Niet in groepsverband en toch verzorgd
naar Indonesië?
men van de Indonesiër. Daarmee geef ik
geen waarde-oordeel. Begrijp me goed.
Het is een constatering, die ik vooral op
mezelf betrek.
Toen ik in 1976 voor het eerst Indonesië
bezocht, onderging ik een cultuurschok.
Het land was volstrekt anders dan ik me
had voorgesteld. Het was een teleurstel
ling. Ik had zoiets van: 'Dit is mijn land
niet. Dat was eens, maar nooit meer.
Ik ben dus toch een Hollander.'
Twaalf jaar lang gingen we in Euro
pa op vakantie. In 1986 kwam ech
ter de kentering. Alles was te lang
z'n gangetje gegaan. Huisje, boom
pje, beestje. Patty en ik vroegen ons
af: 'Is that all there is?'
Toen besloten we voor de tweede
keer naar Indonesië te gaan. En ik
voelde me voor het eerst "thuis".
Ik was ouder, rijper geworden en
losgekomen van het beeld dat ik
door mijn Indische opvoeding van
mijn geboorteland had.'
En hoe stond het met je Indische
identiteit
'Ik had een stukje van mijn identi
teit verloren. In het Indonesië van
nu stelt een Indische achtergrond
niets meer voor. Daarom heb ik de
taal geleerd; het Bahasa Indonesia.
Taal is de sleutel tot de cultuur.
Door mijn contacten met de Indo
nesiër en onze (acht) bezoeken aan
Indonesië ben ik bezig fasegewijs
mijn identiteit te hervinden. Beter
gezegd: 'Opnieuw op te bouwen,
passend in de huidige tijd'.
Door dit proces wilde ik - behalve een
emotionele - ook een tastbare band met
mijn geboorteland.
Daarom besloten mijn vrouw en ik het
beste uit beide werelden te combineren en
ben ik begonnen mijn huidige baan (bij
het GAK) af te bouwen om een bedrijfje
op te zetten als zakelijk intermediair tus
sen Nederland en Indonesië.'
Een marathon lopen, is niet bepaald een
'typisch Indische aangelegenheid'. Ben je
altijd met hardlopen bezig geweest
'Lange afstandlopen is zeker niet typisch
Indisch. Ik vind bij Indische mensen jam
mer genoeg weinig response voor mijn
sport. Ze maken ook geen onderscheid.
Voor hen lijkt alles op een marathon. Dus
ook een vijf of een tien kilometer. Dat
geldt overigens ook voor de Indonesiërs.
Ik ben pas op mijn dertigste met hardlopen
begonnen en sinds die tijd lid van een
club (GAC - Gooise Atletiek Club Hilver
sum). Als jongen voetbalde ik. Maar ik
kwam elke dag met kapotte schenen thuis,
zodat mijn moeder voorzichtig voorstelde
iets anders te gaan doen. Het leek me geen
slecht idee.
Voetbal was leuk, maar de sociale context
beviel me niet. Na afloop werd er gerookt
en gedronken. Daar hield ik niet van.
Bovendien zat ik in de pubertijd en was
op zoek naar mijn identiteit. Vaak genoeg
had ik scheldwoorden als zwarte en
poepchinees naar mijn hoofd gekregen.
Het ontbrak mij echter aan assertiviteit
om daar weerwoord aan te bieden.
Zodoende kwam ik op karate terecht. Een
edele Aziatische sport die niet alleen refe
reerde aan mijn culturele herkomst, maar
me ook dichter bij de Japanse cultuur
bracht. Ik had in die tijd een grote bewon
dering voor de lapanners, ondanks dat ik
van mijn ouders een ander beeld had mee
gekregen. Japan was het toonbeeld van
perfectionisme en dat sprak mij - als per
fectionist - enorm aan. (in overpeinzing)
Nu denk ik daar trouwens anders over.
Na verloop van tijd - ik had inmiddels
bruine band - begon echter de verruwing
de karate-wereld binnen te sluipen.
Ook buiten de mat werd het een vecht
sport. Toen was het voor mij over.
Ik ging samenwonen met Patty en moest
me met een andere "sport" bezig houden;
het huishouden, (lachend) Dat was even
wennen en het kostte tijd. We gingen
zwemmen, fietsen en lopen, maar niet
meer in clubverband. Ik heb ook nog ge
golfd. Toch was dat niet bevredigend.
Het kostte te weinig moeite, te weinig in
spanning.'
Het lijkt op een behoefte je voortdurend te
willen bewijzen
'Dat is ook zo. Het is een combinatie van
het streven naar perfectionisme en het
verleggen van grenzen; de geest die het
lichaam haar wil oplegt. Daarbij wil ik
een doel hebben. Dat geldt niet alleen in
mijn sport, maar ook in mijn werk. Daar
om heb ik me aangesloten bij de World
Runners; een internationale hardloop
organisatie die de aandacht wil vestigen
op het hongerprobleem in de wereld en
die daadwerkelijk wil bijdragen aan de
beëindiging daarvan. Tevens worden orga
nisaties die de zorg dragen de kwetsbare
mens een volwaardig leven te bieden,
financieel gesteund. Sponsorgelden - die
door de leden bijeen worden gelopen voor
deze projecten - komen voor de volle
100% bij die organisaties terecht. Op die
manier snijdt het mes aan twee kanten; ik
kan me uitleven in de sport en ik steun
daarbij ook nog het goede doel.'
Wat is voor jou het belangrijkste van die
twee
'Het goede doel is het belangrijkste. Ik leef
voor mijn sport, maar een snelle tijd doet
me minder dan een hoge sponsor-op
brengst. Vorig jaar heb ik de marathon van
Amsterdam gelopen voor een weeshuis.
Mijn tijd: drie uur en tien minuten, de
ANVR
Vraag dan naar onze brochure 'Van Sabang tot Merauke'.
Wij maken vrijblijvend een reisvoorstel. Ook voor:
Maleisië, Thailand, Brazilië, U.S.A.
Nieuw Zeeland en eilanden in de South Pacific .«vs.
Wij leveren ook vliegbiljetten, evenals 'around-the-world' tickets vvVy
AURORA TRAVEL SERVICE B.V.
31
SCR
Clauskindereweg 28-29, 1069 HN AMSTERDAM
TRAVEL SERVICE B.V. Telefoon 020 - 619 93 77 (Zaterdag telefonisch niet bereikbaar)
42ste jaargang nummer 4 oktober 1997