Lies, de Indische Dame uit Den Haag...
en tante Lies begint aan de afwas,
terwijl op de achtergrond Jim Reeves
met zijn 'You'll have to go' het huisje
opvrolijkt... en heel zachtjes zingt
tante Lies mee. De tv gaat aan en
kijkend naar de beelden denkt ze
terug aan haar beste vriendinnen,
haar ldnderen, kleinkinderen en
wijlen manlief... aan die mooie tijd
in Indië, terwijl het buiten op
straat een drukte van belang is:
ziekenwagen met sirene, het ge
dreun van een voorbijgaande tram,
remmende auto's en meer van dat
lawaai! Soms is het net of al deze
mooie herinneringen een soort
therapie zijn voor tante Lies, om
in haar eentje door het leven te
moeten en toch vaak met plezier!
Nu, in de tijd van computers,
internet, milieutoestanden,
meer criminaliteit in grote
steden, problemen omtrent
vluchtelingen en nog meer
van die belangrijke dingen,
hebben de mensen geen tijd
meer voor elkaar.
Is dit de moderne tijd?
Ergens in een druk straatje in Den
Haag woont tante Lies, een nog vitale,
goed uitziende Indische dame van on
geveer 75 jaar. Ze woont alleen, haar
man is zo'n veertien jaar geleden over
leden. Ze noemden hem oom Doa
(een afkorting van Edoard). Tante Lies
geniet van haar WUBO-uitkering en
heeft het redelijk goed. Haar dochter
uit Eindhoven komt haar regelmatig
opzoeken. Haar jongste, Ben, is op zijn
31ste jaar overleden... een zware klap
voor tante Lies. Ben was haar lieveling!
Bij tante Lies is alles bijna hetzelfde
gebleven. Haar woonkamer is versierd
met beeldjes uit Bali, wajang uit Solo
en heel veel foto's op de tv en de boe
kenkast van haar Edoard, zoon Ben,
dochter Joyce met haar man en klein
kinderen. Aan de muur hangt een oud
schilderij, een Indonesisch landschap
gesigneerd door Abdullah. In de hoek
staat een grote diepvrieskist met lekke
re Indische hapjes, speciaal voor haar
dochter en uiteraard voor haar vrienden
en kennissen. Al zo'n veertig jaar woont
ze in hetzelfde huis, klein, knus en ge
zellig.
Elke vrijdag gaat ze kaarten of 'pentol
len' met Trien, Meintje en si Inge.
De hele dag bijna, gezellig ngobrollen
over hun kinderen, kleinkinderen en
natuurlijk niet te vergeten over hun
nieuwe recepten!
'Tjoha Lies, doe je verwarming een
beetje omhoog... ik sterf van de kou!'
'Je bent echt een koukleum zeg, waar
zijn je wollen sokken gebleven,' zegt
tante Lies terwijl ze naar de verwar
ming loopt en de knop naar rechts
draait.
'Mijn zoon is net terug uit Indonesië
weet je lui, en Soerabaja is helemaal
veranderd, zei hij. Er rijdt geen tram
meer aan de Darmoboulevard en
Hellendoorn is er ook niet meer,
jammer ja Trien,' vertelt Meintje.
De klok slaat zeven uur. 'Loh, al zeven
uur ja, ajo ik ga naar huis' en Trien
staat op en loopt naar de gang om haar
jas van de kapstok te halen.
'Hier jou jas Ing, ajo opschieten straks
te laat voor de tram. Haastig neemt
Inge haar jas over van Trien.' 'Oké dan
non, tot volgende week dan maar ja...'
en de drie bejaarde vriendinnen verlie
ten het huis van Lies (nonj.
Het wordt weer stil in de woonkamer
Het is inmiddels tien uur in de avond
en tante Lies maakt aanstalten om
naar bed te gaan. Morgen 'moet' ze
weer vroeg op, dan is het zaterdag.
Dan gaat ze gezellig naar de markt
samen met oom Pim, die komt haar
ophalen.
Klokslag tien uur wordt er aan de deur
gebeld. Tante Lies, al helemaal klaar
om te vertrekken, maakt de deur open.
'Hallo Pim, hoe... eerst koffie of direct
berangkat?'
'Direct maar Lies,' antwoordt oom Pim.
Hij is een gepensioneerde adjudant van
de landmacht, een kranige man met
een grijze snor. 'We kunnen altijd nog
op de markt ontbijten en koffie drin
ken,' zegt hij. Een half uur laten staan
ze op de Haagse markt.
'Wat eerst, groenten of vlees,' vraagt
oom Pim. 'Eerst groenten maar Pim,'
regelt zij weer op haar beurt. 'Ik maak
straks lekkere sajoer lodeh voor jou
Pim, met ajam pedis, daar ben je toch
gek op?'
Oom Pim geeft geen antwoord, biedt
haar een arm aan en loopt heel gewil
lig met haar mee.
Het is twee uur 's middags, tante Lies
en oom Pim zijn weer thuis. 'Eerst kof
fie ja Pim, dan ga ik koken voor jou.
Heb je de nieuwe Moesson al gelezen
Pim, er staat een leuk verhaaltje op
bladzijde 25... iets over Soerabaja.'
'Nee nog niet,' antwoordt oom Pim.
'Ik pak even ja.'
'Ga je gang maar, Pim!'
Oom Pim is zo'n 76 jaar en verloor
37
Tekst: Ed Brodie
42ste jaargang - nummer 12 - juni 1998
