Ik woon ergens tussen Duitsland en Engeland...
cSwitUf SeAAion
Achterovergeleund en in gedachten ver
zonken, die op dat moment door een ie
der gedeeld lijken te worden, verliezen we
alle contact met de aarde. De aanblik van
beneden doet mooier aan dan het daar
werkelijk is, doordat regen en kou zijn
achtergelaten. De Garuda tilt ons hoger en
hoger in zuidelijke richting, haar terugreis
is onze heenreis. Nog 5500 kilometer naar
de eerste stop is van de monitor af te le
zen, daarna zal Singapore pas ter sprake
komen. Dus ga er maar voor zitten, relax
en probeer de service uit. De riemen mo
gen los en het rookverbod wordt opgehe
ven, blijkt uit het doven van de lampjes,
dat direct daarop de meisjes van het vlieg
tuig in actie doet komen. Jus d'orange
wordt in een snel tempo rondgedeeld in
rijen van drie aan de overwegend gekleur
de mensen van diverse nationaliteiten.
Het weeë goedje probeer ik als een vorm
van beleefdheid te verwerken zonder enige
vorm van lichaamstaal. Die Hollandse jus
d'orange vind ik altijd zo'n zure en bittere
smaak hebben en er lijkt een substantie in
te zitten die mij doet denken aan te slap
aangemaakte maizena.
'Do you have whiskey? We don't like jus...'
hoor ik achter mij. Tegelijk komt mij een
walm van een joint tegemoet. De stewar
dess, duidelijk van haar stuk gebracht,
tracht enigszins wanhopig de situatie in te
schatten en wisselt wat opmerkingen met
haar collega's over de twee orang belanda,
om aan haar verlegenheid te ontsnappen
en anderzijds aan haar verplichtingen van
service te kunnen voldoen.
'Freedom and drugs!' Als een scheurend
overhemd klinkt de kreet door overmatig
roken, die achter mijn stoel vandaan
komt, afgesloten door een rochelend ge
hoest menigeen doet omkijken. Ik zak
dieper weg in mijn stoel, omdat ik elke
seconde meer besef dat ook ik een belan
da uit Holland ben. Nooit zal je mij sla
pend in een auto, trein of vliegtuig
vinden, maar nu moet ik uren doen alsof;
of zal ik Engels spreken, of Spaans mis
schien? Hier wil ik niet bijhoren! Maar...
je hebt niks te willen als je samen op een
vierkante meter vastzit.
'Mag ik effe je krant lene...?' De magerste
van de twee buigt zich helemaal over mijn
stoel tot zijn lange paardestaart op mijn
leuning hangt. Zijn adem, onmiskenbaar
een mengsel van Johnny Walker die, naar
ik opmerk aan de plastic draagtas, uit de
Arabische taxfreeshop komt en een wal
mende joint, doet mij achteruitdeinzen.
'Ia hoor, ga je gang' antwoord ik en ik
overhandig hem het gevraagde.
'Wij gaan naar Bali, we komen uit Amster
dam. We zijn ontwerpers. Van kleding be
doel ik enne... nou voor vijftienhonderd
gulden kunnen ze daar ook zo'n jack ko
pen. Volgens mij is er best wel markt voor.
In Amerika zijn deze jasjes drie keer zo
duur!' Aangeschoten en langzaam terug
zakkend in zijn stoel vervolgt hij zijn
discussie met de stewardess die snel ter
plekke blijkt, als ware zij van plan het vo
lume van de klant terug te
brengen tot het monotone
geluid van de straalmoto
ren. 'Blurrrrrb... sorry!'.
Een langgerekte boer van
zijn maat overstemd het
geluid der motoren. 'No
problems' hoor ik de ste
wardess zeggen. Het lijkt
wel of ik teveel heb
gedronken, ik voel me
rood worden van schaam
te en wil nog verder weg
zakken in mijn stoel, wat
helaas niet kan.
Het is 36 graden Celsius
in de schaduw en in de
zon is het helemaal niet uit te houden.
Wij wachten hier in het hartje van Singa
pore op de Indiërs die aanstonds uit de
tempel naar buiten komen rennen.
Dit is het feest van de overwinning van
het goede op het kwade, dat zijn hoogte
punt bereikt met de verbranding van wie-
rooktakken en dat daarmee de loutering
van de in de rook gehulde mensen
teweegbrengt.
Politie, in groten getale aanwezig, zet met
dranghekken de weg af. Het asfalt wordt
voor de zoveelste keer nat gespoten, maar
de dranghekken blijken nu niet nodig om
dat ieder normaal mens zich inmiddels
heeft teruggetrokken onder de luifels van
winkels, achter pilaren en zelfs achter
reclameborden op de stoep, om hoe dan
ook de zonnestralen te ontlopen. Ik, als
een van de uitzonderingen, voel het besef
van idioterie, vermengd met een bonken
de hoofdpijn en hartkloppingen in mij
opkomen. Weg moet ik! Uit de zon, voor
dat ik hier voor gek op het asfalt lig!
'Ja, het kan hier erg warm zijn. Dit is goed;
je kan maar beter hier in de schaduw zit
ten.' Een oude, breedlachende man die op
z'n minst in Singapore is getogen, kijkt
me met donkere, glimmende ogen aan.
'Misschien kan je maar beter wat gaan
drinken. Hier aan het eind van de straat
kan je wat drinken en lekker eten hebben
ze ook. Waar kom je vandaan?' vervolgt de
man. 'Van Holland' antwoord ik terwijl ik
de hoofdpijn voel zakken en mijn camara
een vluchtige inspectiebeurt geef vanwege
de extreme warmte.
Heb je drugs?', hoor ik de man zeggen,
terwijl zijn gelaat niet is veranderd sinds
zijn vorige vraag. 'Hè... wat?' stamel ik.
'Heb je drugs! Je weet wel, die pillen en
zo? Iedereen weet toch dat de drugs uit
Holland komen? Dat weet iedereen! Heb
je ze nou bij je?' De breedlachende man
kijkt nu serieuzer. Hij heft niet zozeer zijn
vinger maar is nieuwsgierig. Ik probeer de
man uit te leggen dat niet iedereen in
Holland met drugs rondloopt, maar ik
geef het zelf, vrijwillig, op omdat ik steeds
onpasselijker word van mijn eigen gefor
ceerde verdedigingen ten aanzien van
Holland en haar drugs. 'Ja, ja... het is zo!
Drugs komen uit Holland en daar kom ik
ook vandaan. Alleen, ik heb geen drugs en
ik gebruik geen drugs!'
Zijn hand op mijn arm gelegd en breder
lachend dan voordien mompelt de man
'ja, ja oké... het zal wel'.
Ik besluit niet te wachten tot de Indiërs
naar buiten komen, raap mijn spullen bij
elkaar en ga weg, zonder achterom te kij
ken. Nooit meer zal ik zeggen: 'Ik kom uit
Holland!' Nee, ik woon ergens tussen
Duitsland en Engeland, weten zij veel!
Raymond Abrahams
29
Voor al uw parties en reünies
Sophisticated dansmuziek
en gitaarballads
UITGEBREID DANSREPERTOIRE
J.A.(Fons) Phefferkorn
Barnsteenhorst 51, 2592 EB Den Haag,
tel.: 070 - 347 39 35 of 070 - 354 99 05
41ste jaargang nummer 8 februari 1997
