en
Theeplantages, vlakbij Bandung. Foto: Oscar Trouerbach.
i
n zoet
n het lot
kapot!'
z'n geboorteland kon hebben.
Als ze hem op dat moment hadden ver
teld dat hij daarmee een stem zou geven
aan een zwijgende cultuur, had hij ieder
een uitgelachen. Als ze hem toen had
den gezegd dat hij zelfs een universeel
thema bij de kop had dat voor alle
vluchtelingen gold, had hij het vriende
lijk lachend weggewuifd.
'In schriftjes had ik aantekeningen
gemaakt van de reis. Niet zozeer wat en
wie ik allemaal bezocht, maar wat het
me deed. Ik ben het allemaal gaan lezen
en langzaam zag ik een verhaallijn ont
staan. Over iemand die in Indië is gebo
ren en tegen wil en dank in de jaren
vijftig in Nederland kwam. Ik verhol
landste wel, maar er bleef iets aan me
knagen. Een gevoel waar je met niemand
over kon praten. Ik wilde het verhaal
gaan vertellen van iemand die de
behoefte heeft zijn geboorteland op te
zoeken met de bedoeling er gesterkt van
terug te komen. Daar durfde ik wel een
kleinschalige, eenmalige voorstelling van
te maken. Met mijn aantekeningen en
'Afscheid in Jakarta, een allerlaatste grot
familie en emoties, maar de tranen smal
Wij deelden hier geschiedenis en de loop
een verleden dat verborgen was, maar ni
De schrik sloeg hem om het hart.
Podiumervaring had hij genoeg. Hij had
tenslotte jaren in folkgroep Jakkes
gespeeld en was al sinds de oprichting
lid van muziekgroep Quasimodo. Had
ook veel opgetredens met Willem
Wilmink. Maar in z'n eentje op het
toneel? Dat had hij nooit eerder gedaan.
'Eigenlijk wist ik niet wat ik daar zou
moeten doen. Bekende Maleise liedjes
zingen? Dat gebeurde op pasar malams
al jaren. Veel beter en mooier dan ik op
mijn gitaartje ooit zou kunnen.'
Indonesië
Muller overwoog nog een smoes om er
onderuit te komen. Maar toen dacht hij
terug aan de reis die hij een jaar ervoor
had gemaakt naar Indonesië. Een aantal
weken had hij op Java doorgebracht.
Misschien dat hij het over zijn tocht naar
45 ste jaargang - nummer 5 - november 2000
27
