Soms is het een rotbaan
moessQn
die u daar had?' De onderwijzeres knikte
bevestigend. Soms doet de waarheid pijn,
soms stinkt die alleen maar.
'Tegen de tijd dat ik de gang uitliep naar
buiten, was het speciale 'gevaarlijke-stof-
fen' team gearriveerd, alsook enkele
politiewagens. Toen deze hoorden dat er
geen giftige stoffen in de plasticzak zaten,
maakten ze de zak open en kregen de vol
le laag.
De vruchten-encyclopedie beschrijft de
lucht van het eetbare gedeelte van de
doornachtige durian als dat van een riool
of rotte kaas, en het stinkt zo verschrikke
lijk, dat het in Singapore verboden is om
durians te vervoeren met het openbaar
vervoer. 'Het was een heel onbekende
lucht', zei Bloomquist diplomatiek.
Bloomquist wist de kinderen ervan te
overtuigen dat er niks aan de hand was en
met behulp van de onderwijzeres herstel
den ze van buikpijn en benauwdheid.
Slechts één patiënt moest met ademha
lingsproblemen naar het ziekenhuis wor
den vervoerd.
Bloomquist heeft liever dat er niet te veel
ruchtbaarheid wordt gegeven aan het loze
alarm. Hij weet dat hij correct gehandeld
heeft. 'Als het wel gas was geweest, hadden
al die hulpteams de school moeten ont
ruimen, de patiënten moeten behandelen
en per ambulance moeten vervoeren. Toch
voel ik me als een idioot, ook al hebben
we volgens het boekje gehandeld.'
Als het van Bloomquist en zijn collega's
afhangt, is er tenminste één vruchtensoort
waar ze niet aan herinnerd willen worden.
Katy Benson
Colorado in de Verenigde Staten.
Op 18 november 1995 ontving
de kapitein van de brandweer
van Castlewood een telefoontje:
er kwam een kwalijk riekend
geurtje uit de Campus Middle
School in Greenwood Village,
een voorstadje van Denver.
Kapitein Doug Bloomquist vreesde het
ergste; een aardgaslek of koolmonoxide.
Volgens het rapport waren vier of vijf
personen al ziek en Bloomquist zond een
brandweerwagen en een EHBO-team er
op af.
Zo'n zes minuten later bij de school aan
gekomen, werd het team benaderd door
de portier, die een gesloten plasticzak bij
zich had. De inhoud was een mislukt
plantkundig project en blijkbaar de oor
zaak van de stank. 'Niet wetende wat het
was - het hadden net zo goed chemicaliën
kunnen zijn - wilden we de zak niet open
maken en de atmosfeer bederven' zei
Bloomquist. Hij liet een team aanrukken
dat gespecialiseerd is in gevaarlijke stoffen.
Intussen informeerde Bloomquist hoe het
met de patiënten gesteld was: vijftien tot
twintig leerlingen hadden zich inmiddels
ziek gemeld en waren overgebracht naar
de bibliotheek. Bloomquist vroeg om een
tweede EHBO-team en drie ambulances
voor het geval er zieken vervoerd moesten
worden. Toen liep hij het schoolgebouw
in om met de onderwijzeres te praten, in
wier lokaal het plantkundige project zo
uit de hand was gelopen.
'Ze keek me beteuterd aan', herinnert
Bloomquist zich. Ze legde uit dat er in de
klas vruchtensoorten uit de hele wereld
worden besproken en iemand had een
exotische vrucht meegenomen, een durian
uit Thailand. De opengesneden durian
verspreidde zo'n vreselijk vieze lucht dat
leerlingen uit aangrenzende lokalen erover
klaagden. Sommigen kregen hoofdpijn en
werden misselijk van de stank, een paar
kregen last van hyperventilatie.
Bloomquist keek op zijn beurt de onder
wijzeres verbluft aan. 'Was het een vrucht
34