moessQn
De inhoud van ingezonden
brieven valt buiten de
verantwoordelijkheid van de redactie
het Scoutingmuseum heeft geen stukken
van mijn oude groep. Wie helpt?
A. Kessel, Veldhoven
Dr. Bense
Dezer dagen kreeg ik toegezonden door
een vriendin het blad van 15 mei 1997
waarin het verslag van de beklimming van
de Smeroe, in 1926, door Dr. Bense en de
heer en mevrouw Vermeulen.
Deze Dr. Bense is, of liever was, mijn
vader. Ik weet nog wel dat hij tochten
maakte vanuit Tosari, waar hij toen werkte
en woonde, maar van het bestaan van dit
verslag heb ik nooit geweten. Ik was des
tijds 21/2 jaar en weet alleen nog (ook via
foto's) van een tocht naar de Bromo.
De heer D.R. Vermeulen die u het verhaal
toestuurde moet de zoon zijn van het
echtpaar Vermeulen, die ik mij herinner
van latere bezoeken aan hun onderne
ming boven Banjoewangi, waar wij toen
woonden. Hij heette Djimmy en we aten
altijd bajem met een ei en dat vonden we
vreselijk. U zult begrijpen wat een veras
sing dit verhaal voor mij was.
M.J. Bosland-Bense, Velp
Sportevenement in Semarang
This sportevent from a HBS/AMS took
place in the Semarang stadium in 1937 or
1938. Except for my brother Isaak (Sjaak)
1 do not know any other person in this
picture, but some of your readers may
recognize themselves.
Feite Posthumus, Seattle (VS)
Huisdieren in Indië
Aangezien ik kattenliefhebber ben en wij
onlangs weer een leuke en interessante
kater in ons huis hebben opgenomen rees
bij mij de vraag, wat er destijds is gewor
den van al die huisdieren in Indië, toen
na de Japanse inval de mensen in de inter
neringskampen geraakten. Ze zijn van
huis en haard verdreven en moesten hun
geliefde huisdieren noodgedwongen ach
terlaten!
In de situatie van toen was dit waarschijn
lijk niet het allerergste dat je kon overko
men, maar toch. Een huisdier is voor de
bezitter als familie, dit zal een ieder toch
met mij eens zijn. Er is in de afgelopen
jaren veel over onze voormalige kolonie
geschreven, maar over dit onderwerp ben
ik nog nooit iets tegengekomen.
Piet Hetisen, Arnhem
Indonesische padvinders
Voor de oorlog ben ik verkenner geweest
bij de padvindersgroep Bruin-Blauw
Batavia 2. Hier waren veel Indonesische
jongens lid van. Hoewel ik van 1954 tot
1962 in Indonesië heb gewoond heb ik ze
nooit meer ontmoet en ik zou graag weer
met hen in contact komen. Via Scouting
Nederland heb ik een paar jaar geleden
een oproep laten plaatsen bij Scouting
Indonesia, maar daar heb ik nooits meer
iets van gehoord. Ook Jack Eikenoord van
Het woord 'Indo'
Waarom word ik toch iedere keer een
beetje boos als het woord 'Indo' valt?
Wanneer ik vertel dat ik half Indisch en
half Hollands ben, krijg ik steevast te ho
ren dat ik een 'halfbloedje' ben. Ik reageer
dan door te zeggen, dat die niet bestaan
en vraag meteen of men al eens iemand is
tegengekomen met halfbloed en half
water in zijn lijf. Ik bezit écht bloed!
Dan ben ik dus een 'Indo' is de volgende
reactie. En wanneer ik dan daarop veront
waardigd reageer omdat men mij in mijn
jeugd heeft geleerd nooit iemand met
Indisch en Europees bloed zo te noemen,
omdat dat een scheldwoord zou zijn,
wordt er al gauw gezegd: 'Nou, kalm aan
maar, hoor.'
Maar zelfs toen we vorig jaar in Indonesië
waren en de mensen daar erachter kwa
men dat ik Indisch bloed heb en dat ik
een beetje pasar maleis kan spreken viel
het woord 'Indo' alsof het een heel
gewoon woord was. Ik snapte er niks van.
Eigenlijk wilde ik net zo verontwaardigd
reageren, als hier in Holland, maar ik
besloot mijn mond te houden, omdat de
Indonesiërs zelf dit woord zonder racune
hanteerden. En zoals de mensen daar
zeiden, dat mijn Bahasa Indonesia wat
tempo doeloe-achtig klonk, zal ik dan ook
maar denken, dat ik tempo doeloe-achtig
heb gereageerd op het woord 'Indo'.
Eerlijk is eerlijk, het blijft in mijn oren
niet prettig klinken en ik zal het woord
dan ook nooit gebruiken.
Grace Hidde-de Vries, Castricum
Marshall-hulp en Indië
Ik heb op 28 mei, de dag dat de president
van de Verenigde Staten in Den Haag was
om 50 jaar Marshall-hulp te gedenken, de
keerzijde van die herdenking nog eens
goed op in mij opgenomen. Die keerzijde
is in Nederland nooit goed belicht en ik
vind dat men ons daarmee onrecht doet.
En onrecht hoort in dit vrije en beschaaf
de land aan de kaak te worden gesteld!
Ik heb op persoonlijke titel een krans ge
legd bij het Indisch monument in Den
Haag om uiting te geven aan gevoelens
Indisch te zijn. Op het aangehechte lint
stond te lezen: 'We paid the bill.' Wat was
het geval?
4
Brieven
