Goud
editations
Een bezoek aan oma Wiederhold vonden
wij altijd heel prettig. Ze had een groot
huis op Gadang in Malang met een grote
tuin. Ik kan het me zo goed herinneren
omdat ze een beo had die heel goed pra
ten kon. 'Toembas areng ndoro?' (Heeft u
houtskool nodig) vroeg hij, en oma den
kend dat ze het tegen de arangverkoper
had in plaats van tegen haar knappe beo
antwoordde dan: 'Orah, man' (neen man).
Geweldig, vond ik. Poppie Holz, oma's
kleindochter woonde er ook. Ze was een
teenager, waar wij als tien- en achtjarigen
tegenop keken. Met de komst van de oor
log hielden de bezoeken op. Oma, Poppie
en de beo verdwenen uit ons leven,
laren later, nu was ik zelf een teenager,
zaten we opgesloten in het Marinekamp.
Elke ochtend deed dokter Croes de ronde
met zijn assistent Tom Flohr, een serieuze
jongeman. Als je geen ernstige gezond
heidsklachten had kon je bij Tom terecht
en zo had ik op een kwade dag een vrese
lijke keelpijn. Tom keek weinig belangstel
lend in m'n keel en zei met nog minder
medegevoel: 'Gorgelen maar met zout'; er
was immers geen medicijn. Hij wel, dacht
ik. Die kleine episode bleef me altijd bij.
Nog eens vele jaren later - de teenager was
inmiddels gepensioneerd - bezochten we
familie in Bradenton, Florida en daar, ik
kon het bijna niet geloven, ontmoette ik
de serieuze jongeman uit het Marinekamp,
grijsharig maar duidelijk herkenbaar, en
zijn vrouw Poppie Holz!
Deze ontmoeting leidde tot de dag dat wij
aanwezig konden zijn op de gouden brui
loft van Poppie en Tom Flohr.
Tom kwam uit Semarang en kwam in 1939
in Malang wonen. In de Japanse tijd zat
hij in Kesilir en Tjimahi gevangen en in de
Bersiaptijd in het Marinekamp. Daar leer
de hij Poppie kennen die verpleegster was
en hij verloor op slag z'n hart.
Nu was Tom behalve assistent van dokter
Croes, ook assistent van de tandarts,
dokter Dankmeyer, die in het Sawahan
Ziekenhuis praktijk had, dus ging hij dan
begeleid door een pemuda naar Sawahan.
Poppie kreeg op een gegeven moment
haar bordje eten niet meer in het kamp en
vroeg Sawahan Ziekenhuis aan waar ze
voortaan verpleegde en waar ze Tom al
leen nog maar uit de verte kon toewuiven.
Tom, niet van gisteren, zorgde ervoor dat
ze op hetzelfde transport evacueerden toen
de tijd daarvoor aanbrak. Poppie reisde
met een tante en Tom alleen.
En zo kwamen ze in Semarang via Djokja
en reisden met een LST (Amerikaans lan
dingsvaartuig) naar Batavia, hij op het dek,
zij in het ruim. In Batavia aangekomen
vond Tom werk bij de Nefis. Onze ernsti
ge jongeman liet er geen gras over groeien
en trouwde Poppie op 9 januari 1947.
Daarmee begon de lange levensreis van
Poppie en Tom Flohr. Na een kort verblijf
in Biak (Nieuw-Guinea) en jaren in
Semarang, vertrokken ze in 1954 naar
Holland. Ze hadden nu vier kinderen,
Thomas, geboren in Bandoeng en Louise,
Marie en Ernst geboren in Semarang.
Tom en Poppie Flohr met hun hinderen
In Holland kreeg Tom een baan bij de
PTT, Poppie was full-time huisvrouw en ze
woonden in Geuzenveld. Holland was
echter niet bepaald wat Tom van het leven
verwachtte en het besluit werd genomen
om naar Amerika te emigreren. Zo'n be
sluit vergt moed en doorzettingsvermogen,
betoel. In 1959 kwamen ze in Alexandria,
in deelstaat Virginia terecht. Tom pakte
van alles aan, hij had een vrouw en vier
kinderen om voor te zorgen! Hij ver
sjouwde bakstenen, maar dat duurde niet
lang. Na een dag sjouwen wist Tom dat hij
naar ander werk moest zoeken en vond
een baan bij een drukkerij. Poppie was de
spil waar de hele familie om draaide, ze
bleef huisvrouw, vooral om haar kinderen
te kunnen opvangen na schooltijd.
We weten allemaal hoe belangrijk dat is.
Toen Tom in de States arriveerde werd
hem gezegd dat hij de benen had gekre
gen, maar dat hij die benen zelf gebruiken
moest om te lopen. Dat heeft hij gedaan
en na Alexandria, werkten en woonden de
Flohrs nog jaren in Texas.
Op het gouden huwelijksfeest sprak
Thomas ook namens zijn zusters en broer
zijn ouders toe, en het was ontroerend te
horen hoe hij het leven van zijn ouders
aanhaalde. Hij zei dat hij het grootste
respect en bewondering had voor hen.
En hij wist niet hoe ze het hadden klaar
gespeeld vier kinderen zo'n goed tehuis te
geven onder niet altijd rooskleurige om
standigheden. Hoe zijn moeder er altijd
was voor ze, hoe zijn vader door hard
werken ervoor gezorgd had dat het ze aan
niets ontbrak, hoeveel ze zich daardoor
hadden moeten ontzeggen, en wat een
voorbeeld ze voor hen waren. Het is een
prestatie. Een ieder die hier in Amerika
werkt en woont weet precies hoe moeilijk
het leven hier soms kan zijn, zelfs al krijg
je er veel voor terug. Poppie en Tom stuur
den ook nog alle vier kinderen naar
college. Thomas, z'n
broer en zusters, met
elk hun eigen kinde
ren nu, waarderen dat
ten volle, en zijn hun
ouders heel dankbaar
voor wat ze hen, voor
al door hun voor
beeld, meegaven voor
het leven.
Thomas is de enige
van de vier die een
Indisch meisje trouw
de en ze wonen in
Alabama, Louise,
Marie en Ernst
hebben Amerikaanse
echtgenoten en
wonen in Texas.
Poppie en Tom hebben tien Amerikaans-
Indische kleinkinderen.
Nu wonen ze in Florida, genieten van hun
welverdiende pensioen en reizen veel...
naar Texas en Alabama.
Is dit maar een gewoon feest? Zijn er niet
meerdere mensen die hun 50ste huwe
lijksfeest vieren? Tuurlijk wel, maar voor
mij was dit wel iets waar ik even bij stil
moest staan. Wat weten wij van wat de
toekomst ons brengen zal? Ik zie Poppie
Holz de teenager, ik zie Tom de assistent
van dokter Croes, het lijkt zo kort gele
den. In een flits zijn er meer dan vijftig
jaren voorbij, zo maar voor je 't weet, en
dan zie ik Poppie en Tom Flohr en hun
kinderen: Thomas, Louise, Marie en Ernst.
Wie had dat ooit gedacht? Wie had dat
ooit kunnen weten? Vijftig jaar. Goud.
Wat kan een mens zich nog meer wensen?
Juul Lentze
41ste jaargang nummer 11 mei 1997
11