Soms is het een rotbaan moessQn die u daar had?' De onderwijzeres knikte bevestigend. Soms doet de waarheid pijn, soms stinkt die alleen maar. 'Tegen de tijd dat ik de gang uitliep naar buiten, was het speciale 'gevaarlijke-stof- fen' team gearriveerd, alsook enkele politiewagens. Toen deze hoorden dat er geen giftige stoffen in de plasticzak zaten, maakten ze de zak open en kregen de vol le laag. De vruchten-encyclopedie beschrijft de lucht van het eetbare gedeelte van de doornachtige durian als dat van een riool of rotte kaas, en het stinkt zo verschrikke lijk, dat het in Singapore verboden is om durians te vervoeren met het openbaar vervoer. 'Het was een heel onbekende lucht', zei Bloomquist diplomatiek. Bloomquist wist de kinderen ervan te overtuigen dat er niks aan de hand was en met behulp van de onderwijzeres herstel den ze van buikpijn en benauwdheid. Slechts één patiënt moest met ademha lingsproblemen naar het ziekenhuis wor den vervoerd. Bloomquist heeft liever dat er niet te veel ruchtbaarheid wordt gegeven aan het loze alarm. Hij weet dat hij correct gehandeld heeft. 'Als het wel gas was geweest, hadden al die hulpteams de school moeten ont ruimen, de patiënten moeten behandelen en per ambulance moeten vervoeren. Toch voel ik me als een idioot, ook al hebben we volgens het boekje gehandeld.' Als het van Bloomquist en zijn collega's afhangt, is er tenminste één vruchtensoort waar ze niet aan herinnerd willen worden. Katy Benson Colorado in de Verenigde Staten. Op 18 november 1995 ontving de kapitein van de brandweer van Castlewood een telefoontje: er kwam een kwalijk riekend geurtje uit de Campus Middle School in Greenwood Village, een voorstadje van Denver. Kapitein Doug Bloomquist vreesde het ergste; een aardgaslek of koolmonoxide. Volgens het rapport waren vier of vijf personen al ziek en Bloomquist zond een brandweerwagen en een EHBO-team er op af. Zo'n zes minuten later bij de school aan gekomen, werd het team benaderd door de portier, die een gesloten plasticzak bij zich had. De inhoud was een mislukt plantkundig project en blijkbaar de oor zaak van de stank. 'Niet wetende wat het was - het hadden net zo goed chemicaliën kunnen zijn - wilden we de zak niet open maken en de atmosfeer bederven' zei Bloomquist. Hij liet een team aanrukken dat gespecialiseerd is in gevaarlijke stoffen. Intussen informeerde Bloomquist hoe het met de patiënten gesteld was: vijftien tot twintig leerlingen hadden zich inmiddels ziek gemeld en waren overgebracht naar de bibliotheek. Bloomquist vroeg om een tweede EHBO-team en drie ambulances voor het geval er zieken vervoerd moesten worden. Toen liep hij het schoolgebouw in om met de onderwijzeres te praten, in wier lokaal het plantkundige project zo uit de hand was gelopen. 'Ze keek me beteuterd aan', herinnert Bloomquist zich. Ze legde uit dat er in de klas vruchtensoorten uit de hele wereld worden besproken en iemand had een exotische vrucht meegenomen, een durian uit Thailand. De opengesneden durian verspreidde zo'n vreselijk vieze lucht dat leerlingen uit aangrenzende lokalen erover klaagden. Sommigen kregen hoofdpijn en werden misselijk van de stank, een paar kregen last van hyperventilatie. Bloomquist keek op zijn beurt de onder wijzeres verbluft aan. 'Was het een vrucht 34

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 34