Bulé in wonderland
40 Jaar
070 - 364 65 23
meren. Met de as kan je - binnen rede
lijke grenzen - doen wat je wilt.
Je kunt die bijvoorbeeld bewaren in een
urn in de vorm van een boek met je
naam op de rug ervan zodat je als een
boek tussen andere boeken staat.
Misschien wel - in goed gezelschap -
tussen Shakespeare en Tjiés. Sommige
mensen nemen zo'n urn overal met
zich mee op reis, en weer anderen laten
zich via raketten het heelal in schieten.
Persoonlijk lijkt de Stille Oceaan me
wel een goede verblijfplaats als de tijd
ervoor aanbreekt. Lekker warm.
In New Orleans worden de mensen
niet begraven. Ze worden bijgezet in
een bovengronds mausoleum. Soms
kost zo'n tombe meer dan een huis en
lijkt er wel wat op ook. Families, ge
nootschappen en godsdienstige groepen
worden zo bijgezet en delen met z'n al
len hun mausoleum. New Orleans ligt
bijna drie meter beneden het waterpeil
van de Mississippi River, dus hier wordt
niet gegraven, de grond is er te drassig
voor. Maar hoe, wilden we weten, kun
nen er zoveel mensen in één mauso
leum? Onze gids vertelde ons dat een
tombe uit twee 'laden' bestaat.
Wanneer er iemand moet worden bijge
zet, wordt een lade opengemaakt, de
kist erin geschoven en weer dicht ge
metseld. Volgens de wet mag de lade
na een jaar weer worden opengemaakt
als dat nodig mocht zijn voor de vol
gende overledene. Als er nog geen jaar
voorbij is gegaan, wordt de tweede la
geopend. Intussen is het 's zomers wel
driehonderd graden Fahrenheit daar
binnen en wordt alles letterlijk ver
brand. Komt nu de volgende aan de
beurt, dan wordt het stoffelijk overschot
van de eerste in een plastic zak achter
in de lade gestopt, de kist eruit gehaald
en de nieuwe lost erin geschoven.
Op deze manier gaan er dus wel 30,
40, 50 of zelfs 70 personen in zo'n
tombe. Gezellig?
Aan het voorgaande merken we dat de
keerzijde van de medaille soms met
een beetje humor bekeken kan worden
en soms kan dat het verdriet over een
groot verlies zelfs even verzachten.
Respect voor de dood hoeven we daar
bij niet te verliezen. Integendeel, het
helpt ons het leven des te meer te
waarderen. En dat is de andere zijde
van de medaille
Zo ongeveer
Es buah, weet u nog hoe dat smaakt?
Waterig en heerlijk voor de dorst.
Een beetje alsof je sneeuw eet.
Het water loopt me nog in de mond!
Het was in Tumpaan, Minahasa.
Schallende muziek uit enorme luid
sprekers maakte dat de pasar nog druk
ker leek dan hij was.
De veelheid van geuren en kleuren had
daar ook mee te maken. Niet eens be
seffend dat wij voor een deel de drukte
rond ons veroorzaakten, liepen we kij
kend, ons verbazend, te genieten.
De fototoestellen en filmcamera's
maakten ons nog belangrijker dan we
al waren. Men bedelde om even de lens
op zich gericht te krijgen en lachen
voor de camera deed iedereen, van de
helder witte tandpasta reclames tot
aan de ompong mummelmondjes.
Een marktkoopman probeerde me en
thousiast te maken voor zijn koopwaar.
Kentang! Aardappels voor de bulé!
Trots toonde hij zijn knollen. Ik schud
de geschokt mijn hoofd en deed voor
hoe ik nasi putih at, met mijn vingers
een klontje drukkend en dat met mijn
duim in mijn mond schuivend.
Ongelovig gelach rond mij. Ja dag, ik
laat me geen aardappels aansmeren in
wonderland!
Ik had het gemaakt bij het publiek, dat
zich steeds meer als vrienden ging ge
dragen. Niet alleen de vrouwen kwa
men in mijn armen knijpen. Zo nu en
dan voelde ik ook een mannenhand op
mijn schouder. Ik ben een allemans
vriend, zeker in wonderland met zijn
prachtige mensen, maar op een gege
ven moment werd het toch ietwat be
angstigend. Ik had het gevoel geen
kant meer op te kunnen, de stroom
enthousiaste mensen nam me gewoon
mee. Van de verse cenkih naar de cabe,
van de salak naar de rambutan, van de
kacang hij au naar de kacang tolok, van
de kelapa mudah naar de ketela pohon.
Het zweet droop in straaltjes mijn hals
in. 'Keringat!' zeiden ze en nog eens:
'Keringat!'
Ja, wat dat betekende wist ik inmid
dels. Es buah, daar was ik aan toe!
Toen ik door mijn vaste bodyguard en
pakezel Nico weer opgespoord en ont
zet was uit de mensenmassa, had hij
mijn wens snel begrepen.
Hij loodste me door de smalle straatjes
naar de ijssalon van Tumpaan. Maar
wat schetste mijn verbazing toen het
hele gevolg achter mij aan naar binnen
schoof. In één keer alle stoelen bezet.
Ik was dan wel bevrijd door Nico, maar
men had nog lang niet genoeg van de
bulé die met gebarentaal kon commu
niceren. Zelfs meer dan gebarentaal,
want ik heb mijn enthousiaste uitroep-
bij-bijna-alles kunnen toevoegen aan
de woordenschat van mijn gevolg.
'Mooi mooi', had ik steeds geroepen.
'Moi moi', riepen de mensen toen ik
verzaligd een hapje es buah op mijn
tong liet smelten. En niet alleen bij het
eerste hapje.
Ik heb nog heel wat keren gehoord.
'Moi moi'. De dominee had het zelfs in
zijn preek verwerkt! Dat was zeker moi
moi...
stand 410 - tent 4
Bami Kwa bestaat
Indonesische Catering
Party Service
oudste standhouder
Standhouder
Paser Malam Besar
Malieveld Den Ha|g
Tv aanwezig i.„.m
WK voetbal!
25
Tekst: Joke Verweerd
Daarom vieren weHees
samen met onze
gasten.
(Advertentie)
Bezoek ons op de Pasar Malam Besar, 17 t/m 28 juni op het Malieveld in
Den Haag en ontvang ons Jubileumpresentje (zolang de voorraad strekt)
na genoten te hebben van onze feestelijke Indonesische Specialiteiten:
Bami Kwa Basso - Bami Kwa Pangsit - Babi Pangang (compl.) - Nasi Rames
(compl.) - Gado Gado (compl.) - Ajam Pedis (compl.) - Rawon (compl.)
Soto Ajam (compl.) - Gula Kambing (compl.) - Lontong - Witte Rijst - Saté Babi
Saté Ajam - Saté Kambing - Pangsit Goreng - Loempia - Hele Spekkoek
IJs Klapamuda - Tjendol - IJs Shanghay.
42ste jaargang - nummer 12 - juni 1998
