vele nullen. Hoeveel is dat dan?
Zeven gulden vijftig. Zeven gulden
vijftig! Dat is niet veel. Maar ook niet
weinig, tenminste als je op Indonesische
voet leeft. Als je iedere dag zeven gulden
vijftig zou mogen verdienen dan zou het
best gaan. Je zou je misschien welgesteld
mogen voelen. Maar zo is het niet.
Ze moet wachten tot ze weer eens
geroepen wordt. Zo nu en dan.
Maar vandaag heeft ze een goede dag.
Terima kasik
Ze moet nog wel even langs de balie van
het hotel gaan. Dat wel. Het is een heel
bijzondere dag geworden voor het oude
vrouwtje. De tuan heeft niet eens
getaward. Integendeel, hij heeft haar nog
een paar bankbiljetten extra gegeven.
En die zijn helemaal voor haar. Ook als
ze straks nog even langs de balie moet
gaan. Daarom klinkt haar afscheidsgroet
oprecht: 'Terima kasih, tuaaan.
Terima kasih.'
Het klinkt nog altijd zangerig.
Jacky kijkt haar na als ze naar de uitgang
van het hotel schuifelt. Bij de balie blijft
ze staan. Ze diept wat bankbiljetten op
uit haar tasje en legt ze op de toonbank.
Hoeveel is dat dan? Vijf gulden.
Voor wat koort wat
Vijf gulden! De vriendelijke man achter
de balie, haar landgenoot, in zijn
welgesneden pak, neemt de bankbiljetten
in ontvangst. Hij glimlacht nog steeds.
Tekst: Carl Roggen
Hij bergt de bankbiljetten in zijn geldla.
Zo is het goed. Ieder het zijne in de
wereld. Het oude vrouwtje vindt het
toch ook wel billijk. Immers, hij heeft
haar laten komen. En voor wat hoort
wat. Zonder hem had ze die zeven
gulden vijftig aan bankbiljetten niet
gehad.
Zouden de rupiah's van de tukang pijit
nou helemaal voor de vriendelijke man
achter de balie zijn: Misschien een klein
deel ervan. En de rest, gaat die naar de
eigenaar van het hotel?
Alleen het oude vrouwtje heeft niemand
beneden zich om haar iedere dag wat
rupiah's toe te stoppen. Zij heeft slechts
haar magere, oude vingers - maar nog
sterk hoor! - om wat bij te verdienen.
Niet elke dag. Zo nu en dan, als ze
geroepen wordt om de vermoeide
spieren van een toerist weer soepel te
maken. En daarna moet ze na haar
werk, wel iedere keer even langs de balie
van het hotel gaan.
Ach, zo is het wel goed in de wereld...
Sayang Indonesia, sayang.
44 ste jaargang - nummer l - juli 1999
13
sSSsSsSa
mesiasayang
