Hendrik Johan en zijn dertien kinderen Een kleurrijke familie Dit is het verhaal van Hendrik Johan, die het grootste deel van zijn leven doorbracht op Oost- Java. Volgens sommige bronnen zou hij als Armeniër zijn gebo ren in 1841 in Julfa, de Armeense wijk van Isfahan in Perzië (Iran). Zijn achternaam zou destijds Ohanian zijn geweest. Anderen beweren dat hij in 1839 in Soerabaja werd geboren onder de naam Johan en dat de eigenlijke naam van zijn vader Hovhannian zou zijn geweest. Hoe dan ook, in 1862 trouwde hij met Theodora Wilhelmina Poland, dochter van de in Indië bekende KNIL-militair Toontje Poland en Fien, een Javaanse vrouw. Over Toontje Poland hebben we het in onze familie al vaak gehad. Een dergelijke roemruchte figuur kun je niet overslaan. Op 2 februari 1912 waren Hendrik Johan en zijn vrouw vijftig jaar getrouwd en dat was aanleiding tot een geweldig feest in Modjokerto met vele famielieleden en vrienden. Aan de organisatie van dit feest is nogal wat voorafgegaan. Het echtpaar was in de wijde omtrek geliefd en heeft veel goeds gedaan voor allerlei mensen. Men wilde daarom deze dag, 2 februari 1912, niet zomaar voorbij laten gaan. De initiatiefnemer Jorgen nam zich voor die dag tot een onvergetelijk moment te maken in het leven van Hendrik en Theodora. Hij stelde voor een groepsfoto te maken van het hele gezelschap. Van de dertien kinderen van het echtpaar zouden eveneens foto's worden gemaakt, maar ieder in een apart lijstje. Dit alles zou aan het echtpaar op 2 februari worden uitge reikt, tezamen met nog een schilderij. Jorgen stelde een schrijven op om dit aan iedereen kenbaar te maken. De geschreven tekst is in de familie bewaard gebleven. L.S. De Heer en Mevrouw [ohan-Poland te Modjokerto vieren den 2en Februari a.s. hun gouden bruiloft. Mij - en misschien ook andere oud-vrien den van dit sympathieke echtpaar - geeft zulks aanleiding om dezen dag te herden ken. Allereerst gaan mijn gedachten uit naar de vele kennissen te Malang - oud inwoners van Modjokerto - die den Heer en Me vrouw Johan hebben gekend in hun leven, werkzaamheden en daden. Vader Johan, wie kent hem niet?, leeft voort in onze herinnering, als een man van goed-doen! En zijn vrouw, wie waar deert haar niet? Als een vrouw van trouwe zorg en naastenliefde. Er wordt door het echtpaar moeite gedaan om dien dag te ontwijken. Des te meer eer voor ons, oud vrienden, om die ontwij king te voorkomen. Er moet uiting worden gegeven aan onze gevoelens, aan onze appreciatie! Daarom mijne heeren! deze lijst. Zij noodigt U uit om U allen te vereewigen op een portret; dat aan de Oudelui Johan op voormelden dag te schenken als een bewijs van de trouwe en beproefde vriend schap hunner Malangsche vrienden en kennissen. Mijn bedoeling is door de heer Neville Keasberry alhier een groot portret in lijst te doen aanmaken en daarnevens een der tiental kleinere portretten ook in lijst - het eerste voor het gouden echtpaar, de laat- sten voor elk hunner nog in leven zijnde kinderen, de zoons Willem, Doris, Idsert, Jan, Frans en Priet, de dochters Lies, Adrienne, Jetje, Eugenie, Margo, Betsy en Mien. Wie van U instemt met mijn plan, plaatse als adhesie zijn naam ter zijde dezes en bereide zich er op voor op mijn nadere uitnoodiging op een der eerste dagen van de volgende week Maandag, Dinsdag of uiterlijk Woensdag 15, 16 of 17 dezer des voormiddags 8 a 9 uur, in het photogra- fisch atelier van den heer Keasberry alhier zamen te komen, om te worden geportret teerd. jorgen Op de bewuste dag werden portret en schilderij aan het echtpaar uitgereikt door de heer F.M. Stucky na het uitspreken van de volgende rede: Waarde heer Johan, hooggeachte mevrouw, en gij allen, kinderen, behuwd kinderen en kleinkinderen! Duidt het den Malangschen vrienden niet kwalijk, als zij U op dezen zeldzamen dag beproeven te verrassen met een... portret. Zoals op een eerste bruiloft witte rozen worden geschonken, op een koperen een haardstel, op een zilveren een theeservies, zoo zou op den gouden bruiloft een goe den erepenning kunnen worden gegeven met het opschrift: Hulde aan het echtpaar, dat aan een goed ras het aanzien gaf (onze cursivering WM/PM). Wij hebben dit denkbeeld overwogen maar zijn ervan teruggekomen, omdat de ze gave niet evenredig zou wezen met de gevoelens van ons allen en van ieder per soonlijk ten opzichte van U. De erepenning verdwijnt dus om plaats te maken voor een portret. Wil met de aan bieding ervan de verzekering ontvangen van ons aller hooge vereering, innige vriendschap en diepe erkentelijkheid. 42ste jaargang nummer 1 juli 1997 17

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 17