lyicyfmmw
ICÏW4W
DE$ö£>sy
personeelschef bij het Nederlands
Congresgebouw.
Tamara's vader, Vladimir Rumiantsev, is
geboren in Kiev. Toen de Duitsers Kiev
binnenvielen, werd hij met zijn moeder,
oma en opa te werk gesteld in Stuttgart,
bij de Duitse firma Olympia, een schrijf-
machinefabriek. Na de bevrijding hebben
ze geluk, want een jongere zus van
Vladimir's moeder is dan inmiddels met
een Nederlander
getrouwd en woont
in Nederland. Zij
weet hen via het
Rode Kruis op te
sporen en naar
Nederland te halen.
In '46 komen ze in
Nederland aan.
Tamara's vader is
dan negen jaar oud.
Vladimir's eigen
vader, dienstplichtig
militair, overleeft de
oorlog ook, maar
mag de Sovjet-Unie
niet verlaten.
Schrijven of telefone
ren is gevaarlijk en
daarom zijn zij
gedwongen alle con
tact te verbreken.
'4 64 mTUViTium x
£>e')J\ 4 iV< Ar» 4
M.'-V.'T 1
C^MlJ'D t>E LA M' l t'
werd gemobiliseerd. Ze woonden inmid
dels in Batavia. Na de capitulatie werd
Ernst op transport gesteld naar Sumatra
en te werk gesteld bij de aanleg van vlieg
velden. Hij stierf in het kamp.
Zijn vrouw vertrok met de kinderen naar
Djokja waar zij nog familie had wonen en
in Djokja werd de jongste dochter gebo
ren. Ondanks dat zij Indisch waren, is het
gezin nog geïnterneerd. De omstandighe
den in het kamp werden slechter naarma
te de oorlog vorderde, maar Tamara's
moeder Paula, toen nog piepjong, heeft er
eigenlijk geen traumatische herinneringen
aan: 'Kinderen zijn nog zo onbezorgd,'
legt zij aan de telefoon uit. 'Als je moeder
maar bij je is, hè? Je mist je vader wel,
maar je hebt ook weer allemaal vriendjes
en vriendinnetjes om mee te spelen.'
Na de Japanse capitulatie werd het gezin
door Indonesische nationalisten opgepakt
en in een bersiapkamp geïnterneerd.
plus een soort oorlogsuitkering en die
stellen haar in staat een opleiding te doen.
Ze is vastbesloten haar kinderen een
behoorlijke opvoeding te geven.
Ze wordt aangenomen bij het ministerie
van Economische Zaken en klimt lang
zaam op. Als je wil, concludeert ze ach
teraf, krijg je in Holland toch heus wel
een kans. Ze beëindigt haar loopbaan als
Later horen ze nog dat hij in Moskou zou
leven, maar voor de rest blijft het stil.
'Ja, mijn beide oma's waren alleen toen ze
in Nederland aankwamen,' zegt Tamara
als ik haar voor een kort gesprek in
Utrecht opzoek. 'Mijn Russische oma is
inmiddels overleden. Haar zus die mijn
oma, overgrootouders en vader hiernaar
toe overbracht, leeft nog. Mijn ouders
45 ste jaargang - nummer 6 - december 2000
In 1948 vertrok het gezin met de Johan
de Witt naar Nederland en werd het in
Zandvoort in een pension geplaatst. Daar
heeft Tamara's moeder, inmiddels tien
jaar oud, wel vervelende herinneringen
aan overgehouden: ze had het er koud, ze
vond het eten verschrikkelijk en de men
sen waren niet aardig.
Tamara's oma, Hannie Brussel-Triebert,
een 28 jaar oude weduwe met drie kinde
ren, staat er alleen voor. Ze besluit zodra
de mogelijkheid zich voordoet naar Den
Haag te vertrekken, omdat daar veel
Indische mensen wonen. Ze krijgen
onderdak in een pension aan de Ten
Hovestraat waar het veel gezelliger is en
later vinden ze zelfs een eigen huis in het
Statenkwartier.
Hannie ontvangt een weduwepensioen
