moessQn
Emerence Henriëtte
Neyndorff-Guittet
Cornelia Hollard-
Scheffers
Dat het boek als warme frietjes verkoopt
(frietjes verkopen altijd makkelijker dan
moorkoppen), gun ik de auteur en de uit
gever van harte. Als dan ook nog door het
boek kinderen hun ouders, echtgenotes
hun mannen meer gaan begrijpen en lief
hebben... Al maar.
Lilian Ducelle, Den Haag
Leven na Indië
Tijdens het lezen van de bijdrage van me
vrouw Spalding Moessonjanuari 1998,
pagina 19 en 20) hield ik halt bij de pas
sage 'leder ras heeft zijn eigen cultuur be
houden. There is nothing wrong with that.'
Write on, dacht ik nog. Totdat McDonalds
in the picture kwam. Natuurlijk eet de
'doorsnee Amerikaan' niet bij McDonalds.
Nee, die multinational is groot geworden
van toeristen of personen die niet tot de
categorie 'doorsnee Amerikaan' behoren.
Het venijn zat in de staart van het verhaal:
7 still speak the language as it should be
spoken, no pasarmaleis.' Als je behoort tot
een 'ras', mag je van mevrouw Spalding
blijkbaar meer dan wanneer je Indisch
bent. Ik ken talloze Indische mensen die
er (net als ik) trots op zijn, deel uit te ma
ken van een unieke cultuur. En terecht, ze
spraken en spreken pasarmaleis, de taal
Met intens verdriet geven wij u kennis
dat, voorzien van het Sacrament der
zieken, van ons is heengegaan onze dier
bare moeder, schoonmoeder en nonna
geboren te Batavia op 12 juni 1912.
Onze dank gaat uit naar Tineke
Limbach voor haar bijzondere hulp.
Eric-Jan
Pieter Eelco, Anna en
Alessia
Leidschendam,
8 januari 1998
Correspondentie-adres:
Deylerweg 123
2241 AD Wassenaar
De crematieplechtigheid heeft op
13 januari 1998 plaatsgevonden in het
crematorium Ockenburgh te Den Haag.
van het gewone volk, een volk waarmee ze
een bloedband hebben en dat hun lief is.
That's the way a language should be spoken.
Louise Peeters, Beverwijk
Wallace
In het decembernummer van Moesson
stond op pagina 46 het stukje 'Aardbeving
op Ambon' van Kees Kaptein. Vlak nadat
ik dit had gelezen, las ik in een boek dat
de geboorte van het idee van evolutie in
Indië ligt. De schrijver van dit boek, Tim
Severin, heeft de voetstappen van Alfred
Russel Wallace gevolgd. Wallace sprak om
streeks 1850 zijn bezorgdheid uit over het
voortbestaan van verschillende levensvor
men in Indië.
Darwin heeft het werk van Wallace her
haald en bevestigd. Hij heeft daarvoor een
gebied gezocht en gevonden in de Gala
pagos eilanden. Het idee kwam bij Wallace
vandaan, van het eilandengebied Neder-
lands-Indië.
Op pagina 15 stond het stukje 'Personeel'
van Kees Heij. Toen ik in de jaren dertig
op Ambon woonde, stalen de Ambonezen
niet. Ja, als men iemand stuurde om iets
te kopen, kreeg men geen geld terug. Maar
dat is geen stelen! Daar zit de gedachte
achter: met dit geld moet ik een bepaald
Na een leven dat gekenmerkt werd door
eenvoud, goedheid, bezorgdheid, eerlijk
heid en liefde is, voorzien van de heilige
sacramenten, overleden onze lieve
moeder, schoonmoeder en oma
(oma Neel)
Geboren te Ambarawa 18-05-1912
Overleden te Heerlen 29-12-1997
Sinds 9-12-1967 weduwe van
Ferdinand Alexander Hollard.
Na een plechtige uitvaartdienst in de
parochiekerk St. lozef te Vaals is zij
begraven op de R.K. begraafplaats
aldaar.
Hit aller naam:
E.L. Vissers-Hollard
Prinses Beatrixlaan 335
2284 AL Rijswijk
iets kopen, maar als ik dat goedkoper kan
krijgen of als ik kan afdingen, dan is dat
mijn verdienste.
G. Muyser, Tewantin (Australië)
Nipponwerkers (3)
In het decembernummer op pagina 14
gaat het over 'private prisoners of war'.
De Japanners hielden Nederlandse man
nen met hoge functies aan, om niet de
hele economie meteen de nek om te
draaien. Ze mochten in hun huis blijven
met hun families, maar moesten een witte
armband met een rode bol en Japanse
karakters om hun linkerbovenarm dragen.
Ze werden door iedereen (rode) 'ballen-
jongens' genoemd. Het was vermoedelijk
een kwestie van 'je doet wat wij, Japan
ners, willen of je gaat het burgerkamp in
en vrouw en kinderen naar een ander
kamp'. Ik zou graag meer willen horen van
diegenen die in die groep zaten. Ik meen
dat na ongeveer een jaar alle 'ballenjon-
gens' met hun families werden overge
bracht naar het Bloemenkamp (Tjihapit),
van waaruit de mannen naar de mannen
kampen moesten en de vrouwen en kinde
ren in het Tjihapitkamp werden opgeno
men.
joop van der Lijn, Palmerston North,
Nieuw Zeeland
Nipponwerkers (4)
Van de tijd toen ik dertien jaar was en in
Soerabaja woonde, kan ik me nog het vol
gende herinneren. Particuliere Nederlan
ders die nodig waren voor handel en cul
tuur, kregen een rode band met zwarte
karakters. In veel gevallen stonden zij on
der de Tekisan (commissie van rechtsver
keer in oorlogstijd), zoals onder andere
mijn vader, R.P. Wijburg.
Midden 1943 moesten wij allen de werk-
wijk in, wat bestond uit een gedeelte van
de Van Hoogendorplaan (weet ik zeker),
grenzend aan de Darmo Boulevard, Brou
werstraat (weet ik zeker), Van Heutszstraat,
Van Idenburgstraat en Van Reesstraat.
Onze bedienden konden dagelijks binnen
komen. De wijk ging met de avondklok
dicht en wij moesten allemaal binnen blij
ven. In oktober of november kregen we
het bericht dat we voor 'priksa' naar de
P.I.D. moesten. Het resultaat van de 'prik
sa' was dat mijn vader de ene kant op
werd gestuurd en mijn moeder en ik naar
het vrouwenkamp werden gestuurd. Tien
dagen later zaten mijn moeder en ik, met
6
