Tante Hannie
Verdere lotgevallen van een Indo-familie
Daarenboven hadden sommige kamers
open haarden. Nu had de stoker de
vervelende gewoonte om 's avonds de
verwarming uit te zetten. Dat was heel
vervelend, als je 's avonds nog wat wil
ngomong met pensiongasten en je
elkaar niet leunt verstaan vanwege het
klappertanden.
Dus ging ik hout sprokkelen om de
open haard aan te maken. Ik had wel
een beetje een idee hoe dat moest, maar
wat schetst mijn verbazing, toen de
kamer binnen een mum van tijd vol
rook zat en mijn vrouw met de kinde
ren de gang op moesten vluchten?
Wat was nu het geval, men had de af
voer via het kanaal van de open haard
afgesloten om een betere trek in de ka
chel in de kelder te krijgen. Hoe moest
deze otak garing dat nu weten? Enfin,
alles is goed afgelopen.
Een ware belevenis voor jong en oud
was de televisie. De beheerder had een
tv-toestel in de recreatieruimte neerge
zet en op woensdag- en zaterdagmiddag
mochten de kinderen naar het kinder
uurtje kijken met tante Hannie.
Wat een verademing na al die ellende.
Tegen de winter had ik de moed opge
geven om een geschikte baan te vinden,
totdat ik in een van de dagbladen een
advertentie zag waarin een spoedcursus
voor onderwijzers werd aangekondigd!
Door de naoorlogse baby-boom was er
een tekort aan leerkrachten. In veertien
maanden voor de Idas
'Zal ik erop solliciteren?' zei ik tegen
mijn vrouw.
'Adoeh, hoe toch jij, een katjang goreng
chinees voor een Hollandse klas.'
Ik heb het toch gedaan, werd aangeno
men en kon 1 april 1955 beginnen.
En toen al
Op een dag ging er als een lopend
vuurtje een bericht door Pension
Groenendaal dat er een protestmars
gehouden zou worden in Den Haag
voor gelijke rechten van de Indo's.
Nou dat leek mij
wel leuk, einde
lijk weer een
wandelmars na
zoveel jaren.
Dus op de
bewuste dag,
ergens in
augustus '54,
naar het Malie
veld en ja hoor,
daar stonden een
paar honderd
bloedbroeders on
der meegevoerde
spandoeken met
daarop: 'Gelijke
rechten, gelijke
behandeling' en dergelijke.
De juiste teksten ben ik vergeten.
Wat ik me wel kan herinneren, is dat
kapitein Westerling ook aanwezig was.
Van daaruit gingen we in optocht, be
geleid door de bereden politie naar het
Binnenhof.
Wat ik me ook kan herinneren is dat
het die dag ver... koud was.
Groenendaal had een verwarmingssys
teem met hete lucht, die door lucht-
sluizen in de kamers werd geblazen.
Tekst: Oed
Wat hadden wij veel te leren, ons aan
te passen en onze weg te zoeken in de
wirwar van verordeningen, wetten en
reglementen. Ook de onwetendheid
van de Nederlanders, die door ons
werd versleten voor domheid, veroor
zaakte veel wrevel. Toch waren er ook
veel incidenten die getuigden van een
zekere intolerantie.
Voorbeelden. Op de pasar was je ge
wend om je vruchten te pilih. Als je
dat hier deed, zei de marktverkoper:
'Dat doe je maar in jouw apenland.'
Op een keer stond ik voor het loket
van het NS-station in Hilversum te
wachten. Ik was bijna aan de beurt,
toen er een man van achter in de rij
voor mij schoof en een kaartje bestelde.
Ik zei: 'Meneer, aansluiten.'
Waarop hij zei: 'Je bent hier niet in
Indonesië.'
'Juist daarom,' zei ik, waarop de andere
wachtenden mij bijvielen.
De banen die je hier kon krijgen, wa
ren om te huilen. Postzegels op brieven
plakken in de postkamer, Mas oppas
bij grote bedrijven, soldaat eerste klas,
djoeroe toelis bij het ministerie en ga
zo maar door. Sommige personeels
chefs waren verbaasd te horen dat je
ook in Indië muio's en hbs-en had,
waar Nederlands de voertaal was.
Kinderen én volwassenen kijken naar tante Hannie
Tante Hannie's collega Karin Kraaykamp.
42ste jaargang - nummer 12 - juni 1998 35
