Signeren
Juridische bijstand of advies nodig?
twintig en soms zelfs tweeëntwintig uur in
beslag nam en die driemaal voor de duur
van een kwartier tot een half uur onder
broken werd voor een schamele maaltijd.
Zeven dagen in de week, zes jaar lang,
deed Dilip zo zijn werk aan het weefge
touw, zonder dat hij daarvoor een cent
kreeg. Gelukkig werd hij op 25 oktober
1995 verlost door een organisatie in India
die kinderen zoals Dilip bevrijdt en op
vangt. De twaalfjarige jongen werd naar
het opvangproject Mukti Ashram in Delhi
gebracht, waar hij kon bijkomen van zijn
ervaringen. Een vrolijke jongen was veran
derd in een in zichzelf gekeerde, apathi
sche figuur, die zich van de wereld had
afgesloten en geen vertrouwen meer had
in zichzelf en anderen. Ondervoed,
lijdend aan bloedarmoede, nachtblind
geworden door het jarenlange werken in
een slecht verlichte ruimte en met over het
hele lichaam blauwe plekken van de mis
handelingen van zijn baas, leed Dilip
bovendien aan botvergroeiingen, doordat
hij constant in kleermakerszit had moeten
werken. De medewerkers van het opvang
huis proberen hem hoop voor de toe
komst terug te geven. Dilip is vrij, maar
hij zal de littekens van zijn ervaringen zijn
leven lang met zich mee dragen.
ChildRight meldt dat steeds vaker heel
jonge kinderen worden geronseld om als
goedkope slaven tapijten te knopen.
Op die manier wordt de productie ver
hoogd en de kosten laag gehouden.
De kinderen zijn met hun kleine, dunne
vingers in staat om de fijnste tapijtknopen
te leggen. Deze fijngeknoopte tapijten
brengen het meeste op. Meerdere weerzin
wekkende praktijken worden er genoemd.
Gewrichten worden met bleekwater inge-
poten, waardoor ontstekingen ontstaan en
uiteindelijk tot amputatie kan worden
overgegaan. Dit gebeurt ook vaak met de
hakbijl. De bedoeling is dat de van hun
straatarme ouders gekochte of geroofde
kinderen 'geschikt' worden gemaakt om te
bedelen. Kinderen worden levenslang 'ar
beidsongeschikt' gemaakt, doordat arm-,
been- of heupbotten meermaals worden
gebroken. Zoiets is niet te bevatten, daar
van ga je over je nek. Aan dit alles moet ik
onwillekeurig denken als ik mijn eigen
weldoorvoede en de praktisch aan niets
ontbrekende (kiein)kinderen gezellig bij
de kerstboom cadeautjes uit zie pakken.
Dan dank je God op je blote knieën dat
Hij het zo goed met je voor heeft, maar je
zou je eigenlijk ook behoren te schamen
en je moeten afvragen waar je dat
allemaal aan te danken hebt. Toch maar
prettige feestdagen toegewenst!
Wie een boek heeft geschreven, kan het
verzoek krijgen het boek te signeren in
een boekwinkel, op een boekenmarkt of
een andere gelegenheid.
Omdat ik boeken over Indië had geschre
ven, begon dat op de Pasar Malam. Dat
was de eerste keer leuk, omdat ik erg veel
kennissen terugzag. Maar je maakte ook
gekke gebeurtenissen mee. Zo kwam er
een Indische dame bij me die duidelijke
belangstelling toonde, waarop ik vroeg of
zij iets wilde kopen. Ze zei dat zij niet las,
maar haar man wel, en dat hij al veel boe
ken had. Ik merkte op dat dat beter was
dan veel vriendinnen. Ze lachte en zei te
recht: 'Dat zegt u om te verkopen' en liep
weg. Maar na een half uur kwam ze terug:
'U heeft eigenlijk gelijk, geef mij deze
maar.'
Naast mij in die boekenstand stond pro
fessor Nicolaas Beets, die net zijn boek De
Verre Oorlog had gepubliceerd. Dat boek
trok zeer veel aandacht, maar het verko
pen en signeren verveelde Beets al gauw,
zodat hij wegliep om wat rond te kijken
op de Pasar. Telkens ging ik hem dan zoe
ken om hem tot de orde te roepen. We
hebben veel gelachen, omdat hij zo
geestig was. Eens zei hij tegen een oude
meneer die zijn boek wilde kopen: 'Zou u
dat wel doen? Het is zo verschrikkelijk
duur!' Als Beets er niet was geweest, had
ik het die lange dag niet volgehouden,
want ik werd beroerd van het lawaai en de
lucht van de vele saté-tentjes. Toen ik een
taxi naar huis nam, zei de chauffeur tegen
me: 'Nou meneer, de eerste weken hoeft u
niet te vertellen, waar u bent geweest: ze
ruiken het wel!'
Een keer moest ik ergens signeren, samen
met Marga Minco en Herman Pieter de
Boer. Het was een klap voor mijn
ijdelheid dat alle vrouwen direct doorlie
pen naar De Boer en mij negeerden. Ver
der trok Marga Minco veel aandacht en
bleef ik in mijn eentje zitten.
Een paar keer zat ik op de grote boeken
markt op het Centraal Station. Dat was
altijd in maart, ter gelegenheid van de
Boekenweek. Dat trok veel publiek, maar
de meesten kwamen alleen om naar de
schrijvers te kijken of het waren haastige
treinreizigers die heel even de stap inhiel
den om vervolgens ijlings door te lopen.
Bovendien was het ijskoud op die stenen
vloer en het ergerlijke was, dat je steeds
weer de opmerking kreeg: 'Gaat het over
Indië? Ach weet u, ik ben daar nooit ge
weest, dus dat interesseert me niet.'
Eens kwam daar een dame aan, in wie ik
onmiddellijk een potentiële koopster her
kende. Je zag het al aan de manier waarop
zij met eerbied een boek opnam en
inkeek. Toen ze bij mijn stalletje kwam,
vroeg ik direct of zij misschien belangstel
ling had voor mijn boeken, waarop ik tot
mijn ergernis hetzelfde, hierboven
genoemde antwoord kreeg.
Een ingeving. Ik vroeg haar, of ze Honderd
jaar eenzaamheid van Marquez had gele
zen, de bestseller van dat jaar. 'Ja', zei ze,
'wat een prachtig boek, he?' Ik beaamde
dat en vroeg: 'En hoe veel jaren heeft u in
Columbia gewoond?' Ze keek me heel ver
baasd aan en zei: 'Ik ben daar nooit ge
weest, maar waarom vraagt u dat?' Waarop
ik antwoordde: 'Mevrouw, Indië is een
deel van het Koninkrijk geweest en u heeft
ongetwijfeld familieleden of kennissen die
daar gewoond hebben en nu zegt u dat
dat land u niet interesseert, omdat u daar
nooit bent geweest. Maar u leest wel over
Columbia.' Ze keek wat verlegen en zei:
'U heeft eigenlijk groot gelijk. Welk boek
moet ik nemen?' Ik heb haar het duurste
verkocht.
C. van Heekeren
Indische advocaten staan u graag bij
SCHENKHUIZEN Advocaten
29
Algemene praktijk (o.a. echtscheidingsrecht, huurrecht,
strafrecht, erfrecht, arbeids-/sociaal verzekeringsrecht
en vreemdelingenrecht) en gespecialiseerd in WUBO-, WUV-
en WIV-zaken.
Bel of schrijf naar:
Laan Copes van Cattenburch 137
2585 GA 's Gravenhage, tel. 070 - 346 91 36
42ste jaargang nummer 6 december 1997