POIRRIÉ'S
PERIKELEN
De beste
wensen
moessOn
Stond laatst in de krant: in Zuid-
Afrika hebben ze in de tijd van de
apartheid een grote groep gekleurdcn
zomaar bijeen geveegd en elders op
een onaantrekkelijke plek gedepo
neerd.
De blanken vonden dat ze zelf meer
recht hadden op het mooie stukje
grond waar die mensen zaten.
Interesseerde ze geen biet dat dit de
ontwrichting betekende van een
gemeenschap, waarin zwarten en iets
minder zwarten al jarenlang in goede
harmonie samenleefden.
Maar boontje kwam om zijn loontje,
zo leek het. Het opheffen van de apart
heid bracht met zich mee dat de ont
heemden zonder vrees voor harde
tegenmaatregelen op een wettige
manier konden ijveren voor terugkeer
naar de hun ontnomen plek.
Tot nog toe zonder veel succes, want
de advocaten van de tegenpartij weten
zich geruggensteund door het proces
van uitkopen, waarmee men destijds
een zweempje legaliteit aan de onrecht
matige uitzetting had weten te geven.
Weliswaar ging het om een 'appel en
een ei-transactie', maar ze hadden toch
betaald gekregen?
Internationale hulp
Stond laatst in een weekblad: een door
de wol geverfde fotograaf maakt een
fotoreportage van een van de Afrikaanse
hongergebieden. Zonder voorbij te gaan
aan de hulp die daar geboden wordt,
vraagt hij zich af wat er zou gebeuren
als de vele uitgemergelde lijven waarop
hij zijn lens richt nu eens niet zwart
maar wit waren. Zou dan niet onmid
dellijk een geweldige, meer doeltreffen
de internationale hulpactie op gang
komen? Hij durft zijn eigen vraag niet
te beantwoorden.
Dat vind je dan niet helemaal eerlijk,
want de rampzalige gevolgen van de
orkaan Mitch hebben wel degelijk een
heleboel in beweging gezet. En zo zijn
er gelukkig veel meer voorbeelden van
hulp zonder voorkeur voor kleur.
Maar goed, met het naderen van de
feestdagen sta je toch even stil bij alle
narigheden die krant en tv vrijwel da
gelijks over je heen storten: de talloze
slachtoffers van zinloos geweld, de
economische crisis in Azië, het onop
losbare asielzoekersprobleem en al die
andere ellende.
Brandnetels
Krijg je ook nog paperassen toegestuurd
van de stichting Dorkas Hulp Neder
land, waarin ervaringen zijn opgetekend
die haar medewerkers dit jaar hebben
opgedaan. Zoals het in Ilicestie, Roe
menië, betreden van een uit modder
opgetrokken één-kamer-bouwvalletje,
dat 'bewoond' wordt door een zigeuner
echtpaar met zeven kinderen. Door de
scheuren in de muur is het daglicht te
zien. Op het vuur staat een pan met
brandnetels te pruttelen. Ander voedsel
is er niet.
En ook in Ilicestie: een echtpaar dat
met zes kinderen leeft in een op in
storten staand modderbouwsel, waar
van het plafond al gedeeltelijk is uitge
zakt. In een hoek van het enige vertrek
ligt het jongste kind te slapen op
modderige jutezakken en wat vochtig
stro. Een ander, nog maar vijfjarig kind
uit dat gezin is recentelijk overleden.
Omdat de doodsoorzaak onduidelijk
was, werd sectie verricht. In de maag
van het kind werd gras gevonden.
En de kennismaking met een echtpaar
in Rovno, Oekraïne, dat reeds drie
kinderen heeft verloren. De vier nog
levende kinderen zijn zowel geestelijk
als lichamelijk gehandicapt als gevolg
van de Tsjernobyl-ramp in april 1986.
Hulp is er niet. Vader drinkt, moeder
huilt de hele dag en vraagt haar kinde
ren om vergeving voor het feit dat zij
hen ter wereld heeft gebracht.
En tenslotte die ene oude Rus: drie
maanden achtereen kreeg hij op het
gemeentehuis te horen dat er geen geld
was om zijn pensioen uit te betalen.
Een vierde keer was er niet, want drie
weken na zijn (letterlijk) laatste gang
naar het gemeentehuis vond men hem
in zijn flatje, gestorven door ondervoe
ding. Daar word je dan echt helemaal
stil van.
Fluweel
Maak je je desondanks druk over de
invulling van de decembermaand, voor
de duurte en drukte waarvan je nota
bene (mede)verantwoordelijk bent.
Eerst vanwege de komst van Sinter
klaas en zijn grote concurrent de
Kerstman, die allebei uit andermans
zak met cadeautjes strooien. En daarna
Oud en Nieuw, met al dat lawaai en
meer goede wensen en zegeningen dan
een normaal mens verdragen kan.
Het enige wat je aan die dure feest
maand overhoudt, is pijn in je kop en
een geplunderde portemonnee.
Maar als je alles op een rijtje zet, is er
ook wel een beetje gêne, omdat je
moet beamen dat je vergeleken met
onnoemelijk veel anderen op fluweel
zit. Dat ook nog een vanzelfsprekend
iets vindt en je stekels opzet als de een
of andere onheilsprofeet in Den Haag
waarschuwt dat we volgend jaar ander
half procent aan koopkracht gaan
inleveren.
Laat maar, voor de feestdagen zijn al
zóveel schitterende heilwensen
bedacht, dat er eigenlijk niets zinnigs
meer aan toegevoegd kan worden.
Desalniettemin de beste wensen
40
