking kwam, was vlak na de oorlog, toen
mijn vader blikjes meebracht naar huis
van het leger waarin hij nog steeds diende.
Er was toen nog niet veel aan eten te krij
gen en het menu werd aangevuld met
'chili con carne'. Zo stond 't op de blikjes.
Volgens ons waren het gewoon bruine bo
nen, net als de bonen toen in de keuken
van pension Banning maar dan met ge
hakt en pedis. Na een tijdje, toen alles
weer wat normaler werd, kwam er geen
chili meer op tafel en na jaren at ik het
pas weer, hier in Amerika.
De jaarlijkse Chili cook-off van Ocala vindt
plaats in de herfst. In de zomer is het veel
te heet en zelfs in het begin van de herfst
is het nog een beetje te heet, want chili
combineert slecht met hoge temperaturen
Elk jaar bezoeken we dit evenement met
het grootste genoegen. Het wordt gehou
den in een grote loods, open aan drie kan
ten, waar anders paarden tentoongesteld
en verkocht worden, maar die nu gevuld
is met chilikraampjes. Wally, die gek is op
chili, waant zich meteen in chili heaven.
Na een hele rèntèng kaartjes gekocht te
hebben, stap je de loods in. Voor één
kaartje krijg je een minuscuul kopje chili
met een minuscuul lepeltje om te proeven.
Voor vier kaartjes krijg je een grotere kop
chili om echt te eten. Elke kraam heeft
een nummer en als je de hele loods bent
rond geweest, kun je stemmen op de beste
chili. Je kan wel nagaan wat dit allemaal
inhoudt: er slenteren honderden mensen
rond met kopjes chili in de hand, en maar
proeven of echt eten. De kraampjes zijn
niet zo maar tentjes, de eigenaar heeft
vreselijk zijn of haar best gedaan om niet
alleen met de beste chili voor de dag te
komen, maar ook de kraam zo interessant
mogelijk te maken. Ons ziekenhuis is
vertegenwoordigd, verder de Urology Cen
ter of Ocala, de Seafood Bar en Grille, de
Longhorn Steakhouse en nog wel veertig
andere organisaties, restaurants, enzo
voorts. Wally en ik beginnen bij het begin,
de kraam van de YMCA met een Indiaan
ervoor en een bordje dat duidelijk maakt
dat dit allemaal komt van de Ocali nation.
Eerst maar proeven: adoeh! heerlijk.
'How!' zegt de Indiaan, hand omhoog in
de groet zo bekend uit films. 'Terrific', zeg
ik. Natuurlijk wil hij m'n stembriefje heb
ben, maar ik wil eerst nog ergens anders
proeven. Toch gauw even een foto maken
van de Indiaan. 'You are going to be
famous', beloof ik hem al op weg naar de
volgende kraam, en de volgende, en de
volgende. Lekkere chili overal, soms met
veel rauwe uien, soms met geraspte kaas,
soms met veel vlees of met minder en
soms met alles d'r op en d'r aan. Op een
gegeven moment zien we Batman en Ro
bin en ik maak een foto, die mislukt van
wege het feit dat ik zo verrast ben Batman
daar zomaar chili te zien eten, net een
gewoon mens! Er lopen heel wat mensen
met tranen in de ogen en rode neuzen.
Dat hoort zo bij het eten van goede chili,
met veel jalapeno peppers, onze hete, rode
lombok. Om in de juiste stemming te ge
raken, speelt op het podium the Silver
Star Band de beste country western-mu-
ziek die er in de buurt te horen valt.
Ie kan er zitten en luisteren, al chili etend,
of dansen in het zand van de arena.
Na heel wat chili geproefd en een poosje
naar de muziek geluisterd te hebben, be
ginnen we aan de tweede fase van icip-icip
chili (chili proeven). We komen langs een
grote pyramide met een mummie en een
Egyptische prinses ervoor, en zowaar het is
Chili of the Nile, je heloof. Lekker, maar
niet zo lekker als van de Indiaan. Doorlo
pen maar. En dan zie ik de struisvogeltent.
Big Sun Ostrich Farm staat erboven en er
staat ook een grote pot gloeiende chili.
'Is dat echt struisvogel?' wil ik weten.
Het antwoord is bevestigend. Nu is mijn
betere helft een zeer avontuurlijke eter,
BIG SUN OSTRICH FARM
17
41ste jaargang nummer 8 februari 1997
