Alex moessQn Suüncj, SeAAio+i vrouw ging. Een vrouw wie - waarschijn lijk omdat ze te goed van vertrouwen was - weinig bespaard was gebleven, maar die daar niet verbitterd door was geraakt. Roepen ma's ontboezemingen heel wat vragen op, en is in de loop der tijd veel in het vergeetboek geraakt, een paar dingen zijn bewaard gebleven. Zoals enkele foto's, waarvan één een bijzondere gevoelswaar de voor mij heeft: die van het dan al ge ruime tijd vaderloze gezin, genomen op de kleine voorgalerij van een eenvoudig maar net Indisch huis. Ma en Maatje zit ten in van die mooie, ouderwetse rieten stoelen. Achter hen scharen zich pa (die toen waarschijnlijk al met ma getrouwd was), tante Ella, oom Charles en oom Harrie. In die sobere entourage zitten en staan ze erbij alsof ze nog in dat grote landhuis vertoeven. Met een soort kalme waardigheid die niets verraad van de diepe droefenis die het familie-drama en de daaruit voortvloeiende huisuitzetting hen moet hebben bezorgd. Maar ook met de zelfde kalme berusting, die later naar voren trad toen als gevolg van de oorlog en zijn ongelukkige nasleep, de woonstee enkele malen haast-je-rep-je verlaten moest wor den. Tot en met de laatste verhuizing, toen de navelstreng met het moederland werd doorgesneden en ze net als vele anderen aan het andere eind van de wereld een nieuw leven moesten beginnen. Een mooie, maar ook merkwaardige foto vind ik het, omdat er een zekere onversaagd heid van de personen uitgaat, en bij geen van hen ook maar een sprankje van een glimlach te zien is. Alsof ze toen al aan voelden wat hen te wachten stond. Heeft die foto een ereplaatsje in onze bescheiden 'familie-fotogalerij', van even grote ge voelswaarde is een ander stukje nalaten schap: de zeldzaam mooi getekende mata- koetjing, welke steen ma via haar moeder had geërfd van haar Portugese grootmoe der. Die steen heeft ze bijna haar hele leven in een halsketting met zich mee ge dragen. Ik kan mij haar tenminste niet anders herinneren dan met die halsketting om. Omdat zij wist hoe mooi ik die steen vond, kreeg ik hem geschonken, niet zo lang voor haar overlijden. Ik mocht hem in een ring laten zetten. De ring zelf stelt weinig voor, maar het gebeurt niet zelden dat die steen de aandacht trekt en men mij vraagt wat voor steen het is en hoe ik er aan ben gekomen. Die ring wil ik voor geen prijs kwijt, al was het alleen maar omdat ik weet dat de er op prijkende steen heeft behoord aan een paar pracht vrouwen. Vrouwen, die overeind bleven onder extreme omstandigheden en een schild vormden voor hun gezin. Ergens zie ik het bezit van dat 'versteende' tijger- of kattenoog ook als een soort van verlate compensatie voor de toejuichingen die ik net als Mauve en Blackfish altijd heb moeten ontberen, en die men destijds wél over had voor Oregon. Weliswaar heb ik één keer het genoegen mogen smaken te worden gehuldigd voor een overwin ning, maar dat was slechts in de halve fi nale van de grote krabben-estafetterace van de welpen tijdens de (amboree. Onze zeer rondborstige Akela en nog een paar andere geüniformeerde Kenau's konden dat wel waarderen, maar moesten helaas meemaken dat onze ploeg in de grote fi nale roemloos tenonder ging. Door mij, omdat ik als snelste (echt waar) en laatst vertrekkende renner na een flitsende start bij het keerpunt verschrikkelijk onderuit ging en de door mijn drie voorgangers op gebouwde voorsprong ongedaan maakte. En de groepseer te grabbel gooide. Onze Akela was gloeiend, misschien nog gloei- ender dan mijn opa was toen zijn suiker rietveld door dat jochie in de fik was ge stoken. Als er niet zoveel publiek was geweest, had dat mens me gegarandeerd gevild. Voorzo'n fiasco word je natuurlijk niet met muziek en flakkerende flambou wen binnengehaald. Daarvoor kwam ook tóen niemand in de benen. Behalve lange Toetoet, die immer vrolijke en trouwe (al lemansvriend uit Soerabaja. Toetoet liet je nooit in de steek, die maakte al een vreugdedans als je een donderende kata pulttreffer boekte op een van die grote blikken van een kroepoekverkoper. Maar dat is een ander verhaal. Alex is onze jongste zoon. Hij is in Den Haag geboren, nog voordat wij naar Amerika emigreerden, in februari 1957. Alex was op zijn zestiende een high-school drop-out, zoals dat heet. Hij heeft zijn school niet afgemaakt, ook al was hij een goede student: hij stond gemiddeld een B. Reden... hij wilde zelf geld verdienen en zijn eigen auto betalen. Hier in Amerika (Californië om precies te zijn) mag je je rijbewijs op je zestiende ver jaardag halen. Ze leren je op school zelfs autorijden. Alex speelde in de schoolband en sloot zich bij een professionele rock- en dan- ceband aan: The Original Family Affair. Hij was de drummer. Zijn eerste auto was een Tornado. Later kocht hij een Van, een bestelwagen, omdat hij meer ruimte voor zijn drum set en voor andere spullen nodig had. Hij was veel onderweg door heel Noord-Amerika. Op zijn achttiende jaar was hij al band leider en ze verdienden aardig. Veel van Amerika gezien. Dat was zijn lust en zijn leven. Maar toen trad Alex in het huwelijk met Shelly, die in Wisconsin woonde. En toen hij vijfentwintig jaar was, wilde hij niet meer verder gaan met de band: het was niet meer leuk on the road. Hij werkte hier en daar, zijn inkomen schommelde, maar het was niet vol doende. Hij kon maar niet aan een be hoorlijke baan komen, met een goed salaris, zoals hij gewend was, omdat... Alex geen scholing had. Hij besloot dus maar terug te gaan naar de schoolbanken. Hij volgde GED General Education), behaalde zijn high-school diploma en ging verder naar college en de universiteit. En na al deze jaren hard studeren heeft ie het toch maar mooi gedaan, ondanks zijn leef tijd van 43 jaar. Nu we toch aan het babbelen zijn, even braggen. Leonard, de oudere broer van Alex, is samen met zijn vrouw Petra al bijna twintig jaar eigenaar van een Montessorischool, Eureka, in Long Beach, Californië. Blijde ouders, Helena en Pieter Pijpaert "INGET MATT "AD PATRES" Fa. Johs. Ouwejan Zn. 42 Voor al uw parties en reünies Sophisticated dansmuziek en gitaarballads UITGEBREID DANSREPERTOIRE J.A.(Fons) Phefferkorn Barnsteenhorst 51, 2592 EB Den Haag, tel.: 070 - 347 39 35 of 070 - 354 99 05 Begrafenis- en Crematie- Onderneming Opgericht 1924 ROUWKAMERS EN ONTVANGKAMERS AIRCONDITIONED Kantoren: Frederik Hendriklaan 7 - Den Haag Tel. 070 - 355 64 27 (drie lijnen)

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 42