Als Indo van de derde gene
ratie, geboren en getogen in
Nederland, heeft Indonesië
en vooral het Indisch-zijn
altijd een speciale betekenis
voor mij gehad.
Als kind genoot ik al van de verhalen
over het geboorteland van mijn ouders.
Vaak, heel vaak, waren het verhalen
die te maken hadden met eten.
Het lekkerste recept voor sajoer lodeh,
de geur van de nangka in de
gigantische boom achter het huis en
het fluitende herkenningsgeluid van de
kwee poetoe verkoper die dagelijks
door de straat schuifelde, zijn voorbeel
den van populaire gespreksonderwer
pen tijdens verjaardagen of andere
familiebijeenkomsten. Eten leek een
onderwerp waar je nooit je buik van
vol kon hebben.
Daarnaast waren er natuurlijk de ver
halen over de laatste moeilijke jaren in
Indië, de Japanners, de boottocht naar
Nederland, de pensions en de veel te
grote winterjassen van het Leger des
Heils.
Al deze verhalen, soms grappig, soms
verdrietig, soms om bij te watertanden
en soms om koude rillingen van te krij
gen, hebben mijn nieuwsgierigheid voor
het Indische verleden aangewakkerd.
Na mijn eerste bezoek aan Indonesië
in 1991 samen met mijn ouders en
broertje is die nieuwsgierigheid en in
teresse alleen maar gegroeid.
In 1992 ben ik daarom begonnen met
de studie Indonesische Talen en Cultu
ren in Leiden.
De studie biedt in het derde jaar de
mogelijkheid om een taalcursus te
volgen in een universiteitsstad in Indo
nesië. De laatste paar jaren had de cur
sus in Padang plaatsgevonden. Toen ik
hoorde dat de cursus in mijn jaar in
Pekanbaru zou zijn, dacht ik direct aan
I het boek De Pekanbaroe Spoorweg dat
vroeger bij ons thuis in de kast stond
en in het bijzonder aan een passage
daaruit die ik misschien al wel honderd
keer had gelezen:
Deze man, M.W. Jongenburger, die
door een administratieve fout in
Medan was achtergebleven, is mijn opa.
In 1944 werd mijn grootvader door de
Het aantal krijgsgevangenen, dat per
transport wordt vervoerd, varieert van
18 tot 2000 man.
Vermeldenswaardig is het transport van
één man, M.W. Jongenburger, die door
vijf bewapende begeleiders van Medan
over land naar Pekanbaroe is gebracht.
Deze krijgsgevangene zat in de gevan
genis in Medan en men was vergeten
hem mee te sturen met een groep
krijgsgevangenen met bestemming
Pekanbaroe via Singapore.
19
Tekst en foto's: Tom Colder
43ste jaargang - nummer 2 - augustus I 998
