$5?§°
Het sluitstuk van
net transport
Setiakawan
GELD VOOR
NIEUWE
MEUBELS
Zij had deze voor hem
bewaard: voor later!
Een paar stevige
kakibroeken
Annemarie was alleen. Zij had slechts
met zichzelf rekening te houden.
Toch was zij wel wat opgewonden nu zij
bericht had gekregen van de Kumityo
(wijkleidster) dat zij op de lijst stond
voor het volgende transport. Hoe dan
ook, haar eigen plekje hier was haar toch
wel vertrouwd geworden en wat stond
haar nu te wachten? Natuurlijk waren er
bij het bericht van het aanstaande ver
trek de nodige orders uitgevaardigd,
onder andere wat betreft de toegestane
hoeveelheid bagage. Een koffer en een
bultzak, een rugzakje mocht ook nog.
Uitdrukkelijk werd vermeld dat het mee
nemen van mannenkleding verboden
was. Verder moest zij al haar andere
spulletjes achterlaten.
Kaliil>roel?en
Het probleem voor iedereen steeds
opnieuw was dat men absoluut niet wist
u 't hos1'
waar de reis heen ging, en hoe? Waar
zouden zij terecht komen? Ver weg?
Dichtbij? Laag? Hoog? Stel je voor, mis
schien werden zij wel naar een bergoord
gebracht? Ergens in een loods van een
theeonderneming gestopt? Of meegeno
men naar Japan met zijn strenge winters!
Veel tijd om na te denken kreeg
Annemarie niet. Zij moest snel haar
bezittinkjes inspecteren en het belang
rijkste meenemen. Al rommelende en
graaiende in een paar oude, gedeukte
koffertjes vond zij geheel onverwacht
nog enkele kledingstukken van haar man
die elders gevangen zat. Zij had deze
voor hem bewaard: voor later! Een paar
stevige kakibroeken. Zonde om die ach
ter te laten. Bovendien konden zij haar
misschien nog van pas komen in de
eventuele koude. Zij ging meteen aan
het werk. Mannenkleding was immers
verboden? Zij tornde met een mesje de
voorsluitingen uit de broeken, naaide
deze keurig met wat restjes garen dicht
en maakte opzij een overslag. Ziezo, dat
was in orde. En nu de rest nog.
De koffer en rugzak werden in allerijl
volgepropt, de bultzak opgerold en met
een stevig touw er omheen gebonden.
Annemarie was gereed.
Er volgden de bekende nare dagen van
afscheid nemen en eindeloos op rapport
staan bij de poort en weer worden terug
gestuurd. De organisatie liep wat mank.
Tenslotte in marstempo de poort uit in
rijen van vier: 'Ampat, ampat!'
Op trucks naar het station - verwarring,
geschreeuw, zenuwen overal. Daarna de
geblindeerde trein in. Klas kambing
natuurlijk. Een zitplaats op de harde
banken zoeken en een eindeloze lange,
ellendige reis naar het onbekende voor
de boeg.
Tenslotte waren zij er! Uitgeput strom
pelde iedereen weer een poort binnen.
Iedereen moest een plaatsje zoeken in
een al overvol kamp, waar niemand blij
was met de nieuwelingen, maar
Annemarie bofte. Zij kon zich installeren
met een paar aardige vrouwen op een
stukje èmper van een voormalige solda-
tenslaapzaal. Zij grapten met elkaar en
waren van plan zich niet uit het veld te
laten slaan en toch iets van dit verblijf te
maken.
Zij rolden hun bultzakken uit. Zetten de
koffers neer als een soort tafel en maak
ten deze open om alvast de meest nood
zakelijke dingen er uit te halen.
Sluitingen
Annemarie vond het een beetje frisjes en
was blij dat zij hiermee bij voorbaat
rekening had gehouden. Ook haar nieu
we vriendinnen verraste zij met een ver
heugende mededeling. 'Zeg dames, voor
ons geen kou hoor! Ik tracteer jullie zo
dadelijk op een fijne lange kakibroek.
Voor ieder van jullie heb ik er eentje bij
me'.
Zich verkneuterend, schaarden de vrou
wen zich nieuwsgierig om haar koffer.
Annemarie knipoogde en tilde tergend
langzaam het deksel op. De spanning
steeg. 'Ik hoop toch maar dat ik er in
pas. Kampeten of niet, ik heb toch nog
altijd een behoorlijke je-weet-wel van
achteren'.
Ilse keek zorgelijk. De andere vrouwen
stelden haar gerust: 'Je kunt toch de zij
kant van die broek open laten?'
Plotseling klonk er een enorme schater
lach. Gezeten op haar buitzakje kwam zij
niet meer tot bedaren. Nog nasnikkend
toonde Annemarie wat zij in haar koffer
had meegenomen. In beide handen hield
zij slechts de herensluitingen van de
pantalons omhoog. In haar zenuwen bij
het vertrek uit Tjihapit bleek zij de
broeken te hebben achter gelaten..
8
moessQn
Zij had het a1 een tijdje verwacht en nu was het dan zover. Sinds enige maanden
waren de japanners bezig met het uit elhaar halen van het grote vrouwenkamp
jihapit. Met groepen van zo'n zevenhonderd tegelijk werden de vrouwen en kinderen
afgevoerd en elders ondergebracht.
---ADVERTENTIE
BIJ ONS ZIT U GOED
FINANCIERINGEN 8.V.
Bel gerust.
Wij zijn tot 22.00 uur bereikbaar.
(078) 644 96 00
Klas kamljing
