Hard gelag,
hard gelach
Spinazie
moessQn
Rio de Janeiro, 25 mei 1995
Lieve Ouwe Sobat,
Wij hebben hier een heerlijke vakantie
bij ons meiske en haar mannetjes. Van
alles beleefd, maar dat vertel ik je wel
mondeling zodra wij over twee weken
weer huiswaarts keren. Alleen gisteren
hebben wij toch zoiets geks beleefd,
dat wil ik je niet onthouden. Kan
eigenlijk niet wachten het je te vertel
len!
Een vriend van ons die hier ook in Rio
woont, stelde voor om eens met z'n al
len lekker Indiaas te eten. Hij wist een
leuk adresje. Indisch eten is voor ons
gesneden koek, maar Indiaas was wel
iets nieuws voor ons. Je moet nu een
maal alles één keer proberen in je
leven, vind je ook niet? Bovendien zou
den de meeste gerechten heel pedis
zijn, nou dat was prima!
Wij gingen samen op pad. Mijn zusje
was al enige weken over uit Amerika
en was ook van de partij. (Zoals je
weet, is zij met een Amerikaan
getrouwd. Hij was er helaas niet bij).
(Advertentie)
Het restaurant was heel gezellig inge
richt en de schotels, die werden gepre
senteerd, zagen er zalig uit.
Enfin, mijn zus zat naast die vriend
van ons. Onderling hadden zij veel
pret en ook de gesprekken aan tafel
waren zeer geanimeerd.
Onder de schotels bevond zich ook een
schaaltje waarop iets groens lag. Net
spinazie. Wat is dat eigenlijk?' vroeg
mijn zus. Haar buurman stootte haar
aan en antwoordde: 'Waarom probeer
je het niet, het zal best lekker zijn.'
Mijn zus deed zoals werd gezegd. Om
dat zij in de stellige overtuiging
verkeerde dat het inderdaad spinazie
was (waar zij dol op is), nam zij er een
flinke schep van en stak haar lepel in
haar mond. Zij proefde de substantie,
hield enkele seconden het gerecht bin
nen, maar toen! Adoeh ja Toet, we
schrokken ons te pletter. Als door een
angel gestoken, spoog zij ineens alles
uit en riep: 'It tastes like wall!'
Het spatte alle kanten uit en het leek
daarna alsof iedereen de mazelen had.
Alleen dan in het groen. De spetters
waren in onze gezichten, over de tafel,
over de andere borden, over de kleding,
maar ook op de muur terecht
gekomen. Mijn zus schaamde zich
dood, maar kon niet meteen verklaren
waarom zij zo had gereageerd. En ik?
Ik geneerde mij ook kapot en ik zei
hardop: 'Sorry lui, dit is echt niks voor
haar. Normaal gesproken heeft zij uit
stekende tafelmanieren. Mijn
kleinkind van twee jaar eet dankzij
haar al met mes en vork zonder zich
zelf te verwonden. En als hij een boer
tje laat, zegt hij: "Excuse me". Allemaal
van haar geleerd! Dus wat er nu is ge
beurd is echt onbegrijpelijk!'
Nou lieverdje, om een lang verhaal
kort te maken: haar tafelheer pakte
haar arm beet. 'Zeg, kan het zijn dat je
in het kamp hebt gezeten?'
Iedereen keek alsof er een splinterbom
in de andere schotels was ontploft.
Waar sloeg dat nou op? De tafelgeno
ten begonnen vervolgens zenuwachtig
te lachen en ik riep: 'Hé, je wilt toch
niet zeggen dat wij - die daar inderdaad
samen waren - zulke manieren erop
nahielden? Het idee alleen al dat je je
eten zou uitspugen. Krankzinnig. Je
was al blij als je een hap te eten had!'
Mijn zusje had zich inmiddels
hersteld. Je kon aan haar gezicht zien
dat haar plotseling iets te binnen
schoot. 'Ja,' zei zij langzaam, 'ik herin
ner mij nu wat het is.'
De tafelgenootjes bogen zich voorover
om haar verklaring niet te missen.
'Ja,' herhaalde zij langzaam, 'ik weet
het weer. In de kamptijd krabden wij
altijd in de mandi-kamer het mos dat
op de wall groeide - sorry ik bedoel
muur - eraf. Er hing dan ook altijd wat
kalk van de wand aan. Zo kregen we
niet alleen "groente" maar meteen ook
"mineralen" naar binnen.'
Zij sloot even haar ogen. 'En weet je,
dat gerecht,' zij wees op het restant in
het schaaltje, 'smaakte nou precies als
dat mos op die badkamermuur.
Afschuwelijk dus. Ik was na al die ja
ren die smaak gelulckig vergeten.'
Het viel stil aan tafel. Uiteindelijk
kreeg mijn zusje haar gevoel voor hu
mor terug. Het laatste dat zij wilde
was de aanvankelijk gezellige
stemming bederven.
'Sorry luitjes, ik hoop dat jullie niet
boos op mij zijn. Maar ik moet even
opstaan.'
Zij liep naar de muur waarop een grote
veeg groen zat. Zij pakte een lepel en
schraapte de resten secuur van de
wand. Vervolgens veegde zij met een
schoon servet de laatste vlekjes weg.
'Kijk maar goed. Ik doe weer even net
als vroeger. In de Japanse tijd. Alleen
niet meer met mijn nagels. Maar keu
rig met dit bestek. Heb ik goede tafel
manieren of niet?'
Nou lieverd, dit was het dan. Volgende
keer meer. Ontvang veel liefs van huis
tot huis, en tot ziens in Holland!
je Aadje
P.S. Onze kleinzoon at vandaag ook
spinazie (de 'echte'). Het spetterde deze
keer helaas naast zijn bord. En ook een
beetje op het behang erachter. Zijn ou
dere broertje die ook aan het Indiase
diner zat, pakte meteen een lepel en
servet en zei: 'Stouterdje, ik zal het wel
schoonmaken. Net zoals ik gisteren
van Tante heb geleerd.'
GELD
LENEN?
12
Samengesteld door: Tina Daniels
DOE HET
VERSTANDIG!
Bel gerust Setiakawari.
Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar.
(078) 618 08 66.
I j. 't IcA*1' v
J Setiakawan