Hendrik Johan en zijn dertien kinderen
Een kleurrijke familie
Dit is het verhaal van Hendrik
Johan, die het grootste deel van
zijn leven doorbracht op Oost-
Java. Volgens sommige bronnen
zou hij als Armeniër zijn gebo
ren in 1841 in Julfa, de Armeense
wijk van Isfahan in Perzië (Iran).
Zijn achternaam zou destijds
Ohanian zijn geweest. Anderen
beweren dat hij in 1839 in
Soerabaja werd geboren onder
de naam Johan en dat de
eigenlijke naam van zijn vader
Hovhannian zou zijn geweest.
Hoe dan ook, in 1862 trouwde hij met
Theodora Wilhelmina Poland, dochter
van de in Indië bekende KNIL-militair
Toontje Poland en Fien, een Javaanse
vrouw. Over Toontje Poland hebben we
het in onze familie al vaak gehad. Een
dergelijke roemruchte figuur kun je niet
overslaan.
Op 2 februari 1912 waren Hendrik Johan
en zijn vrouw vijftig jaar getrouwd en dat
was aanleiding tot een geweldig feest in
Modjokerto met vele famielieleden en
vrienden.
Aan de organisatie van dit feest is nogal
wat voorafgegaan. Het echtpaar was in de
wijde omtrek geliefd en heeft veel goeds
gedaan voor allerlei mensen. Men wilde
daarom deze dag, 2 februari 1912, niet
zomaar voorbij laten gaan.
De initiatiefnemer Jorgen nam zich voor
die dag tot een onvergetelijk moment te
maken in het leven van Hendrik en
Theodora. Hij stelde voor een groepsfoto
te maken van het hele gezelschap. Van de
dertien kinderen van het echtpaar zouden
eveneens foto's worden gemaakt, maar
ieder in een apart lijstje. Dit alles zou aan
het echtpaar op 2 februari worden uitge
reikt, tezamen met nog een schilderij.
Jorgen stelde een schrijven op om dit aan
iedereen kenbaar te maken. De geschreven
tekst is in de familie bewaard gebleven.
L.S.
De Heer en Mevrouw [ohan-Poland te
Modjokerto vieren den 2en Februari a.s.
hun gouden bruiloft.
Mij - en misschien ook andere oud-vrien
den van dit sympathieke echtpaar - geeft
zulks aanleiding om dezen dag te herden
ken.
Allereerst gaan mijn gedachten uit naar de
vele kennissen te Malang - oud inwoners
van Modjokerto - die den Heer en Me
vrouw Johan hebben gekend in hun leven,
werkzaamheden en daden.
Vader Johan, wie kent hem niet?, leeft
voort in onze herinnering, als een man
van goed-doen! En zijn vrouw, wie waar
deert haar niet? Als een vrouw van trouwe
zorg en naastenliefde.
Er wordt door het echtpaar moeite gedaan
om dien dag te ontwijken. Des te meer eer
voor ons, oud vrienden, om die ontwij
king te voorkomen. Er moet uiting worden
gegeven aan onze gevoelens, aan onze
appreciatie!
Daarom mijne heeren! deze lijst. Zij
noodigt U uit om U allen te vereewigen
op een portret; dat aan de Oudelui Johan
op voormelden dag te schenken als een
bewijs van de trouwe en beproefde vriend
schap hunner Malangsche vrienden en
kennissen.
Mijn bedoeling is door de heer Neville
Keasberry alhier een groot portret in lijst
te doen aanmaken en daarnevens een der
tiental kleinere portretten ook in lijst - het
eerste voor het gouden echtpaar, de laat-
sten voor elk hunner nog in leven zijnde
kinderen, de zoons Willem, Doris, Idsert,
Jan, Frans en Priet, de dochters Lies,
Adrienne, Jetje, Eugenie, Margo, Betsy en
Mien.
Wie van U instemt met mijn plan, plaatse
als adhesie zijn naam ter zijde dezes en
bereide zich er op voor op mijn nadere
uitnoodiging op een der eerste dagen van
de volgende week Maandag, Dinsdag of
uiterlijk Woensdag 15, 16 of 17 dezer des
voormiddags 8 a 9 uur, in het photogra-
fisch atelier van den heer Keasberry alhier
zamen te komen, om te worden geportret
teerd.
jorgen
Op de bewuste dag werden portret en
schilderij aan het echtpaar uitgereikt door
de heer F.M. Stucky na het uitspreken van
de volgende rede:
Waarde heer Johan, hooggeachte
mevrouw, en gij allen, kinderen, behuwd
kinderen en kleinkinderen!
Duidt het den Malangschen vrienden niet
kwalijk, als zij U op dezen zeldzamen dag
beproeven te verrassen met een... portret.
Zoals op een eerste bruiloft witte rozen
worden geschonken, op een koperen een
haardstel, op een zilveren een theeservies,
zoo zou op den gouden bruiloft een goe
den erepenning kunnen worden gegeven
met het opschrift:
Hulde aan het echtpaar, dat aan een goed
ras het aanzien gaf (onze cursivering
WM/PM).
Wij hebben dit denkbeeld overwogen
maar zijn ervan teruggekomen, omdat de
ze gave niet evenredig zou wezen met de
gevoelens van ons allen en van ieder per
soonlijk ten opzichte van U.
De erepenning verdwijnt dus om plaats te
maken voor een portret. Wil met de aan
bieding ervan de verzekering ontvangen
van ons aller hooge vereering, innige
vriendschap en diepe erkentelijkheid.
42ste jaargang nummer 1 juli 1997
17