De schildwacht
Juridische bijstand of advies nodig?
't Is donker op de kampementsweg,
slechts hier en daar brandt er een lichtje.
Ik sta op post voor ons kampement. Het is
net twee uur geweest, het stille uurtje van
de nacht. Iedereen slaapt, behalve ik.
Ik ben wakker en sta hier, met de karabijn
aan de voet, naast het schildershuisje').
Achter mij staan de gebouwen van het
kampement. Daar zijn schat ik, zo'n vier
honderd man allemaal in diepe rust. In
het wachtlokaal achter mij is nog iemand
wakker: mijn sergeant, die zijn rapport zit
te schrijven of zijn regelementen leest.
Tijdens zo'n stil uurtje van de nacht gaat
er veel in mij om. Vanochtend zijn we nog
uitgerukt naar de goenoeng Padakasih, de
plek waar we zo dikwijls oefenen. Het zat
mij niet mee. Ik ben gestruikeld bij het
sjouwen met de accu's en kwam met een
bezeerde knie achteraan, wat me een aan
merking van de sergeant kostte. Die Van
der Heiden is geen gemakkelijke.
Ik ben niet naar de ziekenverpleger ge
gaan, anders zouden ze denken dat ik mij
van de wacht wilde drukken. Trouwens
het is niks, ik loop alweer beter. Toch voel
ik mij moe. Ik neem de spuit aan de
schouder en loop wat heen en weer voor
de open poort. Ik probeer meteen die knie
wat te oefenen door het been wat flinker
te zwaaien. Wat duurt dat uur toch lang...
Ik denk aan soldaat Peuter die in staat was
om op de post staande in slaap te vallen!
Je kon niks aan hem zien, totdat de wacht
commandant zijn hand voor diens ogen
heen en weer bewoog. 'Zeg, je slaapt
man!' Geschrokken stamelde Peuter:
'O, nee, nee, sergeant, ik ben wakker.'
'Maak dat je tante maar wijs!' zei de ser
geant (gelukkig niet Van der Heiden).
Wat is daar aan de hand? Ik dacht dat er
aan de overkant iets bewoog. Even goed
kijken, nee, toch niets te zien. Misschien
een klein dier tussen het groen. Ik schud
mijn hoofd een paar keer heen en weer,
even flink bewegen om goed helder te
worden. Ik laat mijn ogen de hele omge
ving afspeuren, van links naar rechts,
maar de wereld is uitgestorven, alleen ik
sta hier nog.
Ik krijg een gevoel van verantwoordelijk
heid voor die rustende menigte. Ik pak de
spuit op en ga weer even wat lopen, een
goede manier om de tijd te doden.
Ik hoor kwieke voetstappen vanuit de
richting van de Hoofd-wacht. Even later
herken ik de officier van piket, onze luite
nant Van Vliet in zijn grijsgroen uniform
en gewapend. Ik stel me op en neem de
houding aan. De luit kijkt goedkeurend
en groet, waarna hij door de poort loopt
naar het wachtlokaal.
Mijn gedachten gaan terug naar enkele
jaren geleden, op wacht bij het munitie
magazijn helemaal buiten Meester Corne-
lis, ook in de smalle uurtjes van de nacht.
Die post ligt nogal afgelegen en het terrein
is enigszins begroeid, sawahs zijn vlakbij.
Je hoort daar 's nachts allerlei geluiden:
een kamponghond, een schreeuw van een
vogel, overvliegende kalongs, kikkers...
Opeens hoor ik een heel ander geluid.
Het lijken wel voetstappen, maar ik zie
geen mens. Toch even opletten. Ia, duide
lijk geritsel, daar moet iemand zijn.
Het kan geen verdwaalde inlander zijn.
Die weten veel te goed dat ze hier niet
kunnen komen. Ik wacht nog even en
neem dan het geweer in de arm en roep
duidelijk: 'Brenti, siapa itoe? Halt, wie
daar?' Daarop haal ik de grendel van mijn
geweer even over. Dat geeft een klikgeluid
dat meters ver te horen is. Een figuur
springt tevoorschijn en roept enigszins
geschrokken: 'Officier van piket, op con
trole.' Ik zet de spuit weer neer en laat de
persoon naderen.
Ik zie het al, jonge tweede luitenant, pas
uit Holland, maar ik meld gewoon: 'Post
vier, luitenant, geen bijzonderheden.'
Hij zegt: 'Bedankt, schildwacht, ik ga maar
verder' en hij vertrekt weer over het nor
male pad. Ik denk bij mezelf, die zal nooit
meer van zijn leven een schildwacht be
sluipen. Ik zeg er geen woord over als ik
in het wachtlokaal terug ben. Dat kan ik
beter niet doen.
Na een poosje komt de aflossing er aan.
De nieuwe schildwacht stelt zich naast mij
op en ik zeg: 'Geen bijzonderheden, de
rest is bekend.' Ik neem het geweer aan de
schouder en ga naar het wachtlokaal, waar
ik mij afmeld bij de sergeant.
Het moeilijkste uurtje van de wacht is ach
ter de rug.
D.A. Visker
'1 Schildershuisje: klein hokje voor de
schildwacht. Onder normale omstandig
heden mag de schildwacht het hokje niet
betreden, het dient alleen om hem enige
beschutting te geven bij een hevige stort
bui. Maar voornamelijk dient het als deco
rum; het maakt duidelijk dat men zich
voor een militair object bevindt waar een
schildwacht als bewaker staat.
Indische advocaten staan u graag bij
Algemene praktijk (o.a. echtscheidingsrecht, huurrecht,
strafrecht, erfrecht, arbeids-/sociaal verzekeringsrecht
en vreemdelingenrecht) en gespecialiseerd in WUBO-, WUV-
en WIV-zaken.
SCHENKHUIZEN Advocaten
42ste jaargang nummer 5 november 1997
21
Bel of schrijf naar:
Laan Copes van Cattenburch 137
2585 GA's Gravenhage, tel. 070 - 346 91 36
