Signeren Juridische bijstand of advies nodig? twintig en soms zelfs tweeëntwintig uur in beslag nam en die driemaal voor de duur van een kwartier tot een half uur onder broken werd voor een schamele maaltijd. Zeven dagen in de week, zes jaar lang, deed Dilip zo zijn werk aan het weefge touw, zonder dat hij daarvoor een cent kreeg. Gelukkig werd hij op 25 oktober 1995 verlost door een organisatie in India die kinderen zoals Dilip bevrijdt en op vangt. De twaalfjarige jongen werd naar het opvangproject Mukti Ashram in Delhi gebracht, waar hij kon bijkomen van zijn ervaringen. Een vrolijke jongen was veran derd in een in zichzelf gekeerde, apathi sche figuur, die zich van de wereld had afgesloten en geen vertrouwen meer had in zichzelf en anderen. Ondervoed, lijdend aan bloedarmoede, nachtblind geworden door het jarenlange werken in een slecht verlichte ruimte en met over het hele lichaam blauwe plekken van de mis handelingen van zijn baas, leed Dilip bovendien aan botvergroeiingen, doordat hij constant in kleermakerszit had moeten werken. De medewerkers van het opvang huis proberen hem hoop voor de toe komst terug te geven. Dilip is vrij, maar hij zal de littekens van zijn ervaringen zijn leven lang met zich mee dragen. ChildRight meldt dat steeds vaker heel jonge kinderen worden geronseld om als goedkope slaven tapijten te knopen. Op die manier wordt de productie ver hoogd en de kosten laag gehouden. De kinderen zijn met hun kleine, dunne vingers in staat om de fijnste tapijtknopen te leggen. Deze fijngeknoopte tapijten brengen het meeste op. Meerdere weerzin wekkende praktijken worden er genoemd. Gewrichten worden met bleekwater inge- poten, waardoor ontstekingen ontstaan en uiteindelijk tot amputatie kan worden overgegaan. Dit gebeurt ook vaak met de hakbijl. De bedoeling is dat de van hun straatarme ouders gekochte of geroofde kinderen 'geschikt' worden gemaakt om te bedelen. Kinderen worden levenslang 'ar beidsongeschikt' gemaakt, doordat arm-, been- of heupbotten meermaals worden gebroken. Zoiets is niet te bevatten, daar van ga je over je nek. Aan dit alles moet ik onwillekeurig denken als ik mijn eigen weldoorvoede en de praktisch aan niets ontbrekende (kiein)kinderen gezellig bij de kerstboom cadeautjes uit zie pakken. Dan dank je God op je blote knieën dat Hij het zo goed met je voor heeft, maar je zou je eigenlijk ook behoren te schamen en je moeten afvragen waar je dat allemaal aan te danken hebt. Toch maar prettige feestdagen toegewenst! Wie een boek heeft geschreven, kan het verzoek krijgen het boek te signeren in een boekwinkel, op een boekenmarkt of een andere gelegenheid. Omdat ik boeken over Indië had geschre ven, begon dat op de Pasar Malam. Dat was de eerste keer leuk, omdat ik erg veel kennissen terugzag. Maar je maakte ook gekke gebeurtenissen mee. Zo kwam er een Indische dame bij me die duidelijke belangstelling toonde, waarop ik vroeg of zij iets wilde kopen. Ze zei dat zij niet las, maar haar man wel, en dat hij al veel boe ken had. Ik merkte op dat dat beter was dan veel vriendinnen. Ze lachte en zei te recht: 'Dat zegt u om te verkopen' en liep weg. Maar na een half uur kwam ze terug: 'U heeft eigenlijk gelijk, geef mij deze maar.' Naast mij in die boekenstand stond pro fessor Nicolaas Beets, die net zijn boek De Verre Oorlog had gepubliceerd. Dat boek trok zeer veel aandacht, maar het verko pen en signeren verveelde Beets al gauw, zodat hij wegliep om wat rond te kijken op de Pasar. Telkens ging ik hem dan zoe ken om hem tot de orde te roepen. We hebben veel gelachen, omdat hij zo geestig was. Eens zei hij tegen een oude meneer die zijn boek wilde kopen: 'Zou u dat wel doen? Het is zo verschrikkelijk duur!' Als Beets er niet was geweest, had ik het die lange dag niet volgehouden, want ik werd beroerd van het lawaai en de lucht van de vele saté-tentjes. Toen ik een taxi naar huis nam, zei de chauffeur tegen me: 'Nou meneer, de eerste weken hoeft u niet te vertellen, waar u bent geweest: ze ruiken het wel!' Een keer moest ik ergens signeren, samen met Marga Minco en Herman Pieter de Boer. Het was een klap voor mijn ijdelheid dat alle vrouwen direct doorlie pen naar De Boer en mij negeerden. Ver der trok Marga Minco veel aandacht en bleef ik in mijn eentje zitten. Een paar keer zat ik op de grote boeken markt op het Centraal Station. Dat was altijd in maart, ter gelegenheid van de Boekenweek. Dat trok veel publiek, maar de meesten kwamen alleen om naar de schrijvers te kijken of het waren haastige treinreizigers die heel even de stap inhiel den om vervolgens ijlings door te lopen. Bovendien was het ijskoud op die stenen vloer en het ergerlijke was, dat je steeds weer de opmerking kreeg: 'Gaat het over Indië? Ach weet u, ik ben daar nooit ge weest, dus dat interesseert me niet.' Eens kwam daar een dame aan, in wie ik onmiddellijk een potentiële koopster her kende. Je zag het al aan de manier waarop zij met eerbied een boek opnam en inkeek. Toen ze bij mijn stalletje kwam, vroeg ik direct of zij misschien belangstel ling had voor mijn boeken, waarop ik tot mijn ergernis hetzelfde, hierboven genoemde antwoord kreeg. Een ingeving. Ik vroeg haar, of ze Honderd jaar eenzaamheid van Marquez had gele zen, de bestseller van dat jaar. 'Ja', zei ze, 'wat een prachtig boek, he?' Ik beaamde dat en vroeg: 'En hoe veel jaren heeft u in Columbia gewoond?' Ze keek me heel ver baasd aan en zei: 'Ik ben daar nooit ge weest, maar waarom vraagt u dat?' Waarop ik antwoordde: 'Mevrouw, Indië is een deel van het Koninkrijk geweest en u heeft ongetwijfeld familieleden of kennissen die daar gewoond hebben en nu zegt u dat dat land u niet interesseert, omdat u daar nooit bent geweest. Maar u leest wel over Columbia.' Ze keek wat verlegen en zei: 'U heeft eigenlijk groot gelijk. Welk boek moet ik nemen?' Ik heb haar het duurste verkocht. C. van Heekeren Indische advocaten staan u graag bij SCHENKHUIZEN Advocaten 29 Algemene praktijk (o.a. echtscheidingsrecht, huurrecht, strafrecht, erfrecht, arbeids-/sociaal verzekeringsrecht en vreemdelingenrecht) en gespecialiseerd in WUBO-, WUV- en WIV-zaken. Bel of schrijf naar: Laan Copes van Cattenburch 137 2585 GA 's Gravenhage, tel. 070 - 346 91 36 42ste jaargang nummer 6 december 1997

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1997 | | pagina 28