Winny S.
Benjamins-Swens
David Benjamin Kopp
digheden. Ze heeft de kunst verstaan tus
sen 'twee werelden' te leven. Vivian
begrijpt ons, omdat ze zo Indisch is.
De jaren die haar vormden, bracht ze in
Amerika door. Toen moest ze terug naar
Nederland. Dus ook Vivian loopt rond
met dat gevoel van 'tussen hemel en aar
de' te zweven, al schijnt ze haar plaatsje in
de wereld gevonden te hebben. Des te
meer valt het in haar te bewonderen dat
ze zich met de grootste liefde en plichtsge
voel inzette om Moesson voort te zetten.
Het was haar vaders levenswerk. Vivian
heeft zich geweldig van die taak gekweten,
met een bewonderenswaardige combinatie
van het Indisch 'alus' en Hollandse door
tastendheid. Moesson is een Indisch blad
gebleven dat nog altijd wordt geschreven
door haar lezers en we hopen dat het nog
lang zo zal blijven. We wensen Vivian's
opvolger(ster) en alle medewerkers van
Moesson het beste en heel veel succes in de
toekomst. Pukul terus, door maar door!
Dank Vivian, voor al je begrip en harde
werk. We wensen jou speciaal een goede
gezondheid en het allerbeste voor de toe
komst.
Juul Lentze, Ocala, U.S.A.
School E, Meester Cornells
Het was min of meer een schok dat ik in
de aflevering van 15 september 1997 van
Moesson de foto zag die gemaakt was op
mijn oude school E in het vroegere Mees
ter Cornelis. Het was een kleine teleurstel
ling toen ik ontdekte dat de foto ongeveer
twee jaar voor mijn schooltijd was ge
maakt. Dat moet geweest zijn vanaf onge
veer begin 1941 tot eind januari 1942 en
logischerwijs dus in de vijfde klas. Van de
kinderen die blijkens de foto in 1939 in
de derde klas zaten, moeten er een aantal
ook later bij mij in de klas hebben geze
ten. Ik heb langdurig en herhaaldelijk
naar de gezichten en namen zitten staren
om mij die te herinneren, maar dat lukte
niet erg. Er is één uitzondering en dat is
Klaasje Amanupunjo. Wij zaten naast el
kaar in de bank; hij rechts, aan de kant
van de muur en ik links. Het is vreemd
dat ik juist van Klaasje altijd de naam heb
onthouden en in later jaren nog zo dik
wijls aan hem heb gedacht. Eén van de
redenen dat hij zo goed in mijn geheugen
is achter gebleven, was dat ik er altijd diep
van onder de indruk was, als hij vertelde
weer eens van zijn vader slaag te hebben
gehad met een rotan en dan door pijn in
zijn billen moeite had om te zitten.
Later heb ik nog wel eens gespeeld met de
gedachte om in kringen van de Ambone
zen in Nederland navraag te doen naar
Klaasje, maar het is er nooit van gekomen.
Nu ik lees dat hij is overleden, vervult me
dat des te meer met spijt.
Na ons verblijf in Japanse kampen, is
mijn familie in 1946 naar Nederland ge
gaan. Zelfben ik in 1977 één keer in In
donesië terug geweest, toen in gezelschap
van mijn vrouw. In Jakarta hebben wij
mijn oude school bezocht. Mijn oude
schoollokaal, zelfs met de oorspronkelijke
schoolbanken, was er nog als vroeger.
De grote boom die op de schoolfoto
stond, was er ook nog, maar ik kon me
niet voorstellen dat die na vijfendertig jaar
dezelfde is geweest.
J.B. AI, Hechtel, België
Nasi-Tim en Nasi-Pot
Omdat ik vanwege mijn ziekte niet ieder
een persoonlijk kan schrijven, wil ik langs
deze weg iedereen hartelijk danken voor
de reakties op de advertentie die ik ge
plaatst heb in Moesson van september.
Ik ontving verzorgde briefrecepten over
'Tim', bijgeschreven verhalen en eigen
probeersels. De 'Tim' is goed gelukt in een
driedelige au bain marie-pan.
Hartelijke groeten,
A.I.C.van Heek-de Graaf, Terschelling
Op donderdag 9 oktober 1997 is
in alle rust van ons heengegaan
Echtgenoot Bill
Kinderen:
Jerry en gezin
Joyce en gezin
en verdere familieleden
Port St. Lucie
Florida USA
Wassen in Nederland
Het voorplaatartikel over het minimaal
wassen in Nederland, doet me denken aan
de tijd dat ik met iemand op het strand
van Rarotonga lag. Ik vertelde haar dat wij
ons in Indië elke dag baadden. Iedere
dag? Jazeker, en dat doe ik nog, eens per
dag, iedere dag. Zij vertelde dat in haar
jeugd het maar eens in de week gebeurde,
op zaterdag in de teil.
Met D.I.N.O. (De Indisch-Nederlandse
Organisatie) van Queensland en Nieuw
Zeeland zeggen we: 'Indo's do it better.'
Indo-Dutch zijn we en we zijn er trots op.
Het heeft hier totaal geen negatieve klank.
Hier betekent het woord dat Indo-nesië
het geboorteland, het moederland is en
Nederland het vaderland. Ik ben er trots
op dat ik twee landen heb, waarmee ik me
verenigd voel, met als extra bonus mijn
'thuis' Nieuw Zeeland. Hier zijn mijn
vrouw, anaks en tjoetjoes geboren. Wij die
buiten Nederland leven, hebben minder
of helemaal geen probleem met het idee
Indo te zijn, integendeel.
Guus de Koster, Howick, Nieuw Zeeland
Buigend in de wind en sterk
als de bamboe uit zijn geboorteland,
zich koesterend
in het licht en de warmte van de zon
het leven om hem heen
is voorzien van de Laatste Sacramen
ten, vredig en temidden van ons al
len heengegaan mijn geliefde man,
mijn maatje, onze vader en opa
Singosari, t Amsterdam,
17 mei 1924 18 september 1997
Peggy Kopp-de Graaff
Wally en Roos
Eddy en Conny
Mara
Irene en Theo
Oldengaarde 159
1083 TG Amsterdam
De begrafenis heeft plaatsgehad
op 23 september 1997 op de
R.K. begraafplaats Buitenveldert te
Amsterdam.
42ste jaargang nummer 5 november 1997
5
