De Vette
Meditations from Florida
Als teenager wisten we maar heel weinig
van auto's en nog minder van sportwa
gens, die we race-auto's noemden.
Voor de oorlog waren we te jong en na de
oorlog zagen we veelal militaire trucks,
10-tonners en kleiner, waarin je wel eens
meereed als je de chauffeur kende. Van al
deze dingen op wielen kenden we de jeep
't best. Jeeps en landrovers waren niet
bepaald streamlined.
Op de suikerfabriek had
m'n vader eerst een
landrover en toen een
jeep. Tijdens vakanties
waren wij jongelui thuis
in Taju en wilden wel
even rondkijken in Pati.
Daarvoor hadden we de
jeep nodig. Na veel
bidden en smeken liet
Pa ons gaan met de
chauffeur nadat hij ons
op het hart had gedrukt
dat alleen de chauffeur
de wagen mocht rijden.
'Ia, ja,' zeiden we en de
chauffeur reed ons
netjes het erf af en de
weg op. Een paar
kilometer verder nam
mijn jongste broer
(amper vijftien) het
stuur over van de chauffeur die met dood
en verdoemenis werd bedreigd als hij niet
meewerkte. Charles gaf vol gas alsof de
jeep een streamlined race-auto was en in
een rotvaart vlogen we het ene gat in het
andere gat uit. Die weg had eens, in lang
voorbije dagen, asfalt gekend. In een
scherpe bocht verloor hij op een haar na
de macht over het stuur en daarna maakte
hij weer plaats voor de chauffeur die
spierwit geworden was. In 1953, het jaar
dat Charles ons bijna de suikerrietvelden
inreed in een jeep, rolde in Amerika de
eerste Chevrolet Corvette van de lopende
band. Die wagen voldeed toen al aan de
ingeboren zucht naar snelheid waar wij
mensen mee behept schijnen te zijn, en
de 1962 Corvette - hier praat ik een
advertentie na - accelereerde van 0 tot 60
mijl per uur in acht seconden. Adoeh.
Een Vette (spreek uit 'vettie'), zoals de
Corvette hier wordt genoemd door
kenners, heeft dus niks te maken met je
figuur, dik of dun. Het is de enige echte
Amerikaanse sportcar, streamlined, net als
't weerlicht, glanzend als een dief in de
maneschijn en in meer of mindere mate
het object van verlangen voor jong en
oud. De meisjes vinden het best leuk om
naast een knul in een Corvette de highway
af te suizen of er zelf een te bezitten.
Kort en goed, de Vette is voor het geld een
van de beste sportwagens op deze planeet
(de wereld saja is al te klein). Ik kreeg er
ook over te horen toen Wally en zijn
vrienden over wagens spraken. Ook hij
droomde ervan eens een Corvette te be
zitten. Die droom is nog niet uitgekomen
Kort geleden zag ik een foto van een '97
Corvette te koop voor de luttele prijs van
tussen de $38.000,- en $45.000,-, glan
zend en prachtig en nieuw en super
streamlined. De wagen heeft sinds 1953
maar vijf veranderingen in ontwerp
ondergaan, die van 1953, 1969, 1977,
1988 en nu deze van 1997. De foto van
het '97 model deed me denken aan de
keren dat we de Corvette van wat dichter
bij meemaakten.
We woonden op Staten Island in
New York en hadden een kennis, Gerard,
een jonge Hagenaar en vrijgezel.
Gerard bezat een tweedehandse, vuurrode
Corvette en kwam geregeld op bezoek. Nu
wilde het geval dat we bij een Hollandse
familie een appartement bewoonden en
deze mensen woonden heel deftig
helemaal boven aan de hoogste top van
de hoogste heuvel op het eiland. En daar
kwam Gerard stoer de heuvel op racen in
zijn rode Corvette, met open kap, met
grommende motor, met de radio aan, het
geheel een heidens kabaal producerend.
We werden prompt bij onze kostheer op
't stoepje geroepen en ons werd verzocht
om 'die racende jongeman in dat sportwa-
gentje met die blèrrende radio' te laten
weten dat zulk gedrag uit den boze was op
de top van zijn heuvel. Gerards prachtige
rode Corvette had duidelijk geen indruk
gemaakt op de heer des huizes,
's Zaterdagmiddags winkelden we en op
zo'n middag stond eens een hele rij
Corvettes op het trottoir voor een winkel
galerij. Daar moesten we bij zijn! Mijn
schoonzuster en ik waren het meest
geïnteresseerd in de kleur van de wagens
en de bekleding en hoe zo'n wagen toch
wel 'zat', de mannen keken meteen onder
de motorkap naar de motor waarvan al de
pro's en contra's uitgebreid werden
besproken. We klommen in en uit de
Corvettes, leunden losjes tegen eentje aan
voor een foto, en als we het geld ervoor
hadden gehad hadden we er nog een
gekocht ook. Geld hadden we echter niet
dus hepen we maar door. Dat de wagen
een grote aantrekkingskracht heeft is een
vaststaand feit, dat merkten we toen we
met vakantie in Den Haag waren in 1965.
Het was zo stil 's avonds in de stad dat we
besloten in Scheveningen een kijkje te
nemen, misschien viel daar wat te bele
ven. Maar ook daar was het vrij stil tot we
leven in de brouwerij zagen aan de straat
kant en besloten een kijkje te nemen.
Er stond een groepje mensen naar iets te
kijken dat aan het trottoir stond. Dat iets
was een glimmende Corvette. De wagen
trok heel wat bekijks onder het lamplicht
en het was het enige brokje leven op het
Gevers Deijnootplein die avond.
De aantrekkingskracht van een Corvette is
vooral groot voor jongelui. Voor hen is de
auto hèt statussymbool
bij uitstek dat schoon-
41ste jaargang nummer 12 juni 1997
15