Grote kei
Meditations
from Florida
moessQn
Stenen, kiezelsteentjes, grote
keien en rotsen, we vinden ze
overal om ons heen. In Indië
hadden we onder de ramen
van al de huizen waar we ooit
in woonden, een strook van
kiezelstenen. Dat was niet
zomaar een strook, neen,
die was er zodat we dieven
konden horen als ze door de
ramen naar binnen wilden
klimmen, terwijl we sliepen.
"iezelsteentjes waren ook belang
rijk voor Hans en Grietje. Hans
'as zo dom om brood uit te
strooien de eerste keer dat ze het bos
in werden gestuurd; het werd prompt
opgegeten. De tweede keer gebruikte
hij witte kiezelsteentjes om de weg
naar huis terug te vinden, tenminste
zo vertelde pa het verhaal.
China en Japan
De oprit naar ons huis was van stenen,
veel groter dan kiezeltjes en er waren
hele mooie bij. Sommige waren zwart
met een streep er doorheen, sommige
waren mooi rond en al dat moois
stopte je in de zak van je hansop,
zodat die helemaal op je knieën hing.
Mijn jongere broer en ik speelden
oorlogje, China tegen Japan. We ston
den tegenover elkaar op een afstand en
smeten met die stenen naar elkaar.
Ga even na! De eerste die geraakt werd
en een keel opzette, had de oorlog
verloren. China en Japan kregen er ook
nog een mep bij van pa. Hoe haalden
we het in ons hoofd!
De stenen die de grootste aantrek-
kingskracht op ons hadden, waren de
grote keien in de kali. Er waren altijd
keien in een kali en daar speelde je
dan. Je sprong met veel branie van
gladde steen op gladde steen en was
nog niet gelukkig als je misstapte of
uitgleed en in het water viel.
De kampongbewoners wasten hun
kleren op de keien. Goed ingezeept
werden deze kledingstukken op de
stenen geslagen en uitgewrongen en zo
waste de penatoe pa's tuinkleren ook,
in de kali op een grote steen, helemaal
wit van al het zeep. De knopen vlogen
letterlijk in het rond en werden dan
weer vastgezet door de penatoe als hij
ze vinden kon. Pa zei altijd dat zijn
kleren niet in de kali gewassen werden,
maar wij wisten wel beter.
mijl ten oosten van Atlanta, Georgia.
Toen we het voor het eerst zagen,
wisten we waarom het wel eens het
achtste wereldwonder wordt genoemd.
Het is de grootste monoliet - een steen
uit één stuk, onbedekt door aarde - ter
wereld.
Je kunt je er geen voorstelling van
maken hoe die grote kei 300 miljoen
jaren geleden gloeiend en vloeibaar
onder hoge druk uit het midden van de
aarde naar boven kwam en langzaam
afkoelde tot graniet. Dat duurde, denkt
men, bijna een miljoen jaar. Het is het
zoveelste bewijs van de enorme kracht
en het geduld van moeder natuur.
De kei ligt iets meer dan 550 meter
boven zeeniveau en steekt driehonderd
meter boven het zich omringende land
uit. De omtrek aan de voet van het
gevaarte is bijna vijf mijl (zie: Georgia's
Stone Mountain, door Willard Neal).
Je kunt lang doorgaan met allerlei
gegevens, maar het bovenstaande geeft
je enig idee van de afmetingen van de
kei. We stonden er in elk geval met een
open mond bij.
Er is een skylift waarmee we van de
We gingen wel eens naar de grot van
Polaman en daar, zei men, kon je in
een hele grote kei nog een afdruk zien
van een olifantenpoot. Nog uit de tijd
dat Singosari een koninkrijk was,
geloof ik. Ik had nog nooit zoiets
interessants gezien in een kei die
zoveel maal groter was dan ik toen.
Geen idee had ik dat ergens, helemaal
aan de andere kant van de aardbol, de
grootste kei ter wereld lag.
Stone Mountain
Stone Mountain ligt ongeveer zestien
voet van de berg naar de top gingen.
En dat was me wat, want eerst gaat het
heel gewoontjes horizontaal en ineens
gaat het ding bijna verticaal naar de
top. Griezelig. Het uitzicht echter is
werkelijk adembenemend. Je leunt tot
ver in de omtrek alles zien en wat je
ziet zijn meest dennenbossen.
Op de top gearriveerd leun je over een
grote oppervlakte van de steen rond
wandelen, tot aan de rand. Helemaal
griezelig. Overal in de steen zie je
putjes. De steen wordt namelijk vaak
door de bliksem getroffen. De bliksem
straal werkt als een thermo-jet blaas-
34
Tekst: Juul Lentze
