Vrouwenkamp Klooster Bangkong
Johan de Witt
incompleet
moessQn
Het Zendings-Hospitaal Ziekenzorg in
Solo werd al gauw te klein voor de vrou
wen en kinderen van de omliggende
ondernemingen. Het bericht dat we naar
een kamp in Semarang moesten, werd
door mijn zuster en mij heel goed ontvan
gen. I let kon niet beter, toen we voor het
klooster Bangkong stopten. Hier waren we
op school geweest, hier moesten we oude
vriendinnen vinden. Al heel gauw had ik
een van de meisjes Petit gevonden.
De familie had altijd naast het klooster
gewoond. Ik hoorde dat zij met haar
zoontje en baby-dochter alleen was geïn
terneerd. Haar moeder en twee zusters za
ten nog in hetzelfde huis. Na enige weken
met andere families in een grote kamer
gelijkvloers te hebben gezeten, werd ons
gevraagd naar boven te verhuizen. Wij
hadden geen kinderen. Dit zagen wij als
de kans om contact te krijgen met de bui
tenwereld en we kozen natuurlijk een
slaapcelletje, oorspronkelijk voor één non,
waar nu twee bedden op elkaar waren ge
zet. Niet erg, we hadden een raam dat uit
keek op de achtertuin van huize Petit.
Natuurlijk hadden we dezelfde dag nog
contact. Lip-lezen hadden we kennelijk
nog niet verleerd en we hadden plannen
gemaakt, zo lang het kon, alles binnen te
smokkelen wat hun zusje Corrie en wijzelf
nodig hadden.
Natuurlijk moesten we de kamp-comman
dante, mevrouw Van Woerkom laten we
ten wat we van plan waren. We wisten dat
er zware straffen verwacht konden worden
als we ooit betrapt zouden worden.
Zij vroeg of we genegen waren eventueel
medicijnen voor ernstig zieke patiënten te
vragen. De nonnen hadden niets anders
dan liefdevolle hulp voor de zieken.
Zo was Moeder Melanie met haar ver
pleegsters ook in het complot betrokken
en dat maakte alles makkelijker voor ons.
Wie zou het verdacht vinden als wij zulke
hoogstaande vrouwen om ons heen had
den? Het smokkelen zelf was erg makke
lijk. Een lang touw, een tas met de bestel
ling en het geld ervoor werd eenvoudig
over de kawat op de muur in de achter
tuin van de familie Petit gegooid, loke
haalde de tas eraf en het touw werd door
ons weer opgetrokken. De buit binnenha
len was wat moeilijker, loke moest het
touw vinden in het donker, de tas er aan
knopen, op een trap klimmen, de tas over
de kawat tillen en heel voorzichtig losla
ten, terwijl wij het touw optrokken.
We waren doodsbenauwd dat de tas met
een bons tegen de muur van de kamer be
neden zou vliegen. Ik geloof nog altijd dat
we bovennatuurlijke bescherming kregen.
Een lekker kippetje, medicijnen en natuur
lijk onze sigaretten kwamen altijd veilig
binnen. Toen kwam de dag dat het Japan
se bevel omgeroepen werd: 'Alle boeken
inleveren'. Moeder Melanie was werkelijk
overstuur. Niemand kon zich een leven
zonder boeken voorstellen. Zij had een
Sacristie met alles wat bij de kerk hoorde,
zware missalen et cetera. Ie moest er niet
aan denken dat die gewoon verbrand zou
den worden. Ook daar wist )oke raad op.
Zij zou ze naar het moeder klooster in
Gedangan brengen. Daar woonden nog
verschillende lavaanse nonnetjes. Er was
geen tijd te verliezen. We konden niet
wachten tot het donker was. De enige tijd
dat het bij ons rustig was, was als de bel
van eten werd geluid. Al heel gauw lagen
de boeken die van belang waren op onze
dunne oprolbare matrasjes. De bel voor
het eten was gegaan. In ons celletje lagen
Ik weet nog slechts enkele couplet
ten van 'De thuisreis van de Johan
de Witt', de rest is mij helaas ont
schoten (hetgeen bij een leeftijd
van 89 jaar wel meer voorkomt).
Wie kan mij aan de volledige tekst
helpen?
Liever dames, beste heren,
Kas i an!
Hebt ge niets te converseren?
Kasian!
verschillende nonnetjes op hun knieën in
gebed. In de achtertuin stonden mevrouw
Petit, haar dochters Joke en Molly, de kok-
ki en een andere bediende met een zware
deken klaar. Ons raam moest geopend
worden, wat natuurlijk niet mocht.
Moeder Overste gaf ons de boeken aan.
Ik begon te trillen van angst, maar we kre
gen alles uit ons raam in de deken zonder
dat we gezien werden. De rijen wachtende
vrouwen en kinderen stonden er nog toen
wij ons aansloten. De volgende dag kon ik
de boodschap overbrengen dat )oke alles
veilig had afgegeven in Gedangan.
Ik heb de hele familie Petit na de oorlog
teruggezien in Den Haag. Ik heb nooit
vergeten dat deze familie altijd klaar stond
om ons te helpen.
Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die
alles voor anderen overhebben. Ik ben ze
nooit meer tegengekomen in mijn leven.
En als jullie er nog zijn meisjes, heel veel
liefs van Carla...
Carla Munnikhuizen-v.d. Vin
Of geen spelletjes te spelen,
Loopt g' u daaglijks te vervelen?
Lief dan allen met mij an:
Kasian!
Toen de boot van wal zou steken,
Kasian!
Zaagt ge menigeen verbleeken,
Kasian!
Meer dan dertig lange dagen
Op de zee, wie kan 't verdragen?
Daar komt haast geen einde an.
Kasian!
Niets dan Piepers alle dagen,
Kasian!
Kan een oudgast slecht verdragen,
Kasian!
Had ik m'n kokkie maar meegenomen,
Om een bordje rijst te stomen.
Niemand die dat dragen kan
Kasian!
In Colombo aangekomen
Kasian!
Moesten w' allen Engels bomen
Kasian!
Olifantjes en kipassen
Om de familie te verrassen
Kochten w' hele bergen van
Kasian!
Wie helpt mij verder?
W. Ubbens
22