Kerstmis bij het Leger des
Heils in Semarang
1
selama
uitnodi
maar
Tekst: K.J. Bourgonje
Al enkele keren nam ik mij
voor om aan het eind van het
jaar een voor mij bepaalde
herinnering op papier te zetten, maar
het bleef steeds bij
voornemen.
Nu ik de
ging in Moesson
las om het in
ieder geval te
proberen, moet
het er toch
van komen.
Men zegt dat bij
het verstrijken van
de jaren het
den zich meer gaat
aandienen.
Dit is ook zo,
want wat ik wil
vertellen, vond al
weer een halve
eeuw geleden plaats.
Het was eind jaren veertig en
bleef als dienstplichtig militair in Indië
en wel op Midden-Java. Onze eerste
standplaats was Djokja. Na verloop
van tijd werden we verplaatst naar
Ambarawa en later nog naar Salatiga
en Semarang.
Ons verblijf in het onvergetelijke Indië
liep op het eind en mede daardoor ont
stond er tamelijk veel bewegingsvrij
heid. Er was dan ook een regelmatig
vervoer vanaf Salatiga via Djatingaleh
naar Semarangs benedenstad en wel
door middel van militaire trucks,
compleet met conducteur achterin.
Moest iemand er uit, dan werd de
chauffeur hiervan op de hoogte gesteld
door met een stuk ijzer een ram te
geven op een stang van de truck.
Zo liet ik mij - het was Kerstmis -
droppen bij het Centraal Burger
Ziekenhuis (CBZj. Het was daarvan
daan een klein eindje lopen naar Roe-
mah Sakit Mata, het ooglijdershospi-
taal van het Leger des Heils. Hier
kwamen namelijk in de loop van de
tijd heel wat militairen even binnen
als ze in Semarang waren. Even een
Tekst: Hans Leidelmeijer
In liefde en respect kijk ik naar je, vanuit de oprijlaan.
Eens zijn hier mensen gekomen en gegaan.
Voor hen was je niet alleen een verzameling vair stenen en cement.
Je gaf ze gastvrijheid, warmte en je was hun liefdevolle monument.
Waar zijn de moeders nu, die bij jou in liefde hun kinderen baarden?
Zijn die nog wel op deze aarde?
Waar zijn die trotse vaders, die vrolijk waren bij een glas wijn?
Waar is de kinderstem die jouw hart verwarmde, de kinderen die
thans volwassen zijn? Ze hebben je hart gebroken, maar één ding
moet je weten. Ondanks dat ze niet meer komen, ze kunnen en
zullen je niet vergeten!
Wat heeft de huidige eigenaar met je voor? Verval trekt reeds een
duidelijk spoor. Ze dienen je te omringen, met bloemenpracht en
schitterend groen. Wat zou ik dat graag voor je doen!
Dit is onwaarschijnlijk, net als het gevoel dat ik je al heel lang ken.
Ik tel reeds de dagen dat ik hier nog ben. In de warmte van mijn
familie, logeer ik aan de overkant.
Ik ben helaas maar een passant, een toerist in jouw heerlijk land.
rustig en bijna huiselijk ogenblik.
Het hoofd van dat hospitaal was
mevrouw majoor Baas, op haar verzoek
door ons mams genoemd. Haar assis
tente was de kapiteine Zoethout.
Het was dus Kerstmis en ik was uitge
nodigd om een
tan mee te maken met
het voltallige personeel
in de koempoelanzaal
van het hospitaal en
dat zal ik nooit meer
vergeten: een opgesier
de kerstboom in de
hoek van de zaal, een
lange, uitgebreide
rijsttafel, een paar
blanke jongens tus-
bruin van het
personeel, proberend
op te treden als
tafelheren en dat
alles in een tropi
sche atmosfeer!
Ook de zo ver
trouwde melodieën,
bij Kerstmis behorend, maakten grote
indruk. Werkelijk om nooit te vergeten.
Na afloop moest ik nog terug naar
Salatiga en ik herinner mij dat we ter
hoogte van Oengaran panne kregen,
zodat ons kleine konvooi even moest
stoppen. Het contrast tussen de zoëven
beleefde bijzondere avond en dit opont
houd in deze stikdonkere omgeving vol
geluiden en geuren (onder andere
muskietenverjagende, smeulende,
droge koeienvlaaien van de kampong-
wachten) was groot
43ste jaargang - nummer 6 - december 1998
33
