Agressie en de nieuwe generatie
moessQn
Lees de kranten, boeken en
tijdschriften: overal is wel
minstens één artikel of blad
zijde gewijd aan agressie en
in het bijzonder de geweld
dadigheid van de hedendaagse
jeugd.
O
Tekst: mw. M.E. Angenent-van Raemdonck
Kijk je om je heen, dan wordt dat beeld
alleen maar bevestigd. Hoe komt dit, wie
of wat kan er de oorzaak van zijn?
Is dit alleen een trend die de hedendaag
se jonge mensen aangaat? Zijn er dan
helemaal geen jonge mensen meer met
het hart op de juiste plaats?
Televisie
Wanneer ik terugkijk naar mijn eigen
jeugd, dan zie ik dat wij niet die streken
uithaalden, die men tegenwoordig als
normaal beschouwd, maar hadden wij
vroeger ook de voorbeelden die wij na
konden doen? Nee, er was nog geen
beeldbuis waar alles, werkelijk alles, van
a tot z valt te leren. Elk uur, of het nu in
de morgen, middag of avond is, kun je
zien en beleven hoe men elkaar tot moes
slaat, hoe een wapen gebruikt wordt en
hoe je iemand desnoods met een aard
appelmesje kunt bedreigen.
Ja, zeggen de programmamakers, wij le
ven in een vrij land en als je iets niet
wilt zien, dan is er een knop op het toe
stel! Maar is er altijd iemand bij de kij-
(flduertentie)
W
Tweede Kamerverkiezing
6 mei 1998 Stem V.I.P.
Detmoldstraat 11 Kamer 9, 3523 GA Utrecht
Telefoon: (030) 289 62 76 Fax: (030) 289 63 72
kers en kijkertjes, die de knop resoluut
weet te hanteren? Ja, zegt dan weer een
ander, maar het ene kind is het andere
niet. Mijn kinderen zullen dat nooit
doen.
Natuurlijk kan dat zo zijn, maar zegt ook
niet een spreekwoord: Jong geleerd is oud
gedaan? Wanneer is men heden ten dage
jong en wanneer oud? Vragen, gezegden
en antwoorden volgen elkaar razendsnel
op en aan het eind van al die soesah zijn
we vergeten waar we eigenlijk over aan
het discussiëren waren.
Maar nu kijk ik naar de kleintjes om me
heen, ze zijn er in alle leeftijden en of de
moeders ze nu een opvoeding geven en
vertellen wat wel en niet mag; ze zijn al
lemaal even goed gebekt en dan sta je als
ouders - oma en opa - met de mond vol
tanden! Is deze agressiviteit niet al inge
geven op school, zo'n dertig jaar geleden?
Inspraak
Ik weet nog goed, dat de onderwijzer van
onze middelste - een zoon - bij ons thuis
kwam en ons de les leerde dat wij onze
zoon inspraak moesten geven bij zijn op
voeding! Als jonge, conservatief opgevoe
de ouders, dachten wij al met de tijd mee
te gaan en onze kinderen veel vrijer op te
voeden dan wij indertijd waren opgevoed.
En dan dit! We waren sprakeloos en heb
ben die jonge onderwijzer gezegd dat die
inspraak dan maar in zijn Idas moest
zijn. En die inspraak was daar al want de
onderwijzer was niet meer 'meneer' of
'meester' maar 'Henk' of 'Piet'.
Waar is dan nog enige vorm van respect?
Afstand hoeft er niet te zijn, als een kind
maar respect bijgebracht wordt voor alles
wat leeft, dan gaan we al een heel eind in
de goede richting, heb ik het idee.
Dan die knop op dat toestel - waar het
begin van de ellende zit. Ik zei tegen onze
jongens altijd: 'Je kunt nu maar beter die
film niet zien, omdat je er slechts een
deel van kunt zien, want je gaat op tijd je
bed in. Later, als je groot bent, komt die
film vast nog wel een keer.' Dat is me
niet altijd in dank afgenomen. Het was
toen overigens nog niet zo erg met die
ellende op de televisie, zodat ik het aar
dig in de hand heb kunnen houden.
Nu zitten de allerkleinsten in de klas en
bespreken wat ze gisteren voor de televi
sie hebben gezien en wat ze er van von
den; niets aan als er geen doden zijn ge
vallen of er weinig sex in voorkwam!
Computer
Neem nou alleen maar de spelletjes op
de computer: autoracen, en wie het hoog
ste aantal mensen doodgereden heeft is
winnaar. Waar blijven wij met ons 'Mens
erger je niet'? Of neem nu dat nieuwe
medium. Internet. Je kunt er surfen en
allerlei sex en onderwereldfiguren opdui
kelen. Helpen wij zelf onze kinderen niet
naar de knoppen? Nee, natuurlijk niet,
want dat willen we niet, maar waarom
pikken we het dan allemaal?
Het is moeilijk om duidelijk 'nee' tegen
je kroost te zeggen en je eraan houden, is
nog moeilijker. Als het kind zeurt of
dreint, waarom geef je voor het gemak
dan maar niet toe? Het is toch zo verve
lend voor de buren, al dat lawaai, maar
nog vervelender voor jezelf, je wordt er zo
moe van.
Maar je verwacht van dat kind wel dat
het weet dat het zich gedraagt. Waar is
het voorbeeld, waar het houvast voor die
jonge mensen? Op wie kunnen ze terug
vallen? Vaak niet meer op hun ouders,
want van hen mogen ze toch alles en die
hebben toch geen tijd voor ze. Als ze in
nood verkeren zeggen die zelfde ouders:
eigen schuld dikke bult.
Met dikke en grote letters in de krant
zetten dat de 'agressiviteit van de jeugd
toeneemt' en allerlei instanties opzetten
om die agressiviteit terug te dringen is
gemakkelijker dan een (her)begin te ma
ken met de opvoeding, dat ook met dikke
letters, van je eigen kinderen.
Vele ouderen van nu zijn al zo ver heen,
dat ze niet meer ingrijpen als ze iets zien
gebeuren wat niet door de beugel kan: ze
konden zelf wel een mes in het lijf krij
gen, is een veelgehoord argument. Vaak
terecht, maar ook wel onterecht, want
misschien kan door het berispen van die
persoon wel een begin gemaakt worden
om tot inkeer te komen.
Het wil er bij mij niet in dat in elke jon
gere zo'n neiging tot agressiviteit zit.
Maar dan zijn we weer terug bij af en
rijst de vraag: wie durft er nog in te grij
pen?
8
