moessQn
Nog noordelijker reisde je verder per hondenslee.
Het is nu tijd om op weg te gaan in deze
koude doos met zijn vriendelijke Indiaan
aan het stuur om met een rotvaart een
hellinkje af te rijden naar het met ijs en
sneeuw bedekte meer. Je vindt jezelf
nogal Hap en ongemakkelijk terug met je
rug tegen de zijwand. Een gevoel waar
wij wereldreizigers tegenwoordig wel
bekend mee zijn al Economy-Class-
vliegend maar toen, vroeger, hadden we
gelukkig geen last van een voor- buurman
die ineens besloot om in zijn stoel languit
een snoezeltje te gaan doen.
Don't worry
Onze route over het water wordt gemar
keerd door dennentakken in de sneeuw
en dat is geen overbodige luxe. De motor
maakt lawaai en het zicht wordt beperkt
door suizende sneeuw. Onze chauffeur
doet zijn best, maar blijkt een man van
weinig woorden te zijn.
Na een poosje op het meer komt ons
voertuig in natte sneeuw terecht. De
motor maakt even minder lawaai, we
gaan wat langzamer, onze soepir schakelt
terug en de herrie wordt ineens oorver-
Met dit schamele plaatje zal de lezer tevreden moeten zijn: sneeuwde vriendelijke
chauffeur hij zijn bombardier en een bescheiden comité-van-ontvangst waarvan
het grootste deel op vier poten loopt.
Tot en met 3 september is
er in de Eusebiuskerk te
Arnhem een overzichtsten
toonstelling te zien van
hedendaagse en oude indi
aanse kunst en cultuur,
getiteld: 'They called us
indians...' Op de expositie
is een indiaanse proeverij,
een reizenmarkt en eert
boekenmarkt, er worden
lezingen en workshops
gegeven over muziek,
dans, kunst en cultuur en
er wordt een uitgebreide
verzameling van indiaan
se kunst en kunstnijver
heid te koop aangeboden.
Ten slotte is er ook nog
een kindertentoonstelling
en iedere woensdag een
kinderprogramma.
Meer informatie:
033 -475 83 26.
De schilderijen bij dit arti
kel (ook als ansichtkaart
verkrijgbaar) zijn welwil
lend beschikbaar gesteld
door galerie Walas,
The Great Bear,
Sint Andriesstraat 10,
3811 HT Amersfoort,
tel. 033 - 475 83 26.
dovend. Zo te oordelen zijn we terecht
gekomen op een natte plek op het ijs en
dan komen er automatisch vragen uit de
kinderjaren naar boven, in de auto met
ma en pa: Zijn we er al bijna...?
Onze chauffeur die gedachten kan lezen,
draait zich om en zegt: 'Don't worry, it
takes three minutes to go under.'
Zo'n welgemeend commentaar ontvangt
een schaapachtig lachje hier. En dan kijkt
deze reiziger naar boven, naar dat luikje in
het dak, dankbaar dat-ie er zo dicht bij zit.
Het ziekenbezoek nog verder naar het
Noorden vond plaats op het zee-ijs, waar
de sneeuw hard is en het ijs zonder plas
sen. Daar vliegt het witte spul niet om je
oren en ging het vervoer met de hon
denslee en een Inuit (Eskimo) als soepir.
Hij zat voor je, dicht bij het ijs, op een
houten slee die getrokken werd door een
stuk of acht winderige honden. Hij, de
Inuit, zorgde altijd goed voor het welzijn
van zijn passagiers en moedigde je bij tij
den aan om van de slee af te gaan en er
op een kalm looppasje achter aan te hol
len om de voeten en tenen te ontdooien.
Het was een goede tijd die helaas niet
meer terug zal komen.
32
