Niet in groepsverband en toch verzorgd naar Indonesië? men van de Indonesiër. Daarmee geef ik geen waarde-oordeel. Begrijp me goed. Het is een constatering, die ik vooral op mezelf betrek. Toen ik in 1976 voor het eerst Indonesië bezocht, onderging ik een cultuurschok. Het land was volstrekt anders dan ik me had voorgesteld. Het was een teleurstel ling. Ik had zoiets van: 'Dit is mijn land niet. Dat was eens, maar nooit meer. Ik ben dus toch een Hollander.' Twaalf jaar lang gingen we in Euro pa op vakantie. In 1986 kwam ech ter de kentering. Alles was te lang z'n gangetje gegaan. Huisje, boom pje, beestje. Patty en ik vroegen ons af: 'Is that all there is?' Toen besloten we voor de tweede keer naar Indonesië te gaan. En ik voelde me voor het eerst "thuis". Ik was ouder, rijper geworden en losgekomen van het beeld dat ik door mijn Indische opvoeding van mijn geboorteland had.' En hoe stond het met je Indische identiteit 'Ik had een stukje van mijn identi teit verloren. In het Indonesië van nu stelt een Indische achtergrond niets meer voor. Daarom heb ik de taal geleerd; het Bahasa Indonesia. Taal is de sleutel tot de cultuur. Door mijn contacten met de Indo nesiër en onze (acht) bezoeken aan Indonesië ben ik bezig fasegewijs mijn identiteit te hervinden. Beter gezegd: 'Opnieuw op te bouwen, passend in de huidige tijd'. Door dit proces wilde ik - behalve een emotionele - ook een tastbare band met mijn geboorteland. Daarom besloten mijn vrouw en ik het beste uit beide werelden te combineren en ben ik begonnen mijn huidige baan (bij het GAK) af te bouwen om een bedrijfje op te zetten als zakelijk intermediair tus sen Nederland en Indonesië.' Een marathon lopen, is niet bepaald een 'typisch Indische aangelegenheid'. Ben je altijd met hardlopen bezig geweest 'Lange afstandlopen is zeker niet typisch Indisch. Ik vind bij Indische mensen jam mer genoeg weinig response voor mijn sport. Ze maken ook geen onderscheid. Voor hen lijkt alles op een marathon. Dus ook een vijf of een tien kilometer. Dat geldt overigens ook voor de Indonesiërs. Ik ben pas op mijn dertigste met hardlopen begonnen en sinds die tijd lid van een club (GAC - Gooise Atletiek Club Hilver sum). Als jongen voetbalde ik. Maar ik kwam elke dag met kapotte schenen thuis, zodat mijn moeder voorzichtig voorstelde iets anders te gaan doen. Het leek me geen slecht idee. Voetbal was leuk, maar de sociale context beviel me niet. Na afloop werd er gerookt en gedronken. Daar hield ik niet van. Bovendien zat ik in de pubertijd en was op zoek naar mijn identiteit. Vaak genoeg had ik scheldwoorden als zwarte en poepchinees naar mijn hoofd gekregen. Het ontbrak mij echter aan assertiviteit om daar weerwoord aan te bieden. Zodoende kwam ik op karate terecht. Een edele Aziatische sport die niet alleen refe reerde aan mijn culturele herkomst, maar me ook dichter bij de Japanse cultuur bracht. Ik had in die tijd een grote bewon dering voor de lapanners, ondanks dat ik van mijn ouders een ander beeld had mee gekregen. Japan was het toonbeeld van perfectionisme en dat sprak mij - als per fectionist - enorm aan. (in overpeinzing) Nu denk ik daar trouwens anders over. Na verloop van tijd - ik had inmiddels bruine band - begon echter de verruwing de karate-wereld binnen te sluipen. Ook buiten de mat werd het een vecht sport. Toen was het voor mij over. Ik ging samenwonen met Patty en moest me met een andere "sport" bezig houden; het huishouden, (lachend) Dat was even wennen en het kostte tijd. We gingen zwemmen, fietsen en lopen, maar niet meer in clubverband. Ik heb ook nog ge golfd. Toch was dat niet bevredigend. Het kostte te weinig moeite, te weinig in spanning.' Het lijkt op een behoefte je voortdurend te willen bewijzen 'Dat is ook zo. Het is een combinatie van het streven naar perfectionisme en het verleggen van grenzen; de geest die het lichaam haar wil oplegt. Daarbij wil ik een doel hebben. Dat geldt niet alleen in mijn sport, maar ook in mijn werk. Daar om heb ik me aangesloten bij de World Runners; een internationale hardloop organisatie die de aandacht wil vestigen op het hongerprobleem in de wereld en die daadwerkelijk wil bijdragen aan de beëindiging daarvan. Tevens worden orga nisaties die de zorg dragen de kwetsbare mens een volwaardig leven te bieden, financieel gesteund. Sponsorgelden - die door de leden bijeen worden gelopen voor deze projecten - komen voor de volle 100% bij die organisaties terecht. Op die manier snijdt het mes aan twee kanten; ik kan me uitleven in de sport en ik steun daarbij ook nog het goede doel.' Wat is voor jou het belangrijkste van die twee 'Het goede doel is het belangrijkste. Ik leef voor mijn sport, maar een snelle tijd doet me minder dan een hoge sponsor-op brengst. Vorig jaar heb ik de marathon van Amsterdam gelopen voor een weeshuis. Mijn tijd: drie uur en tien minuten, de ANVR Vraag dan naar onze brochure 'Van Sabang tot Merauke'. Wij maken vrijblijvend een reisvoorstel. Ook voor: Maleisië, Thailand, Brazilië, U.S.A. Nieuw Zeeland en eilanden in de South Pacific .«vs. Wij leveren ook vliegbiljetten, evenals 'around-the-world' tickets vvVy AURORA TRAVEL SERVICE B.V. 31 SCR Clauskindereweg 28-29, 1069 HN AMSTERDAM TRAVEL SERVICE B.V. Telefoon 020 - 619 93 77 (Zaterdag telefonisch niet bereikbaar) 42ste jaargang nummer 4 oktober 1997

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 31