De sarong van mijn oma
I'
Korfbalclub Houdt Stand
De herinneringen aan mijn
beide oma's zijn mij heel
dierbaar. Meer dan andere die
ik met mij meedraag uit mijn
jeugdjaren.
Ik had twee oma's en ik voelde mij
hierdoor eigenlijk bevoorrecht. Ilc had
een grootmoeder en een overgrootmoe
der. Beiden - evenals ikzelf en mijn
hele familie - op Java geboren met hun
wortels diep in de rijke, vruchtbare
grond van het land dat nu Indonesië
heet. Als ik de sarong van mijn over
grootmoeder uit de kast haal en in
mijn handen houd, komen de herinne
ringen weer bij mij naar boven.
Na al die jaren dat die in mijn bezit is,
heeft deze sarong nog steeds die heel
specifieke geur die gebatikt katoen
eigen is, vermengd met de geur van
bloemen, waarschijnlijk melati, de jas
mijn van Indonesië.
Mijn oma's sarong is heel eenvoudig
en vertoont tekenen van slijtage door
de vele jaren van gebruik. Maar oma
was een heel eenvoudige vrouw die al
tijd hard heeft moeten werken om haar
gezin van zeven kinderen, talloze pleeg
kinderen en kleinkinderen te onder
houden. Mijn oma was een heel waar
dige vrouw die ik nooit heb horen
schreeuwen of schelden, die altijd klaar
stond om te helpen en leefde in totale
eendracht met het voile van Java dat
haar had voortgebracht.
's Avonds, als de dagtaak was gedaan
en oma haar bad had genomen in de
grote badkamer met de betegelde wa
terbak waaruit het water geschept
moest worden, nam zij plaats op de
achtergalerij van ons huis en stak een
ldeine sigaar op. Dan zaten wij, mijn
zuster en ik en soms ook onze kinder
oppas aan haar voeten op de koele
tegels van de vloer en dan rook ik ook
die zachte lucht van haar eenvoudige,
kraakheldere sarong en de witte kabaja
die zij droeg. De kabaja was dichtge-
speld met sierspelden, wellicht een
enkel erfstuk van haar moeder, zoals
het gebruik was op Java, want oma
bezat niet veel meer toen.
Dan genoot zij van de koelere avond
lucht die de hitte van de dag moest
verdringen en heel langzaam blies zij
de rook uit van haar sigaartje. Het was
dan heel stil op die achtergalerij en het
enige geluid was het ritselen van haar
sarong die zij heen en weer bewoog 0111
de muggen te verjagen.
Vaak vertelde mijn oma ons over haar
jeugdjaren en over het leven van toen,
van ver voor de oorlog. Wij luisterden
altijd met grote oren, omdat die tijd
ons zo vreemd was. Oma had zoveel
meegemaakt en was van heel arm
meisje geworden tot een vrouw met
vele bezittingen, zoals land en huizen.
Alles is zij echter na de oorlog weer
kwijtgeraakt.
Koesterend glijden mijn handen nu
over het zachte katoen. Van de eens
zovele bezittingen van oma is alleen
nog maar een sarong overgebleven.
Voor mij een heel kostbaar bezit.
Sampai ketemu lagi ya oma, salam
manis
EEN
LENING
bij
11- 't kf1" xTt
Setiakawan
Deze foto van de leden van de rooms-katholieke korfbalclub Houdt Stand, is
genomen in de beginjaren dertig in Batavia.
Voorste rij van linies naar rechts: Stans Hartman, Annie Gus Hartman,
Emma Dorn, Ventje Severien, Alice Simons, Guus van Galen.
Middelste rij van links naar rechts: Betty van Galen, Corrie Delaporte,
Els Barre, Rieke Vaillant, Truus Kroon,
Achterste rij van links naar rechts: J. Honer, Jan van de Harst, Aadje Saayers,
Frans Dhomen, Albert Simons, Frits Balk, Juul van Alphen, Soedjalmoh
Boy Drijsdale, Leo Nemmers, Ciska Bodar.
Reacties aan: mevrouw G. Dhomen-Hartman,
Karei Doormanstraat 54, 5342 TM Oss, tel. 0412
62 37 34.
15
Tekst: Hanns Stadelmann
(Advertentie)
DIE ALLEEN
Bel gerust Setiakawan.
Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar.
(078) 618 08 66.
42ste jaargang - nummer I I - mei I 998
