POIRRIÉ'S
PERIKELEN
Zeventig
bedden
moessQn
Maar omdat je een artikeltje over die pasar
malam moet maken, klop je even aan bij
een informatrice van Foster Parents Plan
en bij een paar leden van de familie De
Pater. En dan luister je met stijgende
belangstelling naar wat je verteld wordt.
Vooral naar het verhaal van Nieske en Jan
de Pater, dat begint met de adoptie van de
blinde Rusmiati ruim drie jaar geleden via
Foster Parents Plan. Rusmiati is een Lom
boks meisje dat ze inmiddels koesteren en
regelmatig opzoeken. Even tussen haakjes:
gauw onder de indruk van het verrassend
uitgebreide en mooie assortiment artike
len. Geen kitscherige flauwe kul of exoti
sche prullaria, maar overwegend origineel
handwerk, dat je aandacht trekt omdat het
in veel gevallen getuigt van het kunste
naarsschap van de maker. Maar ook van
de grote fantasie en vindingrijkheid, die
de moderne westerling
veelal kwijt is en die je
in 'onderontwikkelde'
landen nog terug kunt
vinden.
Een goed voorbeeld van
die fantasievolle
vindingrijkheid is een
grotendeels uit banden
opgebouwd bankstel.
Misschien een beetje te
klein voor de gemiddel
de westerling, is het een
leuk en degelijk stukje
huisvlijt dat de maker
de Ereprijs Recyclen
doet toekomen. En de lavastenen
tuinbeelden en ornamenten, de houten
kasten, bedden, ander meubilair en ook
sieraden en gebruiksvoorwerpen, waar je
de hand van de meester in herkent. Daar
sta je dan echt van te kijken.
de appel valt niet ver van de boom, want
de zoon van het echtpaar heeft een Indo
nesisch jongetje geadopteerd.
Terug naar het verhaal, dat zich verder toe
spitst op een blindenschool in Mataram
op het eiland Flores. Terwijl het Indische
echtpaar Belker uit Opheusden buiten
echte saté met lontong en gesnipperde
bawang aan het bereiden is, vertelt Nieske
over die blindenschool:
'Vrijwel alle zeventig kinderen die daar
zitten, zijn door hun familie verstoten
omdat ze blind zijn. Niemand kijkt meer
naar ze om. Slechts een enkeling kan zo
nu en dan een weekend op bezoek bij fa
milie'.
Een foto tonend van een kind en een ou
de vrouw, voegt zij er aan toe: 'Dit meisje
heeft bijvoorbeeld alleen nog haar oma.
Met haar ouders heeft ze geen contact
meer. Maar op de blindenschool gaat het
niet alleen om kleintjes, er zitten ook ze-
ventien-jarigen bij. Die kinderen leiden
een volkomen uitzichtloos bestaan. Het is
hartverscheurend als je dat allemaal ziet.
Ze zijn ook erg dankbaar. Als je daar een
tijdje op bezoek bent geweest en je wordt
bij je vertrek toegezongen door al die
kinderen, springen de tranen je in de
ogen. En als je weer thuis bent, heb je
sommigen gereageerd wanneer zo'n be
drijf een pasar malam organiseert voor
een goed doel, en je ze hoort denken: 'Dat
kan toch niet, daar zit een commercieel
luchtje aan.' Laat ze maar denken.
Dit voorjaar organiseerde de familie De
Pater in samenwerking met Foster Parents
Plan de alweer derde pasar malam; een
relatief klein evenement, dat niet te verge
lijken is met de doorsnee-pasar malam.
Daar ga je dan naar toe en je raakt al
'Indonesië is een prachtig land. Je komt
ogen en tijd tekort om alles in je op te
nemen. Maar intens triest is het om met
een stel gezonde ogen te kijken naar blin
de kinderen, die op een simpele manier
geholpen kunnen worden. Te zien hoe die
kinderen een duister en uitzichtloos
bestaan hebben, terwijl ze door betere
voeding of een operatie geholpen kunnen
worden. Vanwege geldgebrek gebeurt dit
eenvoudig niet', zegt Nieske de Pater.
Nieske weet waarover ze praat, maar zij en
haar familie laten het niet slechts bij pra
ten en doen er alles aan om verlichting te
brengen in het uitzichtloze bestaan van de
kleintjes. Daar hoef je niet écht van op te
kijken, want er zijn gelukkig wel meer
mensen en organisaties die zich bezighou
den met het lenigen van andermans nood.
In dit geval gaat het om een bedrijf dat
ook een sloperij inhoudt, een bedrijfstak
waarover sommige mensen laatdunkend
menen te moeten doen. Nonsens natuur
lijk. Alsof een bedrijf of persoon beoor
deeld moet worden op het uitgeoefende
vak. Maar nóg bekrompener wordt er door
38
