■lit.'; t7 I i *J moessQn 4 tfr 'gr >-4 g kA ~,9 LSLV vCvvV V f -»vW.'-r ■H 4 *1 f'W* "u Een gedicht voor het KNIL, geschreven en uitgesproken door mevrouw Annie Steenstra tijdens de jaarlijkse kranslegging bij het KNIL-monument op 26 juli 1997 te Bronbeek. Dit monument voor 120 jaren, in '90 door onze Prins onthuld, tevens symbool van eer voor hen die vielen, heeft toen een grote wens van ons vervuld. Hoe kan men ooit ons Koninklijk Leger bezingen en bewenen in één lied! Meer dan een eeuw in lndië werk- en waakzaam bracht naast voldoening ook zoveel verdriet. Van oorsprong uit de V.O.C. ontsproten, werden de taken langzaam uitgebreid: naast aanval en verdedigend beschermen kwam menige civiele activiteit. Tot welzijn van het volk bouwden we bruggen en scholen, brachten naast recht en veiligheid, gezondheidszorg en waren steeds bij rampen tot snelle en onbaatzuchtige hulp bereid. Uitgerust met karabijn en klewang, 't accent op puttees en de bamboehoed, met 't rood-wit-blauw gevat in de kokarde: fier teken van het moederland én moed Wij voelen nog in iedere lichaamsvezel hoe 'l was daar in die Gordel van Smaragd: de geur, de zon, het water, de geluiden en het mysterie van de grote Stille Kracht! Beelden, levenslang niet uit te wissen: de kronkelende kali, de karbouw, de kleurenpracht, de sawah's en de bergen en 't bladerdak diepgroen onder felblauw. En wie bewondert ook niet onze vrouwen, zij brachten met zo weinig veel tot stand; zij reisden mee en stonden ons terzijde, 't thuisfront, basis van een hechte band. Op hoogtijdagen had je de parades, de tangsi-hond en kinderen liepen mee. Oranje was de geest die ons bezielde en vlamde in ons hart daar overzee. En toen door 't overwicht van de agressor het KNIL in grote moeilijkheden kwam, bleef die loyale trouw aan 't land der vad'ren, ondanks dat men ons zoveel ontnam. Wij hadden graag succesvol ons verdedigd, helaas, de middelen ontbraken toen; verouderd materieel was daarvan de oorzaak, wij wilden veel, maar konden weinig doen. Die tijd van overheersing blijft ons heugen, wij werden bedreigd, mishandeld, vernederd, gedood; en zij die 't overleefden, kwamen door trauma's en kampsyndromen in geestelijke nood. Weer vrij, verrees KNIL-baru als een phoenix, bereid tot wederopbouw, uit zijn as, maar werd klapwiekend vleugellam geslagen, toen bleek, dat er voor hem geen plaats meer Op zesentwintig juli 1950 in 't middernachtelijk uur was het een feit: één pennestreek - met veel waardering - maakte onze episode tot verleden tijd! Wij moesten zelf maar kiezen voor de toekomst, in 't thuisland heerste onverschilligheid; geen steun ontvingen wij, geen begeleiding, ontgoocheling werd verdriet en bitterheid. Milva's paraderen op het Koningsplein ter ere van Koninginne dag 1948. Beschuldigd werden wij van grove fouten, gemaakt in 't paradijs daar overzee; het goede dat wij deden werd vergeten, alleen het negatieve telde mee. Maar mag de mens met hedendaagse kennis oordelen over een tijd zo lang geleën, met andere normen, andere idealen: 'Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!' Toen eindelijk vaag iets daagde van erkenning, kwam een pover smartegeld na dertig jaar beduidend meer was de morele waarde van 't besef: 'Wij horen bij elkaar!' Van welke groep, die ooit werd opgeheven, komen de leden na jaren nog bijeen Wat is 't geheim van solidaire vriendschap, zoals die voorkomt bij het KNIL alleen? Is het dat vuur, dat smeult in onze harten, ontstaan door de vonk, die eertijds oversprong, de hechte band met dat unieke Leger, 't gevoel van eenheid, dat elkeen doordrong? Hoe het ook zij, wij bleven steeds gedenken, zo lang wij leven zal het KNIL bestaan. De nagedachtenis aan onze sobats, die niet meer zijn, mag nooit verloren gaan! Een grote troost is, dat voor alle strijders dit mooie monument is opgericht; het wil getuigen van ons stuk historie, 't geeft heden en verleden een gezicht. 't Symbool van blank en bruin tezamen strijdend, schouder aan schouder voor een goede zaak, stelt nu en in de toekomst voor de mensheid het ver- en vooroordelen aan de kaak! Éénmaal per jaar herdenken wij in stilte, ook straks zal er weer even stilte zijn, slechts één minuut, geen woorden, geen geluiden, één ogenblik van aandacht voor de pijn. Dan leggen velen onzer hier weer bloemen, kleurrijk gerangschikt tot een erewacht; dit teken van historierijk herdenken geeft ons in 't leven nieuwe kracht. 40

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 40