moessOn PRIVATE TOURS De inhoud van ingezonden brieven valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie Moesson in Suriname Sinds kort is hier in Suriname een nieuwe ambassade van Nederland geopend en er is ook een bibliotheek met kranten en tijdschriften als VN, Elsevier en ook Moesson. In had van Moesson nog nooit gehoord, maar ik heb gefascineerd de jaargangen 1995 en 1996 doorgelezen. Werkelijk een zeer goed blad, interessant, goed verzorgd en mooie foto's. Goed geschreven door verschillende contribuan ten. De schoolfoto's vind ik ook erg leuk, maar ik zit altijd alle namen na te kijken en zie nou nooit eens een bekende. Ik ben nu zestig jaar en heb op school en in de buurt (in en om Den Haag) na de oorlog heel wat Indische mensen gekend en ook in de familie gekregen. Daarom dacht ik dat ik wel eens een bepaalde naam zou tegenkomen, maar dat valt tegen. Om mezelf voor te stellen: ik heet Ernst van Oei en vertrok in 1962 uit Nederland, eerst naar Engeland, daarna naar diverse landen in West-Afrika en sinds 1970 Suriname, waar ik werkzaam was/ben in de landbouw en bijna voortdurend in (avaanse gemeenschappen woon. Daar door herken in heel wat zaken in het blad. Alleen ik vind het vreemd dat er nooit eens iets over Suriname in uw blad staat. Tenslotte hebben we hier een Javaanse gemeenschap van zo'n 80.000 zielen. Ook zijn hier aardig wat Nederlanders, Indo's en lavanen die oorspronkelijk uit Indië komen. Het eigenaardige is dat de lava nen, die hier erg op zichzelf wonen, toch erg vernederlandsen, want hier wordt op de scholen alleen in het Nederlands les gegeven. Als je hier een groepje Javaanse jongeren tegen elkaar hoort praten dan hoor je een mengelmoes van Javaans, Nederlands, Neger-Engels en Engels. Ze gebruiken juist de woorden die ze het beste kennen ongeacht de taal. Maar Nederlands begint te winnen omdat nu veel ouders met hun (kleine) kinderen Nederlands spreken om zodoende geen achterstand op school te hebben. Een andere reden is natuurlijk dat er ook veel Javanen in de laatste twintig jaar naar Nederland zijn vertrokken en er veel fami liebezoek is over en weer. E. van Oei, Tamanredjo, Suriname Wie wil er pelok Mag ik alsjeblieft mangga blijven zeggen? Netty Selders biologische en andere bij zonderheden met belangstelling gelezen. Ik wil er graag nog wat bij Indische mensen bekende zaken aan toevoegen. Bij mijn oma groeide een manggaboom die, als hij bloeide een gigantische witte fontein leek. Zoveel vruchten kwamen er aan dat de soort 'Mangga Sewoe' (sewoe duizend) werd genoemd. Ook bekend als 'Mangga Lagi' (of laki). Een kleine donker groene vrucht, lichtgeel vruchtvlees dat niet zoet en niet zuur smaakte. Hard, dus geschikt voor roedjak. Onrijpe mangga heet pentjit, gebruikt voor de roedjak of voor het inmaken van zuur. Halfrijp, dicht tegen rijpheid aan zijn mangga's eigenlijk het lekkerst, 'mengkal' heet dat. De lekkerste, 'Mangga Golek', komt hele maal niet uit Bali, maar heeft altijd gegroeid in de streek tussen Pasoemoean - Sitoebondo. De grootste en fijnste goleks, ze werden wagonladingen 'geëxporteerd' naar Malang, Soerabaja en andere steden. Mangga wordt altijd in de lengte geschild, nooit in de rondte zoals de gedongdong, sawo, djeroek. Al schillend werden er schijfjes afgesneden en gegeten. Gewoonte was dat Pa en Ma als de mangga geheel geschild en genuttigd was aan de kleinste kinderen vroegen: 'Wie wil er pelok?' Pelok was de grote pit waar altijd nog (expres) wat vruchtvlees aan was blijven zitten. Die af te kluiven was een zaligheid! En een smeerboel dat het maakte! Dan mochten mijn zusje en ik van tafel en bui ten op de stoep, knietjes van elkaar de pelok leeg kluiven. Het sap sijpelde langs je polsen en langs je onderarmen. De terpentijn-rijkste mangga was de Mangga Kwennie, werkelijk bijna oneet baar. Wat ze er mee deden weet ik niet. Een prachtige boom, mooie grote vruchten. De grootste mangga is de Mangga Ge- dong, zo groot als een Blèwak (meloen), niet zo fijn van smaak. De Madoe (bete kent honig) en de Aroemanis zijn de zoetste mangga's en de Mangga Kopior moet Onze Lieve Heer gecreëerd hebben in een balorige bui. Het is nauwelijks een vrucht te noemen, laat staan een mangga. Schillen kun je hem niet want de taaie schil dient louter als omhulsel van een warrige knot saprijke vezels waar je niets mee aan kunt behalve leegzuigen. Hoe doe je dat? Je kneed, GEHEEL INDONESIË INLICHTINGEN: 0172-436086 Tot ons groot verdriet is overleden, mijn lieve echtgenote, onze moeder, schoonmoeder, grootmoeder en overgrootmoeder, zuster en tante, Jenny Beyen-Boogaard 19 februari 1916 t 2 april 1997 Kediri (Indonesië) Rotterdam Christiaan Beyen Kinderen Kleinkinderen Achterkleinkind en verdere familie Leppedijk 102 3079 GN Rotterdam De crematieplechtigheid heeft plaats gevonden in het crematorium aan de Maeterlinckweg te Rotterdam Brieven INDIVIDUEEL REIZEN PER AIRCONDITIONED VERVOER Sumatra, Java, Bali, Lombok, Sulawesi eri de Molukken. Sportieve mogelijkheden zoals duiken, snorkelen en het beklimmen van vulkanen.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 4