m
voornamelijk kunststoffen. In 1924
trouwde Jan Franken in Tilburg met
Leonora van Lenning. In 1925 werd een
zoon, Jan, in Medan geboren en in 1927
een dochter, Marjolijn, in Penang. Mijn
belangstelling gaat uit naar mensen die
mij informatie zouden kunnen verschaf
fen over J. Franken, zijn gezin, zijn werk
en ook over de inmiddels niet meer
bestaande N.V. Deli-Atjeh (ongeveer
1904-1992). Ook foto's zijn bijzonder
welkom. Alex Geelhoed, Internationaal
Instituut voor Sociale Geschiedenis,
Cruquiusweg 31, 1019 AT Amsterdam,
tel. 020 - 668 58 66, e-mail: age@iisg.nl
Zeepkistenrace
Graag wil ik reageren op het artikeltje
met foto's in Moesson september over de
zeepkistenrace in Bandoeng (pagina 33).
Deze werd niet kort voor de oorlog
gehouden, maar in de eerste helft van de
jaren vijftig aan de Damarlaan in
Bandoeng. Er waren drie winnaars: twee
jongens en een meisje. Een van de jon
gens was Erik Amrein, de tweede mijn
broer Max in de Reclameklasse en de
derde was een winnares, van wie ik de
naam vergeten ben. Het was inderdaad
een leuk evenement waar een heleboel
mensen naar toe gingen. In die jaren
trokken zoveel Indo's en totoks naar
Nederland, dat de Indische gemeen
schap hoe langer hoe kleiner werd, maar
daarentegen ook veel hechter. Vertier
moest je zelf zoeken, want er waren geen
toneelopvoeringen of muziekavonden in
Het Dagotheehuis
Nood, Nod en Noodzaak
In dit schatrijke Nederland (wat hier arm heet, zou in de arme landen voor rijk
kunnen doorgaan) zijn legio zorgdiensten. Maar voor bepaalde groepen, onder
andere Indische Nederlanders, is meer nodig dan materiële zorg: de behoefte
aan het onder elkaar zijn (wat in Indië zo vanzelfsprekend was), het samen
genieten van de goede dingen in dit leven: eten, muziek. Geen uitbundige fees
ten, maar op vaste tijden iets van zorgeloosheid vinden.
Vijftig jaar geleden werd de Vereniging van Gerepatrieerden en Vrienden
(WGV) opgericht door Jan Frederik Simon, een man uit duizenden, die net
als zijn goede sobat Tjalie Robinson ervan bezeten was iets van de grond te
krijgen. Zonder subsidie, alleen daadkracht en goodwill van medestanders. De
WGV is de oudste Indische vereniging, hierna kwamen Ontspannings
Vereniging voor Tropenvrienden (OVTV), ROKI (een van de vele reünisten
verenigingen), Serukun, Kris en naar schatting in heel Nederland nog zo'n vijf
honderd koempoelans, gericht op de behoefte van Indische mensen onder
elkaar te zijn.
Een van de kleinste maar desalniettemin, of misschien juist daarom, belangrijke
koempoelans is Socindo (Sociëteit Indische Ouderen) opgericht door Laurens
Martens. Uitstapjes, samenkomsten - rekening houdend met ouderen voor wie
het voornamelijk gaat om het samenzijn, niet om het recreatieniveau.
Socindo moet het hebben van vrijwillige donaties en toch hebben ze in oktober
hun twaalfenhalf jarig bestaan kunnen vieren. Er was geld nodig, de kas is
behoorlijk aangesproken en dus is er meer dan ooit weer geld nodig om de
zeventig leden (in en om Dordrecht) ook in het komende jaar wat Indische
gezelligheid te bieden. Meer informatie: L.W. Martens, Socindo, Wibautstraat
38, 1117 RE Dordrecht.
Lilian Ducelle
Corcordia. Daarom werd er bij velen in
het weekend thuis gefuifd, naar de bio
scoop gegaan en gesport. Ook de
Dagowaterval, het Dagotheehuis en
zwembad waren echte trekpleisters voor
de jeugd. Fijne jaren om op terug te kij
ken.
J.M.A. Severijns-van Garling,
Apeldoorn
r*h>
iJ\ Ru
5
M-
45 ste jaargang - nummer 5 - november 2000
