Pielcerans bij veertig jaar Indische kuituur
(1959-1999)
Madurodam:
groot geworden
door klein te
blijven
moessQn
Tekst: Lilian Ducelle
Een van mijn vele culturele
tekortkomingen (waar ik overi
gens niet onder gebukt ga) is
dat ik nog nooit Madurodam
heb bezocht.
Wat mij, telkens als ik deze
drastisch vernieuwde toeristi
sche trekpleister passeer, doet
afvragen wat zich toch onder
dat golvende dak bevindt.
Sinds I 9 mei 1999 weet ik
het: een ruime zaal voor bij
zondere gebeurtenissen.
De Indische Kulturele Kring
vierde daar op die datum haar
veertigjarige bestaan.
De oprichting in mei 1959 door
Tjalie heb ik niet meege
maakt. Ik woonde namelijk in
Amsterdam en wat mijn actieve, idea
listische echtgenoot in Den Haag,
behalve het maken en in leven houden
van zijn tijdschrift Tong Tong, nog
meer ambieerde, was mij niet bekend.
'We hebben een eigen Kunstkring,'
vertelde hij toen hij in het weekend
thuis kwam. Ogenblikkelijk kwamen
mij beelden van concerten, toneelstuk
ken, recitals en exposities voor de
geest. Het kon allemaal, met zoveel
uitstekende musici, acteurs en beel
dende kunstenaars onder de Indische
mensen. Nederland zou versteld staan!
De televisie zou zenduren tekort ko
men om al die Indische cultuur aan de
Nederlandse kijker te tonen.
Bladeren in de herfst
Het is er niet van gekomen, niet echt.
Veertig jaren, twee generaties lezingen,
voordrachten, dia-avonden, gezellige
bijeenkomsten. Namen schieten mijn
herinnering voorbij: een altijd in woord
en daad bezige Mary Brückel Beiten,
een alom gevreesde, dictatoriale Wies
van Maarseveen, de kleine, maar alles
behalve schuchtere Louis Verschoor,
Edy Seriese (die óók al bij IKK?).
Dan nog de rij van trouwe medewerlc-
(st)ers: Thea Lans, Do Huisman,
Sophia de Gruiter, Peter van de Ven en
Ankie, ach, ik ken ze niet allemaal,
doet er niet toe, ze waren er, vele jaren
lang. Ze hielden de Indische kunst in
leven, in het kleine zaaltje van de
PIGL aan de Stadhouderslaan.
Zo'n tweehonderd leden in de loop der
jaren afgevallen als bladeren in de
herfst. Trieste is dat er met de lente
geen nieuwe blaadjes verschenen.
Lag het aan de kunst, aan de opzet?
Gebrek aan geld?
Het wondermedicijn van deze tijd is
subsidie. Helaas alleen op recept ver
krijgbaar. Van de subsidies die met
gulle hand - ook aan verkeerde instel
lingen - zijn gegeven, zou je een nieuw
metropool kunnen opzetten.
Sweet Lake City
Dit alles denk ik terwijl ik af en toe
door het raam kijk naar het menselijk
gewriemel tussen het gewriemel van
miniatuurtjes.
'Groot geworden door klein te blijven'
is de treffende slogan van een bekende
bank. Dat zou van toepassing kunnen
zijn op Madurodam.
Er is een mooie klederdrachten-show,
een band met een Indonesische naam
en een bar slechte geluidsinstallatie
speelt lekkere muziek. Indische bands
spelen altijd lekkere muziek die mij
altijd enigszins droevig stemmen -
weet niet waarom.
Veertig jaar Indische Kulturele Kring.
Betekent dat nu Bravo, Poekoel Teroes
of Over en Sluiten? Of fuseren met het
Indisch Cultureel Centrum somewhere
in Sweet Lake City (Zoetermeer)?
Een leuk Indisch meisje, Sarah Joan
van der Kallen, draagt levendig Indi
sche sprookjes voor. Haar jonge stem
is het enige jonge op deze middag.
De zaal is enthousiast en vertederd.
Wat ik verwacht had en gehoopt: een
op dia's vertoond overzicht van alle
artiesten, alle uitvoeringen, alles waar
het woord 'kulturele' voor stond in die
veertig jaren. Helaas niets. Dit jubi
leum verliep als een gewone, gezellige
soosdag.
Het is tijd voor de maaltijd. Op zo'n
vroeg uur krijg ik geen hap door mijn
keel. Ik stap op. De gastheren brengen
me naar de uitgang. Ze zijn zo galant,
zo lief, zo Indisch...
Kultureel
Naar mijn huis is het nog altijd een
stevig half uur lopen. Op het stille
weggetje achterom het Indisch Monu
ment (waar zoals gewoonlijk weer
bergen bloemstukken liggen) doe ik
mijn pijnlijke schoenen uit.
'Is dit wat je bedoelde met de IKK?'
vraag ik aan Tjalie die naast me is
komen lopen.
'Tja., ach,' hij lacht geruisloos zoals
altijd als hij weet dat je het antwoord
zelf wel weet.
'Je had tenminste "kultureel" met een c
kunnen laten schrijven, zelfs in die
nieuwe spelling moet het nog met een c!'
Nu lacht hij hardop en verdwijnt tus
sen de bomen. Ik trek mijn schoenen
weer aan. Klein gebleven door klein te
zijn, is dat typisch Indisch? Alleen de
Pasar Malam is Besar geworden, ont
zettend besar. En alles wat er aan
Indische cultuur te beleven valt, zit nu
daar. In een tent. Eens per jaar. Dat is
tenminste iets
(Advertentie)
H. v. Olphen
Al meer dan 40 jaar het adres voor de
enige echte Indische saucijsjes
Tevens in ons assortiment
Babat - Paroe - Limpa oetak
De Groenteman H. v. Olphen,
Haverkamp 222, 2592 BM Den 1 laag,
tel. 070 - 383 96 99. V.a. Centr. station
bereikb. met bus 4 of tram 6.
12
