Herinnering Buster Crabbe moessQn mrrriYTT: heid, snelheid, en kracht vertegenwoordi gend. Zo kenden we een Indische familie waarvan de twee zonen aan de militaire academie van West Point afstudeerden. Ze kregen ieder een Corvette. Nou dat was wat. Toevallig was Oma er uit Holland en die werd natuurlijk door haar kleinzonen uitgenodigd een ritje te maken in hun respectievelijke Corvettes. Oma, nogal dik en al tachtig, had geen idee waar ze aan begon toen ze de uitnodiging aannam. Met moeite ging Oma de wagen in die heel laag aan de grond stond, en toen was het niet gewoon zitten maar half liggen. Eindelijk was het zover dat ze gaan konden en met een zwaai en een vaart schoten Oma en kleinzoon de bocht om. Het tafereel herhaalde zich nog eens met de andere kleinzoon en toen had Oma er wel genoeg van. Toch glunderde ze van plezier en verklaarde dat ze de beste ritjes van haar leven had gehad al moest ze die race-auto in- en uitkruipen. Wat ons betreft, ach we hoeven niet meer zo nodig een Corvette te bezitten, maar we kijken nog altijd. Hij is toch heel mooi. De Corvette wordt ook wel 'een symbolisch stukje Amerikaanse cultuur' genoemd, en dat is het ook. Met '345 paarden', zoals ik eens zei en prompt werd uitgelachen, nou goed dan, met 345 pk en een nieuw ontwerp vertegenwoor digt de wagen ook nu weer beauty, speed en power. Dat deed de Vette in 1953 en dat doet de Vette nog in 1997. Juul Lentze Herinnering is als zonneschijn Na langen dag van regen Wanneer U eenmaal oud zult zijn Lacht z'U vol weemoed tegen Herinnering is als 't blauwe meer Waarin zich lelies wieglen En als in gepeins verdiept Zich de oude boomen spieglen Herinnering is als d'avondster Zo stralend in Uw leven Maar even onbereikbaar ver Als alle dromen bleven Mw. A. Soemarno Hoe behoedzaam we ook waren, ze hoor den ons altijd. Ineens verscheen haar kleine, grijze hoofd in de voorgalerij. Wij hielden onze adem in. Had zij ons gezien? We drukten ons tegen de muur die haar huis scheidde van het mijne. Keek je voorzichtig om de hoek, dan zag je haar hoofd altijd in jouw rich ting gedraaid. De spanning werd te groot. Joelend liepen we weg: Harry, David en ik. Natuurlijk kreeg ik er van langs. We moes ten haar niet plagen. Ze was oud en kon niet tegen lawaai. 'Speel maar aan de andere kant van het huis', adviseerde mijn moeder geïrriteerd. 'Ze is een heks', zei ik op een keer. Ik had iets in de bijgebouwen over het boze oog opgevangen. Mijn moeder keek me be droefd aan. Ze trok me op schoot en hield een belerend verhaal over de baboe, over sprookjes, et cetera. Op zekere dag verscheen de buurvouw niet meer in de verwaarloosde voortuin en ook niet meer in de voorgalerij. Mijn moeder was al langer dan een week in de weer geweest. Ze ging vaak bij de oude dame op bezoek. Ze nam meestal een pannetje, afgedekt met een servet, mee naar hiernaast. Op een keer moest ik mee. Ik stribbelde tegen. Naar die heks!, dacht ik geschrokken, maar ik ging toch. Het viel erg mee. Het bleek een lief oud besje te zijn. Ze lag op een kursi malas met een deken over zich heen. Ze sprak op zachte toon met mijn moeder en bij het afscheid kreeg ik een aai over de stekeltjes op mijn hoofd. Twee dagen later was Mevrouw Gresnich overleden. We gingen haar huis binnen met een sleutel, die mijn moeder aan haar sleutelbos had hangen. 'Ik ben executeur- testamentair', legde zij uit. Dat was een raar woord. Ze moest het wel tien keer zeggen en ik vroeg ook hoe je het spelde. Er was een hele boel op te ruimen en in eens vond ik tussen de stapels oude tijd schriften enkele bioscoopprogramma's die aankondigden dat Flash Gordon in Rialto draaide. Ik stond aan de grond genageld: Flash Gordon, mijn stripheld uit het weekblad d'Oriënt speelde ook in een film! Flash Gordon had een naam: Buster Crabbe. Ik herlas keer op keer beide pro gramma's in het schemerlicht dat door de gesloten jaloezieën naar binnen viel. 'Mam', riep ik, 'mag ik naar Flash Gordon?' Mijn moeder keek het programma in en moest me teleurstellen. 'Dit is een oud programma, van voor de oorlog.' 'Wanneer komt die film nog een keer?' vroeg ik ver langend. 'Als de oorlog voorbij is.' Het heeft meer dan veertig jaren geduurd, voordat ik Flash Gordon conquers the Universe heb gezien. Buster Crabbe, - Flash Gordon - the king of them all, as he thrilled untoid millions in 1940s, staat er op de filmdoos. Ik behoorde niet tot die ongetelde miljoe nen kijkers, want ik woonde in die tijd in Nederlands-Oost-Indië. Flash Gordon mocht dan wel het Universum veroverd hebben, de Japanners waren ook niet mis. Amerika (Flash Gordon) versus Ming de Verschrikkelijke (Japan) werd niet alleen op het filmdoek uitgevochten. Ik kan mevrouw Gresnich persoonlijk geen excuses meer aanbieden. Ik probeer het goed te maken door haar met dit verhaal aan de eeuwigheid te onttrekken. Maaf, Oma Gresnich. Hans Plas 16

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 16