moessQn
Eindeloos wandelen, Grave 1951
Lekker wokken
Eén voorval uit onze pensiontijd staat mij
nog duidelijk voor de geest. Vanzelfspre
kend bestond het menu uit kentang,
kentang en nog eens kentang. Ja toch?
Een van de al wat langer in het pension
verblijvende gasten stelde op een dag aan
onze hospita voor om rijst op het menu te
zetten. De lieverd was blij met het voor
stel en ging meteen aan het werk, samen
met haar dochters. Wah fees dese!
Loh, koh soh? Witte rijst op een schaal,
gebakken ui bombay op een schoteltje,
potje sambal oelek van C..., beetje atjar,
mata sapi (tjeplok) en... rolletje ham, al!
Natuurlijk was het heerlijk, immers met
zoveel liefde gemaakt. Was wel veel werk
geweest, zei ze, waarop meteen Indische
hulp werd aangeboden en... aangenomen.
Van die tijd af floreerde de Indische keu
ken fantastisch en werden veel bekende
rijsttafelbenodigdheden aangeschaft en
verwerkt maar trassi rook toch wel een
beetje sterk!
Aankomst
Mijn verhaal heb ik niet geschre
ven uit onvrede of zo, maar
gewoon om aan te geven dat
velen uit Indië waarschijnlijk
onder dezelfde omstandigheden
onderaan de maatschappelijke
ladder een bestaan hebben
moeten opbouwen.
Misschien zeggen sommigen so
what, dat is toch heel gewoon?
Naar mijn mening was het toch
wel anders...
moest maar even wachten. Zet de blik
maar op oneindig en het verstand op nul
en wacht maar op de dingen die komen
gaan. Zo stonden we daar op het boven
dek te wachten: Don Rabe (26) en Loes
Rabe-Pieters (27) met Rob (3) en de twee
ling Bert en Ben (10 maanden).
luni 1951, aankomst in Rotterdam, met de
Willem Ruys. Koud en winderig! Op het
bovendek uitkijkend op havenloodsen,
kranen, jagende wolken en krijsende
meeuwen en veel bedrijvigheid op de
kade. Wat staat ons hier in Holland te
wachten? Ik weet het niet; we zien wel.
Een en ander was nog wel vaag bekend
van zes maanden Europees verlof van pa
in 1936. Hij was werkzaam bij de Staats
spoorwegen in Indië. Verblijf in Holland
toen: Den Haag, Laan van Meerdervoort
en later Acaciastraat. De lagere school.
Step op luchtbanden te huur voor vijf cent
per uur! Bier halen voor opa bij de krui
denier op de hoek. Per ongeluk vergeten
schoenen aan te trekken. Helemaal nja-
njoe, want ik kreeg tien cent van opa als ik
vlug terug kwam met bier. Nageroepen
pinda-pinda-poepchinees, vanwege de
blote voeten!
Nu was het wel anders. De toekomst
1954, opleiding tot monteur van vliegtuigmotoren.
Na debarkement naar een contractpension
in Grave, Noord-Brabant, vervoerd.
Opvang en begeleiding waren in het begin
wat stroef, door onbekendheid van beide
kanten, maar werden na verloop van tijd
uitstekend. Fijne, hartelijke mensen, die
we nog lang hebben mogen rekenen tot
onze vrienden.
Niet mokken... gewoon dokken
Onbekendheid met arbeidsverhoudingen
en -instanties waren er de oorzaak van dat
ik enkele maanden met mijn ziel onder de
arm heb gelopen, wachtend op een op
roep van het arbeidsbureau voor werk.
Intussen was ik begonnen aan een oplei
ding voor machinebankwerker aan de
32
