mingen rond Malang. Hij werd niet
voor niets Het vliegend Evangelie
genoemd, omdat hij altijd haast had
met de auto!
Er was veel te doen in Malang en om
geving, zijn maatschappelijk werk
bestond naast zijn functie als predikant
uit onder andere het voorzitterschap
van De Voogdijraad, Pro Juventute en
het Tuindorp van de A.M.VJ.
Daarnaast hield hij ook lezingen op de
diverse ondernemingen. Als het enigs
zins kon, mocht ik ook mee. Vader
reed overdag en moeder 's nachts als
we weer naar huis moesten.
Nadat het kerstgebeuren voor de kerk
gedaan was, konden wijzelf onze boom
optuigen. Dat gebeurde volgens traditie
op heiligavond. Daarna vierden we in
huiselijke kring - samen met Stientje,
onze trouwe hulp (ze was uit Menado
met ons meegegaan), alle honden, poe
zen en andere huisdieren - onze Kerst.
De jongelui - zes in totaal - die bij ons
in huis zaten vanwege hun scholen,
waren naar diverse ondernemingen toe
om samen met hun ouders Kerst te
vieren. Het waren Lies en Henny uit
Soembersewoe, Bram en Ben uit Kediri
en Henk en Bert uit Blitar.
Onze eigen Kerst was altijd heel gezel-
zijn naam is dr. Sugiharta Tandya,
altijd makkelijk om te weten en naast
hem is een keurige apotheek in de
Smeroestraat.
Oorlog
Van Malang zijn we in september 1941
naar Probolinggo verhuisd. We woon
den daar aan de Groote Postweg. Vanaf
Pasoeroean was het 't eerste huis aan
de rechterkant (behoorde bij de fabriek
Oemboel) waar de familie Steinmetz in
ook in Indië uit. We zijn van de ene op
andere dag vertrokken en moesten
alles achterlaten. Alleen het hoognodi
ge namen we mee, met het idee: we
komen er wel weer terug.
Paps belandde in het leger en moest
met zijn divisie mee naar Midden-Java
en wilde ons voor geen prijs in Probo
linggo achterlaten. We weten niet wat
er allemaal gebeurd is na ons vertrek
en waar onze inventaris is gebleven.
Van vader zijn preken zullen wel kat
jang-zakjes zijn gemaakt. Waar en hoe
we dat jaar Kerst hebben gevierd, weet
ik niet meer.
Trixi
8 Maart 1942 werd vader gevangen ge
nomen in Tjilatjap. Na diverse omzwer
vingen voorvoelde mams dat we uit
eindelijk toch in het kamp zouden
belanden, zodoende zijn we al vroeg in
kamp Tjihapit gaan wonen om vooral
niet opgepakt te worden en op vracht
auto's geladen te worden.
Daarbij kwam nog dat het goedkoper
was in het kamp, want veel geld had
den we niet meer en mams wilde geen
geld aan de kerk vragen.
Ons hondje Trixi hebben we nog lang
bij ons kunnen houden en uiteindelijk
gelukkig aan de dochter van dominee
Gijsier kunnen meegeven buiten het
kamp. Helaas hebben we haar niet
meer teruggezien na de oorlog, maar ze
heeft nog vele kleintjes gekregen.
Stientje, onze trouwe hulp uit Menado,
kon gelukkig met ons mee het kamp
in. Ze had anders helemaal alleen bui
ten het kamp moeten blijven. Bij ons
werd ze nog beschermd.
lig en de Tjemaraboom diende als
kerstboom. Wij wisten niet dat deze
Kerst een van onze laatste kerstvierin
gen zou worden, zo vlak voor de oorlog
in 1940 in ons eigen (huur)huis, De
Pastorie genaamd.
Er woont nu een huisarts in ons huis,
had gewoond. Er was ook een zwem
badje bij en in de voortuin stond een
hele grote waringin. Deze suikerfabriek
was vanaf ongeveer 1933 niet meer in
bedrijf vanwege de malaise.
We hebben daar niet lang gewoond,
want toen brak de oorlog na Holland
Ons huis aan de Smeroestraat hoek Tennisweg in Malang I 996
Bij het kruisje lag het paard op de grond
43ste jaargang - nummer 6 - december I 998
