De Vette Meditations from Florida Als teenager wisten we maar heel weinig van auto's en nog minder van sportwa gens, die we race-auto's noemden. Voor de oorlog waren we te jong en na de oorlog zagen we veelal militaire trucks, 10-tonners en kleiner, waarin je wel eens meereed als je de chauffeur kende. Van al deze dingen op wielen kenden we de jeep 't best. Jeeps en landrovers waren niet bepaald streamlined. Op de suikerfabriek had m'n vader eerst een landrover en toen een jeep. Tijdens vakanties waren wij jongelui thuis in Taju en wilden wel even rondkijken in Pati. Daarvoor hadden we de jeep nodig. Na veel bidden en smeken liet Pa ons gaan met de chauffeur nadat hij ons op het hart had gedrukt dat alleen de chauffeur de wagen mocht rijden. 'Ia, ja,' zeiden we en de chauffeur reed ons netjes het erf af en de weg op. Een paar kilometer verder nam mijn jongste broer (amper vijftien) het stuur over van de chauffeur die met dood en verdoemenis werd bedreigd als hij niet meewerkte. Charles gaf vol gas alsof de jeep een streamlined race-auto was en in een rotvaart vlogen we het ene gat in het andere gat uit. Die weg had eens, in lang voorbije dagen, asfalt gekend. In een scherpe bocht verloor hij op een haar na de macht over het stuur en daarna maakte hij weer plaats voor de chauffeur die spierwit geworden was. In 1953, het jaar dat Charles ons bijna de suikerrietvelden inreed in een jeep, rolde in Amerika de eerste Chevrolet Corvette van de lopende band. Die wagen voldeed toen al aan de ingeboren zucht naar snelheid waar wij mensen mee behept schijnen te zijn, en de 1962 Corvette - hier praat ik een advertentie na - accelereerde van 0 tot 60 mijl per uur in acht seconden. Adoeh. Een Vette (spreek uit 'vettie'), zoals de Corvette hier wordt genoemd door kenners, heeft dus niks te maken met je figuur, dik of dun. Het is de enige echte Amerikaanse sportcar, streamlined, net als 't weerlicht, glanzend als een dief in de maneschijn en in meer of mindere mate het object van verlangen voor jong en oud. De meisjes vinden het best leuk om naast een knul in een Corvette de highway af te suizen of er zelf een te bezitten. Kort en goed, de Vette is voor het geld een van de beste sportwagens op deze planeet (de wereld saja is al te klein). Ik kreeg er ook over te horen toen Wally en zijn vrienden over wagens spraken. Ook hij droomde ervan eens een Corvette te be zitten. Die droom is nog niet uitgekomen Kort geleden zag ik een foto van een '97 Corvette te koop voor de luttele prijs van tussen de $38.000,- en $45.000,-, glan zend en prachtig en nieuw en super streamlined. De wagen heeft sinds 1953 maar vijf veranderingen in ontwerp ondergaan, die van 1953, 1969, 1977, 1988 en nu deze van 1997. De foto van het '97 model deed me denken aan de keren dat we de Corvette van wat dichter bij meemaakten. We woonden op Staten Island in New York en hadden een kennis, Gerard, een jonge Hagenaar en vrijgezel. Gerard bezat een tweedehandse, vuurrode Corvette en kwam geregeld op bezoek. Nu wilde het geval dat we bij een Hollandse familie een appartement bewoonden en deze mensen woonden heel deftig helemaal boven aan de hoogste top van de hoogste heuvel op het eiland. En daar kwam Gerard stoer de heuvel op racen in zijn rode Corvette, met open kap, met grommende motor, met de radio aan, het geheel een heidens kabaal producerend. We werden prompt bij onze kostheer op 't stoepje geroepen en ons werd verzocht om 'die racende jongeman in dat sportwa- gentje met die blèrrende radio' te laten weten dat zulk gedrag uit den boze was op de top van zijn heuvel. Gerards prachtige rode Corvette had duidelijk geen indruk gemaakt op de heer des huizes, 's Zaterdagmiddags winkelden we en op zo'n middag stond eens een hele rij Corvettes op het trottoir voor een winkel galerij. Daar moesten we bij zijn! Mijn schoonzuster en ik waren het meest geïnteresseerd in de kleur van de wagens en de bekleding en hoe zo'n wagen toch wel 'zat', de mannen keken meteen onder de motorkap naar de motor waarvan al de pro's en contra's uitgebreid werden besproken. We klommen in en uit de Corvettes, leunden losjes tegen eentje aan voor een foto, en als we het geld ervoor hadden gehad hadden we er nog een gekocht ook. Geld hadden we echter niet dus hepen we maar door. Dat de wagen een grote aantrekkingskracht heeft is een vaststaand feit, dat merkten we toen we met vakantie in Den Haag waren in 1965. Het was zo stil 's avonds in de stad dat we besloten in Scheveningen een kijkje te nemen, misschien viel daar wat te bele ven. Maar ook daar was het vrij stil tot we leven in de brouwerij zagen aan de straat kant en besloten een kijkje te nemen. Er stond een groepje mensen naar iets te kijken dat aan het trottoir stond. Dat iets was een glimmende Corvette. De wagen trok heel wat bekijks onder het lamplicht en het was het enige brokje leven op het Gevers Deijnootplein die avond. De aantrekkingskracht van een Corvette is vooral groot voor jongelui. Voor hen is de auto hèt statussymbool bij uitstek dat schoon- 41ste jaargang nummer 12 juni 1997 15

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 15