Hard gelag, hard gelach Spinazie moessQn Rio de Janeiro, 25 mei 1995 Lieve Ouwe Sobat, Wij hebben hier een heerlijke vakantie bij ons meiske en haar mannetjes. Van alles beleefd, maar dat vertel ik je wel mondeling zodra wij over twee weken weer huiswaarts keren. Alleen gisteren hebben wij toch zoiets geks beleefd, dat wil ik je niet onthouden. Kan eigenlijk niet wachten het je te vertel len! Een vriend van ons die hier ook in Rio woont, stelde voor om eens met z'n al len lekker Indiaas te eten. Hij wist een leuk adresje. Indisch eten is voor ons gesneden koek, maar Indiaas was wel iets nieuws voor ons. Je moet nu een maal alles één keer proberen in je leven, vind je ook niet? Bovendien zou den de meeste gerechten heel pedis zijn, nou dat was prima! Wij gingen samen op pad. Mijn zusje was al enige weken over uit Amerika en was ook van de partij. (Zoals je weet, is zij met een Amerikaan getrouwd. Hij was er helaas niet bij). (Advertentie) Het restaurant was heel gezellig inge richt en de schotels, die werden gepre senteerd, zagen er zalig uit. Enfin, mijn zus zat naast die vriend van ons. Onderling hadden zij veel pret en ook de gesprekken aan tafel waren zeer geanimeerd. Onder de schotels bevond zich ook een schaaltje waarop iets groens lag. Net spinazie. Wat is dat eigenlijk?' vroeg mijn zus. Haar buurman stootte haar aan en antwoordde: 'Waarom probeer je het niet, het zal best lekker zijn.' Mijn zus deed zoals werd gezegd. Om dat zij in de stellige overtuiging verkeerde dat het inderdaad spinazie was (waar zij dol op is), nam zij er een flinke schep van en stak haar lepel in haar mond. Zij proefde de substantie, hield enkele seconden het gerecht bin nen, maar toen! Adoeh ja Toet, we schrokken ons te pletter. Als door een angel gestoken, spoog zij ineens alles uit en riep: 'It tastes like wall!' Het spatte alle kanten uit en het leek daarna alsof iedereen de mazelen had. Alleen dan in het groen. De spetters waren in onze gezichten, over de tafel, over de andere borden, over de kleding, maar ook op de muur terecht gekomen. Mijn zus schaamde zich dood, maar kon niet meteen verklaren waarom zij zo had gereageerd. En ik? Ik geneerde mij ook kapot en ik zei hardop: 'Sorry lui, dit is echt niks voor haar. Normaal gesproken heeft zij uit stekende tafelmanieren. Mijn kleinkind van twee jaar eet dankzij haar al met mes en vork zonder zich zelf te verwonden. En als hij een boer tje laat, zegt hij: "Excuse me". Allemaal van haar geleerd! Dus wat er nu is ge beurd is echt onbegrijpelijk!' Nou lieverdje, om een lang verhaal kort te maken: haar tafelheer pakte haar arm beet. 'Zeg, kan het zijn dat je in het kamp hebt gezeten?' Iedereen keek alsof er een splinterbom in de andere schotels was ontploft. Waar sloeg dat nou op? De tafelgeno ten begonnen vervolgens zenuwachtig te lachen en ik riep: 'Hé, je wilt toch niet zeggen dat wij - die daar inderdaad samen waren - zulke manieren erop nahielden? Het idee alleen al dat je je eten zou uitspugen. Krankzinnig. Je was al blij als je een hap te eten had!' Mijn zusje had zich inmiddels hersteld. Je kon aan haar gezicht zien dat haar plotseling iets te binnen schoot. 'Ja,' zei zij langzaam, 'ik herin ner mij nu wat het is.' De tafelgenootjes bogen zich voorover om haar verklaring niet te missen. 'Ja,' herhaalde zij langzaam, 'ik weet het weer. In de kamptijd krabden wij altijd in de mandi-kamer het mos dat op de wall groeide - sorry ik bedoel muur - eraf. Er hing dan ook altijd wat kalk van de wand aan. Zo kregen we niet alleen "groente" maar meteen ook "mineralen" naar binnen.' Zij sloot even haar ogen. 'En weet je, dat gerecht,' zij wees op het restant in het schaaltje, 'smaakte nou precies als dat mos op die badkamermuur. Afschuwelijk dus. Ik was na al die ja ren die smaak gelulckig vergeten.' Het viel stil aan tafel. Uiteindelijk kreeg mijn zusje haar gevoel voor hu mor terug. Het laatste dat zij wilde was de aanvankelijk gezellige stemming bederven. 'Sorry luitjes, ik hoop dat jullie niet boos op mij zijn. Maar ik moet even opstaan.' Zij liep naar de muur waarop een grote veeg groen zat. Zij pakte een lepel en schraapte de resten secuur van de wand. Vervolgens veegde zij met een schoon servet de laatste vlekjes weg. 'Kijk maar goed. Ik doe weer even net als vroeger. In de Japanse tijd. Alleen niet meer met mijn nagels. Maar keu rig met dit bestek. Heb ik goede tafel manieren of niet?' Nou lieverd, dit was het dan. Volgende keer meer. Ontvang veel liefs van huis tot huis, en tot ziens in Holland! je Aadje P.S. Onze kleinzoon at vandaag ook spinazie (de 'echte'). Het spetterde deze keer helaas naast zijn bord. En ook een beetje op het behang erachter. Zijn ou dere broertje die ook aan het Indiase diner zat, pakte meteen een lepel en servet en zei: 'Stouterdje, ik zal het wel schoonmaken. Net zoals ik gisteren van Tante heb geleerd.' GELD LENEN? 12 Samengesteld door: Tina Daniels DOE HET VERSTANDIG! Bel gerust Setiakawari. Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar. (078) 618 08 66. I j. 't IcA*1' v J Setiakawan

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1998 | | pagina 12