Alex
moessQn
Suüncj, SeAAio+i
vrouw ging. Een vrouw wie - waarschijn
lijk omdat ze te goed van vertrouwen was
- weinig bespaard was gebleven, maar die
daar niet verbitterd door was geraakt.
Roepen ma's ontboezemingen heel wat
vragen op, en is in de loop der tijd veel in
het vergeetboek geraakt, een paar dingen
zijn bewaard gebleven. Zoals enkele foto's,
waarvan één een bijzondere gevoelswaar
de voor mij heeft: die van het dan al ge
ruime tijd vaderloze gezin, genomen op
de kleine voorgalerij van een eenvoudig
maar net Indisch huis. Ma en Maatje zit
ten in van die mooie, ouderwetse rieten
stoelen. Achter hen scharen zich pa (die
toen waarschijnlijk al met ma getrouwd
was), tante Ella, oom Charles en oom
Harrie. In die sobere entourage zitten en
staan ze erbij alsof ze nog in dat grote
landhuis vertoeven. Met een soort kalme
waardigheid die niets verraad van de diepe
droefenis die het familie-drama en de
daaruit voortvloeiende huisuitzetting hen
moet hebben bezorgd. Maar ook met de
zelfde kalme berusting, die later naar voren
trad toen als gevolg van de oorlog en zijn
ongelukkige nasleep, de woonstee enkele
malen haast-je-rep-je verlaten moest wor
den. Tot en met de laatste verhuizing, toen
de navelstreng met het moederland werd
doorgesneden en ze net als vele anderen
aan het andere eind van de wereld een
nieuw leven moesten beginnen. Een
mooie, maar ook merkwaardige foto vind
ik het, omdat er een zekere onversaagd
heid van de personen uitgaat, en bij geen
van hen ook maar een sprankje van een
glimlach te zien is. Alsof ze toen al aan
voelden wat hen te wachten stond. Heeft
die foto een ereplaatsje in onze bescheiden
'familie-fotogalerij', van even grote ge
voelswaarde is een ander stukje nalaten
schap: de zeldzaam mooi getekende mata-
koetjing, welke steen ma via haar moeder
had geërfd van haar Portugese grootmoe
der. Die steen heeft ze bijna haar hele
leven in een halsketting met zich mee ge
dragen. Ik kan mij haar tenminste niet
anders herinneren dan met die halsketting
om. Omdat zij wist hoe mooi ik die steen
vond, kreeg ik hem geschonken, niet zo
lang voor haar overlijden. Ik mocht hem
in een ring laten zetten. De ring zelf stelt
weinig voor, maar het gebeurt niet zelden
dat die steen de aandacht trekt en men
mij vraagt wat voor steen het is en hoe ik
er aan ben gekomen. Die ring wil ik voor
geen prijs kwijt, al was het alleen maar
omdat ik weet dat de er op prijkende
steen heeft behoord aan een paar pracht
vrouwen. Vrouwen, die overeind bleven
onder extreme omstandigheden en een
schild vormden voor hun gezin.
Ergens zie ik het bezit van dat 'versteende'
tijger- of kattenoog ook als een soort van
verlate compensatie voor de toejuichingen
die ik net als Mauve en Blackfish altijd
heb moeten ontberen, en die men destijds
wél over had voor Oregon. Weliswaar heb
ik één keer het genoegen mogen smaken
te worden gehuldigd voor een overwin
ning, maar dat was slechts in de halve fi
nale van de grote krabben-estafetterace
van de welpen tijdens de (amboree. Onze
zeer rondborstige Akela en nog een paar
andere geüniformeerde Kenau's konden
dat wel waarderen, maar moesten helaas
meemaken dat onze ploeg in de grote fi
nale roemloos tenonder ging. Door mij,
omdat ik als snelste (echt waar) en laatst
vertrekkende renner na een flitsende start
bij het keerpunt verschrikkelijk onderuit
ging en de door mijn drie voorgangers op
gebouwde voorsprong ongedaan maakte.
En de groepseer te grabbel gooide. Onze
Akela was gloeiend, misschien nog gloei-
ender dan mijn opa was toen zijn suiker
rietveld door dat jochie in de fik was ge
stoken. Als er niet zoveel publiek was
geweest, had dat mens me gegarandeerd
gevild. Voorzo'n fiasco word je natuurlijk
niet met muziek en flakkerende flambou
wen binnengehaald. Daarvoor kwam ook
tóen niemand in de benen. Behalve lange
Toetoet, die immer vrolijke en trouwe (al
lemansvriend uit Soerabaja. Toetoet liet
je nooit in de steek, die maakte al een
vreugdedans als je een donderende kata
pulttreffer boekte op een van die grote
blikken van een kroepoekverkoper. Maar
dat is een ander verhaal.
Alex is onze jongste zoon. Hij is in
Den Haag geboren, nog voordat wij
naar Amerika emigreerden, in februari
1957. Alex was op zijn zestiende een
high-school drop-out, zoals dat heet.
Hij heeft zijn school niet afgemaakt,
ook al was hij een goede student: hij
stond gemiddeld een B.
Reden... hij wilde zelf geld verdienen
en zijn eigen auto betalen. Hier in
Amerika (Californië om precies te zijn)
mag je je rijbewijs op je zestiende ver
jaardag halen. Ze leren je op school
zelfs autorijden.
Alex speelde in de schoolband en sloot
zich bij een professionele rock- en dan-
ceband aan: The Original Family Affair.
Hij was de drummer.
Zijn eerste auto was een Tornado. Later
kocht hij een Van, een bestelwagen,
omdat hij meer ruimte voor zijn drum
set en voor andere spullen nodig had.
Hij was veel onderweg door heel
Noord-Amerika.
Op zijn achttiende jaar was hij al band
leider en ze verdienden aardig. Veel van
Amerika gezien. Dat was zijn lust en
zijn leven.
Maar toen trad Alex in het huwelijk
met Shelly, die in Wisconsin woonde.
En toen hij vijfentwintig jaar was, wilde
hij niet meer verder gaan met de band:
het was niet meer leuk on the road.
Hij werkte hier en daar, zijn inkomen
schommelde, maar het was niet vol
doende. Hij kon maar niet aan een be
hoorlijke baan komen, met een goed
salaris, zoals hij gewend was, omdat...
Alex geen scholing had.
Hij besloot dus maar terug te gaan naar
de schoolbanken. Hij volgde GED
General Education), behaalde zijn
high-school diploma en ging verder naar
college en de universiteit. En na al deze
jaren hard studeren heeft ie het toch
maar mooi gedaan, ondanks zijn leef
tijd van 43 jaar.
Nu we toch aan het babbelen zijn, even
braggen. Leonard, de oudere broer van
Alex, is samen met zijn vrouw Petra al
bijna twintig jaar eigenaar van een
Montessorischool, Eureka, in Long
Beach, Californië.
Blijde ouders,
Helena en Pieter Pijpaert
"INGET MATT "AD PATRES"
Fa. Johs. Ouwejan Zn.
42
Voor al uw parties en reünies
Sophisticated dansmuziek
en gitaarballads
UITGEBREID DANSREPERTOIRE
J.A.(Fons) Phefferkorn
Barnsteenhorst 51, 2592 EB Den Haag,
tel.: 070 - 347 39 35 of 070 - 354 99 05
Begrafenis-
en Crematie- Onderneming
Opgericht 1924
ROUWKAMERS
EN ONTVANGKAMERS
AIRCONDITIONED
Kantoren:
Frederik Hendriklaan 7 - Den Haag
Tel. 070 - 355 64 27 (drie lijnen)