De pendaftaran
Den varken
iÉBl
moessQn
Ook weer een document dat gebruikt
werd om te trachten buiten de kampen
te blijven: de pendaftaran. In tegenstel
ling tot de asal oesoel, was de pendaf
taran door de Japanners verplicht
gesteld.
Een ieder die buiten de kampen ver
bleef, moest zo'n persoonskaart in het
bezit hebben. Behalve de normale per
soonsinformatie was er een pasfoto op
geplakt en ook een duimafdruk van de
houder of houdster.
Voor het document moest worden be
taald: tachtig rupiah voor vrouwen en
het dubbele voor mannen. Het kwam
eigenlijk precies overeen met de per
soonskaart die de Duitsers tijdens de
bezetting in Nederland hadden inge
voerd. De gegevens waren over het al
gemeen betrouwbaar.
Heel dikwijls was bij de bevrijding de
pendaftaran het enige officiële stuk dat
men nog in zijn bezit had. De Neder
landse autoriteiten gingen daar als re
gel gewoon mee akkoord.
Ook heden bestaan er nog pendafta-
rans. Ze zijn door de eigenaars en eige
naressen aan het Indisch Familie Ar
chief afgestaan. Mocht u er nog één
hebben, doe dan hetzelfde, of maak er
een kopie van; er zijn geen Japanners
meer die ernaar vragen.
De pendaftaran was een stuk dat de
vrouwen met zorg bij zich hielden.
Zij hadden het niet gemakkelijk.
Niemand zorgde meer voor hen.
Het inkomen was gestopt en als regel
moesten ze alles verkopen wat ze beza
ten om aan wat eten te komen en de
eventuele kinderen te kunnen verzor
gen. Er werd druk handel gedreven,
men deed naaiwerk of men leverde
eten. Op den duur waren alle gordijnen
en kleedjes omgetoverd tot rokjes en
broekjes. Vaak was de kleding zo
schaars dat, als je een bloesje had ge
wassen, je erbij bleef zitten tot het
droog was, anders was je het meteen
kwijt...
Sommigen vonden een baantje in een
kantoor of werkplaats, want heel veel
zaken werden niet meer geïmporteerd
en dus fabriceerde men op Java allerlei
zaken zelf die anders uit Europa kwa
men. Werk zoeken was vaak de enige
oplossing om te overleven...
Toen de school weer was begonnen
sprak de juffrouw voor de klas:
'Wie van jullie lean vertellen
waar hij met vakantie was?
Wie vertelt er een verhaaltje
van wat hij het leukste vond?'
Juffrouw wachtte 'n ogenblikje
en keek vragend in het rond.
Plotseling verscheen een vinger
en een stem sprak onverwacht:
'Wah djeproh, ik sal vertelle
van mijn pa sijn varkensjagh.'
Zo gebeurde het dat Jantje
voor de klasse kwam te staan.
Hij gevoelde zich Couperus
en ving zijn verhaaltje aan:
'Wah djeproh, bij ons in Krawang
ister varkens hroot en klein.
Als je wil, je kan feel schieten
maar... niet senuwahtig sijn!
Op 'n dah mijn pa met frienden
pak sijn spuitb- en haatbweer uit.
Ik mah mee! Wah, mooi kaliber!
As hij schiet geef groot geluid!
So wij lopen langs tegalans
door de sawahs alsmaar voort.
Wij sien neks, heen enkel varken
en mijn pa seh lelijk woord!
Dan wij lopen door alang alang
tot mijn pa seh: "Jan hou je smoel!"
Wah djeproh, wat 'n kanjer!
Eerlek waar, so hroot, betoel!
Ik duik weh in alang alang
en mijn gart haat van klop klop.
Toen een schot DOER! en de lcohel
vlieh den varken door sijn kop!'
'Jan hou op!' riep toen de juffrouw
'Foei, mijn oren doen mij pijn!
DEN varken is geen Hollands.
Moet het niet HET varken zijn?'
'Nee djeproh' roept Jan vol glorie
'Wah, u weet noh niet misschien,
dese heen onsijdig varken.
Mannetje! Heb self gesien!'
Bali, thuis bij
Diwangkara Beach
Hotel Bung,
a.h. rustige strand
van Sanur.
Schoon, comf., vriend. Spec. pr. lang
verblijf, 56 dagen l.o. 2 pers. 2876,-.
Geen vliegtickets. Via JBA kan men bij
Diwangkara verdere reisdoelen voordelig
regelen.
Info/boeking 0316 - 24 73 30.
Tekst: D.A. Visker
Tekst: ingezonden door Bouke Ottow
(Advertentie)
I WA N G K A R
12
