Herinnering
Buster Crabbe
moessQn
mrrriYTT:
heid, snelheid, en kracht vertegenwoordi
gend. Zo kenden we een Indische familie
waarvan de twee zonen aan de militaire
academie van West Point afstudeerden.
Ze kregen ieder een Corvette. Nou dat was
wat. Toevallig was Oma er uit Holland en
die werd natuurlijk door haar kleinzonen
uitgenodigd een ritje te maken in hun
respectievelijke Corvettes. Oma, nogal dik
en al tachtig, had geen idee waar ze aan
begon toen ze de uitnodiging aannam.
Met moeite ging Oma de wagen in die
heel laag aan de grond stond, en toen was
het niet gewoon zitten maar half liggen.
Eindelijk was het zover dat ze gaan
konden en met een zwaai en een vaart
schoten Oma en kleinzoon de bocht om.
Het tafereel herhaalde zich nog eens met
de andere kleinzoon en toen had Oma er
wel genoeg van. Toch glunderde ze van
plezier en verklaarde dat ze de beste ritjes
van haar leven had gehad al moest ze die
race-auto in- en uitkruipen.
Wat ons betreft, ach we hoeven niet meer
zo nodig een Corvette te bezitten, maar
we kijken nog altijd. Hij is toch heel
mooi. De Corvette wordt ook wel 'een
symbolisch stukje Amerikaanse cultuur'
genoemd, en dat is het ook. Met '345
paarden', zoals ik eens zei en prompt
werd uitgelachen, nou goed dan, met 345
pk en een nieuw ontwerp vertegenwoor
digt de wagen ook nu weer beauty, speed
en power. Dat deed de Vette in 1953 en
dat doet de Vette nog in 1997.
Juul Lentze
Herinnering is als zonneschijn
Na langen dag van regen
Wanneer U eenmaal oud zult zijn
Lacht z'U vol weemoed tegen
Herinnering is als 't blauwe meer
Waarin zich lelies wieglen
En als in gepeins verdiept
Zich de oude boomen spieglen
Herinnering is als d'avondster
Zo stralend in Uw leven
Maar even onbereikbaar ver
Als alle dromen bleven
Mw. A. Soemarno
Hoe behoedzaam we ook waren, ze hoor
den ons altijd.
Ineens verscheen haar kleine, grijze hoofd
in de voorgalerij. Wij hielden onze adem
in. Had zij ons gezien? We drukten ons
tegen de muur die haar huis scheidde van
het mijne. Keek je voorzichtig om de hoek,
dan zag je haar hoofd altijd in jouw rich
ting gedraaid. De spanning werd te groot.
Joelend liepen we weg: Harry, David en ik.
Natuurlijk kreeg ik er van langs. We moes
ten haar niet plagen. Ze was oud en kon
niet tegen lawaai. 'Speel maar aan de
andere kant van het huis', adviseerde mijn
moeder geïrriteerd.
'Ze is een heks', zei ik op een keer. Ik had
iets in de bijgebouwen over het boze oog
opgevangen. Mijn moeder keek me be
droefd aan. Ze trok me op schoot en hield
een belerend verhaal over de baboe, over
sprookjes, et cetera.
Op zekere dag verscheen de buurvouw
niet meer in de verwaarloosde voortuin en
ook niet meer in de voorgalerij.
Mijn moeder was al langer dan een week
in de weer geweest. Ze ging vaak bij de
oude dame op bezoek. Ze nam meestal
een pannetje, afgedekt met een servet,
mee naar hiernaast. Op een keer moest ik
mee. Ik stribbelde tegen. Naar die heks!,
dacht ik geschrokken, maar ik ging toch.
Het viel erg mee. Het bleek een lief oud
besje te zijn. Ze lag op een kursi malas
met een deken over zich heen. Ze sprak
op zachte toon met mijn moeder en bij
het afscheid kreeg ik een aai over de
stekeltjes op mijn hoofd.
Twee dagen later was Mevrouw Gresnich
overleden. We gingen haar huis binnen
met een sleutel, die mijn moeder aan haar
sleutelbos had hangen. 'Ik ben executeur-
testamentair', legde zij uit. Dat was een
raar woord. Ze moest het wel tien keer
zeggen en ik vroeg ook hoe je het spelde.
Er was een hele boel op te ruimen en in
eens vond ik tussen de stapels oude tijd
schriften enkele bioscoopprogramma's die
aankondigden dat Flash Gordon in Rialto
draaide. Ik stond aan de grond genageld:
Flash Gordon, mijn stripheld uit het
weekblad d'Oriënt speelde ook in een film!
Flash Gordon had een naam: Buster
Crabbe. Ik herlas keer op keer beide pro
gramma's in het schemerlicht dat door de
gesloten jaloezieën naar binnen viel.
'Mam', riep ik, 'mag ik naar Flash Gordon?'
Mijn moeder keek het programma in en
moest me teleurstellen. 'Dit is een oud
programma, van voor de oorlog.' 'Wanneer
komt die film nog een keer?' vroeg ik ver
langend. 'Als de oorlog voorbij is.'
Het heeft meer dan veertig jaren geduurd,
voordat ik Flash Gordon conquers the
Universe heb gezien. Buster Crabbe, -
Flash Gordon - the king of them all, as he
thrilled untoid millions in 1940s, staat er
op de filmdoos.
Ik behoorde niet tot die ongetelde miljoe
nen kijkers, want ik woonde in die tijd in
Nederlands-Oost-Indië. Flash Gordon
mocht dan wel het Universum veroverd
hebben, de Japanners waren ook niet mis.
Amerika (Flash Gordon) versus Ming de
Verschrikkelijke (Japan) werd niet alleen
op het filmdoek uitgevochten.
Ik kan mevrouw Gresnich persoonlijk
geen excuses meer aanbieden. Ik probeer
het goed te maken door haar met dit
verhaal aan de eeuwigheid te onttrekken.
Maaf, Oma Gresnich.
Hans Plas
16