■lit.';
t7 I i
*J
moessQn
4
tfr 'gr >-4 g kA ~,9
LSLV vCvvV V f -»vW.'-r
■H 4 *1
f'W*
"u
Een gedicht voor het KNIL, geschreven en uitgesproken door
mevrouw Annie Steenstra tijdens de jaarlijkse kranslegging bij het
KNIL-monument op 26 juli 1997 te Bronbeek.
Dit monument voor 120 jaren,
in '90 door onze Prins onthuld,
tevens symbool van eer voor hen die vielen,
heeft toen een grote wens van ons vervuld.
Hoe kan men ooit ons Koninklijk Leger
bezingen en bewenen in één lied!
Meer dan een eeuw in lndië werk- en
waakzaam
bracht naast voldoening ook zoveel verdriet.
Van oorsprong uit de V.O.C. ontsproten,
werden de taken langzaam uitgebreid:
naast aanval en verdedigend beschermen
kwam menige civiele activiteit.
Tot welzijn van het volk bouwden we
bruggen
en scholen, brachten naast recht en
veiligheid,
gezondheidszorg en waren steeds bij rampen
tot snelle en onbaatzuchtige hulp bereid.
Uitgerust met karabijn en klewang,
't accent op puttees en de bamboehoed,
met 't rood-wit-blauw gevat in de kokarde:
fier teken van het moederland én moed
Wij voelen nog in iedere lichaamsvezel
hoe 'l was daar in die Gordel van Smaragd:
de geur, de zon, het water, de geluiden
en het mysterie van de grote Stille Kracht!
Beelden, levenslang niet uit te wissen:
de kronkelende kali, de karbouw,
de kleurenpracht, de sawah's en de bergen
en 't bladerdak diepgroen onder felblauw.
En wie bewondert ook niet onze vrouwen,
zij brachten met zo weinig veel tot stand;
zij reisden mee en stonden ons terzijde,
't thuisfront, basis van een hechte band.
Op hoogtijdagen had je de parades,
de tangsi-hond en kinderen liepen mee.
Oranje was de geest die ons bezielde
en vlamde in ons hart daar overzee.
En toen door 't overwicht van de agressor
het KNIL in grote moeilijkheden kwam,
bleef die loyale trouw aan 't land der vad'ren,
ondanks dat men ons zoveel ontnam.
Wij hadden graag succesvol ons verdedigd,
helaas, de middelen ontbraken toen;
verouderd materieel was daarvan de
oorzaak,
wij wilden veel, maar konden weinig doen.
Die tijd van overheersing blijft ons heugen,
wij werden bedreigd, mishandeld,
vernederd, gedood;
en zij die 't overleefden, kwamen door
trauma's
en kampsyndromen in geestelijke nood.
Weer vrij, verrees KNIL-baru als een
phoenix,
bereid tot wederopbouw, uit zijn as,
maar werd klapwiekend vleugellam
geslagen,
toen bleek, dat er voor hem geen plaats meer
Op zesentwintig juli 1950
in 't middernachtelijk uur was het een feit:
één pennestreek - met veel waardering -
maakte
onze episode tot verleden tijd!
Wij moesten zelf maar kiezen voor de
toekomst,
in 't thuisland heerste onverschilligheid;
geen steun ontvingen wij, geen begeleiding,
ontgoocheling werd verdriet en bitterheid.
Milva's paraderen op het
Koningsplein ter ere van Koninginne
dag 1948.
Beschuldigd werden wij van grove fouten,
gemaakt in 't paradijs daar overzee;
het goede dat wij deden werd vergeten,
alleen het negatieve telde mee.
Maar mag de mens met hedendaagse kennis
oordelen over een tijd zo lang geleën,
met andere normen, andere idealen:
'Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!'
Toen eindelijk vaag iets daagde van
erkenning,
kwam een pover smartegeld na dertig jaar
beduidend meer was de morele waarde
van 't besef: 'Wij horen bij elkaar!'
Van welke groep, die ooit werd opgeheven,
komen de leden na jaren nog bijeen
Wat is 't geheim van solidaire vriendschap,
zoals die voorkomt bij het KNIL alleen?
Is het dat vuur, dat smeult in onze harten,
ontstaan door de vonk, die eertijds
oversprong,
de hechte band met dat unieke Leger,
't gevoel van eenheid, dat elkeen doordrong?
Hoe het ook zij, wij bleven steeds gedenken,
zo lang wij leven zal het KNIL bestaan.
De nagedachtenis aan onze sobats,
die niet meer zijn, mag nooit verloren gaan!
Een grote troost is, dat voor alle strijders
dit mooie monument is opgericht;
het wil getuigen van ons stuk historie,
't geeft heden en verleden een gezicht.
't Symbool van blank en bruin tezamen
strijdend,
schouder aan schouder voor een goede zaak,
stelt nu en in de toekomst voor de mensheid
het ver- en vooroordelen aan de kaak!
Éénmaal per jaar herdenken wij in stilte,
ook straks zal er weer even stilte zijn,
slechts één minuut, geen woorden, geen
geluiden,
één ogenblik van aandacht voor de pijn.
Dan leggen velen onzer hier weer bloemen,
kleurrijk gerangschikt tot een erewacht;
dit teken van historierijk herdenken
geeft ons in 't leven nieuwe kracht.
40