Ken je dat? Met vakantie gaan
en jezelf afvragen of die
schoenen nou wel of niet mee
moeten? Het idee speelt je
parten dat twee, drie of zelfs
vier weken niet hardlopen de
moeizaam opgebouwde
conditie teniet zullen doen.
In de meeste gevallen gaan ze dus mee.
Na thuiskomst blijken ze minder vaak
gebruikt dan de bedoeling was of zelfs
helemaal niet.
En dat laatste zou jammer zijn. Uitste
kend ontworpen voor onze geliefde
onderdanen zijn ze een verschrikking
om mee te nemen in de koffer. Zeker
wanneer je gezegend bent met een
grote schoenmaat. Als de overige
gezinsleden ook nog lopen dan is je
kostbare ruimte helemaal vergeven.
Op vakantie in eigen of naburig land
met eigen vervoer geeft al gauw wat
minder problemen. Maar o wee als je
met het vliegtuig naar verre oorden
reist. Zoals ik dus.
Met het voornemen om-de-dag te gaan
lopen. Net als thuis. Hoe dan ook.
Het open Almeerse polderlandschap en
de Gooise bossen worden verruild voor
Jakarta.
De hoofdstad van Indonesië is mijn ge
boortestad.
Ruim elf miljoen inwoners. Gemiddelde
temperatuur van dertig graden celsius.
Met alle voor- en nadelen van een
wereldstad. Het laatste geldt zeker voor
lopers.
Maar de schoenen zijn reeds ingepakt,
dus lopen zal ik!
Midden op de dag lopen in de tropen
zon staat gelijk aan zelfmoord. Vóór
zonsopgang of na zonsondergang geniet
de voorkeur. Ik kies voor het eerste.
Het wordt echter niet vroeger dan zes
uur. Immers, het is toch ook vakantie.
Dit uitslapen wordt flink afgestraft.
De zon brandt reeds fel. Het verkeer is
ruim een uur op gang.
Drie rijen dik. Evenals de rookwolken.
Ik ga op zoek naar een verkeersarme
straat. Een vergeefse zoektocht in hartje
Jakarta.
Het inlopen is begonnen. Het zweet
gutst van mijn voorhoofd. De eerste
minuten zitten erop. Een half uur lijkt
mij meer dan genoeg. Staat gelijk aan
twee uur in Nederland. Hoewel?
Ik probeer door mijn neus te ademen.
Een vermenging van uitlaatgassen en
baklucht.
En dat om kwart over zes in de ochtend!
Vertrouw volledig op mijn neusharen.
Moet ook mijn oren en ogen de nodige
kost geven. Door het verkeerslawaai is
het eerste onmogelijk.
Uitkijken waar ik
loop.
Verlang nu
naar het
Gooise
schelpenpad.
Springend over gaten in de stoep, wan
kele putdeksels omzeilend en manoeu
vrerend tussen de mensen door.
Al hurkend rokend en etend lachen ze
mij toe. Het land van de glimlach.
Ik begrijp nu waarom.
Nog enkele minuten te gaan. Waar ben
ik eigenlijk mee bezig? Moet ook nog
terug.
Al rekkend en strekkend wandel ik te
rug. Nog meer glimlachen. Ben drijf
nat. Moet nog douchen.
De volgende training? Neem eerst twee
dagen rust. Misschien wel drie. Heb na
twee loopjes de schoenen tijdelijk in de
tropen wilgen gehangen. Enkele weken
niet lopen in het jaar kan geen kwaad.
Hoop ik.
Jakarta is het ontdekken waard. Met
een skyline gelijk aan die van Manhat
tan. En een overvloed aan Hollandse
historie. Zoals elke wereldstad nodigt
het uit tot shoppen en sightseeing en
plezier maken. Maar joggen in Jakarta?
Tropenkolder!
19
Tekst: D. Koot
42ste jaargang - nummer 10 - april I 998
