POIRRIÉ'S
PERIKELEN
Flash Gordon
moessOn
Het was lang niet alleen de jeugd die
elke week naar d'Oriënt greep om aller
eerst de onnavolgbaar mooi getekende
strip van Flash Gordon op te slaan, en
daarna die van Jungle Jim.
Of andersom, als de laatste toevallig in
een wat spannender situatie verkeerde.
Maar los daarvan was het zo dat die
twee helden hele volksstammen voor
een dilemma stelden. Met wie moest
men zich in hemelsnaam vereenzelvi
gen: de blonde held die met Dr. Zarkov
en de beeldschone Dale constant in
hoger sferen strijd leverde met die lepe
keizer Ming, of de rijzige Jungle Jim en
zijn trouwe vazal Kolu, die het immer
in de oetan aan de stok had met laag-
bij-de-grondse schobbejakken?
De keus was bijzonder moeilijk, vooral
als het om het naspelen van al die avon
turen ging. Zoals menigeen zich uit
zijn jongejaren kan herinneren, werden
aan zo'n spel hoge eisen gesteld en
moesten de acteurs over een geweldige
verbeeldingskracht beschikken.
Bij ons in Solo was het zo dat de pro
blemen zich voornamelijk voordeden
bij de indeling van de hoofdrollen.
Dat kwam omdat mijn neefje John tot
het acteursarsenaal behoorde. John was
namelijk de enige blonde onder ons, de
rest was zwart, dus meende hij het
meeste recht op de rol van Flash te
hebben. Maar wij hadden daar een an
dere mening over, want John was het
prototype van de slome duikelaar.
Het gekibbel dat voorafging aan een
Flash Gordon-spektakel, bracht ons
soms op het randje van een spontane
acteursstaking, die dan nog maar net
voorkomen kon worden door te kiezen
voor een Jungle Jim-uitvoering. Tot
groot verdriet van John, want die mocht
dan opdraven als een aan lager wal ge
raakte Europese of Amerikaanse zee
man. Zo'n onbetrouwbare kerel die
ergens in een tropisch gehucht een
louche kroeg drijft en contacten onder
houdt met smokkelaars en ander on
duidelijk schorem. Voor John had dat
altijd nare gevolgen, want dat soort
drop-outs krijgt het meestal zwaar te
verduren.
Maar goed, het naspelen gebeurde na
tuurlijk met veel verve, al was er geen
script en bestond de hele vertoning
hoofdzakelijk uit sluippartijen, knette
rende schotenwisselingen, woeste schijn
gevechten en ijselijke doodskreten.
Wat ik toen echter in mijn (zegmaar)
vroegrijpheid al jammer vond, was dat
er nauwelijks meisjes waren die mee
wilden doen. Misschien was dat toe te
schrijven aan een nog maar net ontlui
kend feminisme en voelden ze er niets
voor om zich als slachtoffer dienstbaar
te maken.
De enige die soms door de knieën ging
voor onze smeekbeden, of een in het
vooruitzicht gestelde es-lilin, was Liesje,
het goedmoedige zusje van een van de
leden van ons toneelgezelschap. Als zij
'ja' had gezegd, kon je alle kanten met
haar op. Zelfs stond ze toe dat Barba
rij se zeerovers haar aan een boom vast
bonden en aan het martelen sloegen.
Niet echt natuurlijk, maar het zag er
wel afschuwelijk uit en klonk bloed
stollend.
Loesje vond dat zowel eng als prachtig,
daarom gilde ze moord en brand als
haar de gemeenste bedreigingen naar
het hoofd werden geslingerd. Totdat
Jungle Jim en Kolu schietend door de
struiken braken om haar te bevrijden.
Dat was dan het happy-end.
Behalve die ene keer dat een paar opge
trommelde kannibalen uit hun rol vie
len en weigerden dood neer te vallen.
De zogenaamde bevrijding bleef uit en
het spel ontaardde in een algemene
kloppartij. Toen de gemoederen weer
bedaard waren, bleef Liesje zitten met
een geschaafde knie en een scheur in
haar jurk. Maar dat zou allemaal niet
zo erg zijn geweest, als het hele toneel
gezelschap toen niet mokkend en schel
dend het strijdtoneel had verlaten zon
der het arme kind de beloofde es-lilin
te geven.
Liesje verbrak het contact met ons ge
zelschap. Ze draaide later wel weer bij,
maar meespelen deed ze niet meer.
Dat kwam ook doordat haar twee jaar
oudere en veel kordatere zus Snoesje
haar terzijde schoof en zich in haar
plaats kandidaat stelde. Dat deed ze op
een manier die ons de schrik in de be
nen deed schieten.
Nou moet ik hieraan toevoegen dat
Snoesje ondanks haar koosnaampje een
kop groter was dan wij en in de kastie-
wereld berucht was om haar ongeloof
lijk trefzekere worp en vernietigende
slagkracht. Toen zij dus voor ons stond
en met bliksemende ogen de rol van
Dale opeiste, konden wij niets anders
doen dan daarmee instemmen. Kwam
natuurlijk geen bliksem van terecht.
Bij de eerste de beste uitvoering werd
het een soort van massale fiee-fight,
waarin de rollen werden omgedraaid.
Dale ontpopte zich bij die gelegenheid
als een niets ontziende krijgsvrouw,
zoiets als Xena. Ze weigerde zich door
Ming's consorten te laten ketenen en
liet vriend en vijand alle hoeken van
het gevechtsterrein zien. De vernede
ring was groot.
Vooral omdat alles zich afspeelde onder
de ogen van Liesje. Samen met baboe
Rin op de trap van de achtergalerij ge
zeten, genoot ze met volle teugen van
het schouwspel en het niet na om haar
om zich heen slaande zus aan te vuren
met een hartstochtelijk 'ajoh Snoesje,
meppen maar'. Baboe Rin zei niks,
maar je kon aan haar gezicht zien dat
ze zich zat te verkneukelen. Zoiets
gaat je door merg en been en vergeet je
van je levensdagen niet
28
