POIRRIÉ'S
PERIKELEN
Genoveva
moessQn
Ik heb het al eerder verteld: ik
stam uit een zeer kunstzinnige
familie. Jammer genoeg alleen
maar 'stam uit', want behalve
de kunst van het rare pop
petjes tekenen is er geen
enkele aanwijzing voor de
aanwezigheid van enig artis
tiek talent bij mij te bespeuren.
Dat was vroeger een ramp voor pa en
ma, met name voor pa. Logisch, want
als je een dochter en een zoon hebt en
die zogenaamde stamhouder valt uit de
artistieke familieboot, ga je al gauw
denken dat er iets mis is met dat joch.
En al helemaal als je hemel en aarde
hebt bewogen om hem iets kunstzin
nigs bij te brengen.
Nou moet ik bekennen dat ik vroeger
grote bewondering had voor wat pa, ma
en mijn zuster Gon op het voor mij
ontoegankelijke gebied van de lamst
presteerden. Die drie konden niet
alleen zingen als lijsters, maar waren
ook ware meesters op de piano. Boven
dien waren pa en ma voortreffelijke to
neelspelers.
Als de dag van gisteren kan ik mij nog
herinneren hoe ze eens in de Amicitia
van Meester Cornelis op de planken
stonden. Pa vertolkte de rol van een
eerbiedwaardige Mandarijn in zijn laat
ste uren. Het leek misschien een ge
makkelijke rol, omdat hij niets hoefde
te zeggen en alleen maar op een met
kussens bezaaide divan moest liggen
zuchten, maar de manier waarop hij
dat deed, was een Oscar waard.
Ik heb daar toen als vijfjarige uk met
een beklemd hart naar zitten kijken en
luisteren. De professionele manier
waarop pa die sterfscène bracht, greep
me zo verschrikkelijk aan dat ik blij
was toen het allemaal achter de rug
was en hij weer springlevend op het
toneel stond om met de andere spelers
het applaus in ontvangst te nemen.
Ma ging in dat stuk trouwens door
voor de zeer mondige, favoriete bijzit
van die Mandarijn en had wèl tekst.
Veel zelfs, want ook bij de Mandarijnen
had de njai nummer één meestal het
meest te vertellen. Achter de schermen
weliswaar, maar toch.
Kabouter Puntbaard
Voor mijn kunstzinnige ouders moet
het een diepe teleurstelling zijn geweest
dat ik hun voorbeeld niet kon volgen
en al bij mijn eerste optreden als
toneelspeler door de mand viel.
Als een baksteen. Dat was twee jaar
later, toen we naar Kotaradja verhuisd
waren en ze me zonodig moesten laten
meedoen aan de opvoering van Kabou
ter Puntbaard.
In de hoofdrol van Dromelaar notabene.
Door mij uitgebeeld was het eigenlijk
meer een 'hoofddrol', omdat ik toen
nog een beetje bongol was en zelfs in
wakende toestand in dromenland
pleegde te verkeren. Als een standbeeld,
met die eeuwige duim in de mond.
Maar om niet af te dwalen: als de to
verfee of boskoningin (Miep Aardewijn?)
toen niet zo welwillend was geweest
om ook mijn tekst uit het hoofd te
leren en mij constant voor te zeggen,
had mijn aandeel hoofdzakelijk bestaan
uit een pantomime.
Hinopipaaa!
Pa en ma heten na die grandioze mis
kleun ook alle hoop varen. Dacht en
hoopte ik, maar pa zou pa niet zijn ge
weest, als hij niet op een slinkse ma
nier had getracht om mij tóch voor de
wereld van de klassieke kunst te win
nen. Dat deed hij op een regenachtige
avond, toen ma en Gon niet thuis wa
ren en wij met z'n tweeën op de voor
galerij zaten te niksen.
Pa begon te vertellen over
zijn vrijgezellentijd. Vond ik
altijd erg interessant, want ik
wilde maar al te graag weten
wal hij als boedjang allemaal
had uitgevreten. Kon ik mis
schien nog wat van leren.
Hij vertelde mij hoe hij eens
met een paar kornuiten een
opera-uitvoering had bijge
woond van het een of ander
stamboelgezelschap
Met Miss Riboet, geloof ik.
Het betrof een klassiek stuk,
waar ene Genoveva in voor
kwam. Als ik me niet vergis,
was het een puur Italiaans
of Venetiaans liefdesdrama.
Hoe de held heette, weet ik
niet meer, maar volgens pa
was die kerel in ieder geval
smoorverliefd op Genoveva.
Daarom was hij ook hele
maal van de kaart toen zij in
een prauw van hem wegvoer.
'Verteerd door liefdesverdriet
riep hij haar na,1 vertelde pa.
'Het was ook hartverscheu
rend om te zien hoe Geno
veva achter de coulissen en dus uit het
leven van haar geliefde dreigde te ver
dwijnen. Handenwringend en met
losgewaaide kondé stond ze op de voor
plecht van de prauw, terwijl haar rade
loze geliefde met gebroken stem haar
24
