Het gezin Golder omstreeks 1980. Links Paul, rechts Tom.
Pendel?
Paul: 'Als je wordt toegelaten, dan begint
het eigenlijk pas. Je hoort op welke datum
je moet opkomen op de Van Genth-
kazerne in Rotterdam. Dan krijg je al je
spullen uitgereikt uit het magazijn. Alle
nieuwkomers moeten verzamelen in de
evenementenhal om de uitrusting te con
troleren. Er staat een sergeant vooraan die
telkens een stuk in de lucht steekt, hij
noemt de naam op en dan moet je dat
ook omhoog houden. Op dat moment
begint hij met Maleise termen - er worden
enorm veel Maleise woorden gebruikt bij
de mariniers: "Laat je pendek zien!" Nou,
ik was een van de weinigen die gelijk z'n
onderbroek omhoog hield. Datzelfde
gebeurde toen we naar de slaapvertrekken
moesten en de korporaal zei: "Pak alle
maal je barang!" De meeste mensen wis
ten echt niet wat ze nou mee moesten
nemen.'
'Tijdens de basisopleiding in Rotterdam
word je eigenlijk helemaal afgebroken.
Geen luxe, geen eigen inbreng, maar sterk
worden, veel marsen. Pas na die basisop
leiding mag je weer zelf wat inbrengen.
Maar die eerste zeven maanden is het net
als in sommige films: jij werkt je in het
zweet, terwijl ze keihard de meest verve
lende dingen tegen je schreeuwen. Zodat
je ook onder stress de juiste handelingen
verricht. Je leert bijvoorbeeld hoe je een
wapen moet laden. Als je dat rustig aan
kunt doen, is daar niets aan. Maar je moet
dat ook onder stress kunnen. Er zijn wel
veel mensen afgevallen de eerste weken.
Ik wist van te voren dat het alleen tijdens
de basisopleiding zo zou zijn en ik had er
niet zo'n moeite mee. Het gaat om de
boodschap en als je je druk gaat maken
over hóe ze iets zeggen, dan red je het
niet. Er wordt tegen je geschreeuwd: "Wat
ben jij nou voor een zak, je hebt je maga
zijn nog in je wapen zitten, wat ben jij een
sukkel!" Daar bedoelen ze alleen maar
mee dat je de volgende keer niet moet
vergeten je magazijn eruit te halen. En
door de manier waarop ze dat zeggen,
vergeet je het ook nooit meer. Dus ik
denk dan: de volgende keer beter opletten,
maar er zijn ook mensen die zich zoiets
persoonlijk aantrekken. Vergeet je je kast
op slot te doen, dan kom je op je kamer
en staat je kast op z'n kop, alle spullen
eruit. Dat is niet leuk, nee, maar de vol
gende keer doe je 'm wel op slot. Of in
het veld, als je pannetje niet schoon is,
dan wordt ie heel ver weg gegooid en
moet je 'm tijgerend gaan halen terwijl het
net geregend heeft. Het idee erachter is,
dat als je op een missie bent, en je spullen
zijn vies, dan kun je daar hartstikke ziek
van worden. Het heeft allemaal z'n rede
nen.'
Kwaliteitsnuminers
Paul: 'Of je het niet gaat missen dat er
geen vrouwen zijn? Ach, er wordt zoveel
over vrouwen gepraat, dat het net lijkt of
ze er wel bij zijn. De basisopleiding duurt
zeven maanden en dan heb je al die vak
ken als camouflage, tactieken, wachtlopen,
verkenning, schuttersputten graven... Ik
ben 20 september 1999 begonnen en heb
zeven maanden later de basisopleiding
voltooid. Dan ben je marinier eerste klas.
Dan kun je ingezet worden, zoals naar
Eritrea. Ik zou dat eerlijk gezegd wel eens
willen, want daarvoor doe je toch al die
oefeningen, om het een keer in praktijk te
brengen? Ik zou er niet bang voor zijn om
er een keer heen te gaan. Op dit moment
zit ik bij een compagnie en voor iedereen
is er een vast programma. Ik ben pas naar
Schotland geweest en als je dat gehaald
hebt, dan krijg je een kwaliteitsnummer.
Doe je ook Noorwegen erbij - ik vertrek
binnenkort - dan krijg je een kwaliteits
nummer voor Schotland en Noorwegen
samen, wat zwaar telt. Wanneer ik daarna
de opleiding tot scherpschutter wil doen,
en iemand anders wil dat ook, dan Hijg ik
voorrang als mijn kwaliteitsnummers
zwaarder tellen.'
'Binnen de marine zitten veel Indo's. Ik
denk dat zij hetzelfde verhaal hebben als
ik, het is toch een soort familietraditie.
Een oom van mij, Richard
Jongenburger, heeft bij de marine geze
ten en hij belt me regelmatig op om te
vragen hoe het is.
Op oefening gaan is altijd leuk, zoals
Schotland. De eerste paar dagen is alles
prachtig, mooie bergen. Maar daarna is
het zo zwaar dat die bergen je gestolen
kunnen worden. Dat komt door de ver
moeidheid. Je hebt altijd momenten tus
sendoor dat je het helemaal niet meer
ziet zitten, en het volgende moment krijg
je je bakkie chocolademelk en dan kan je
erom lachen. Het is gewoon afzien. Het
is interessant om te merken dat iedereen
er op een ander moment doorheen zit.
Een keer moesten we een berg beklim
men en het ging echt voor geen meter,
ik leek wel een ouwe opoe hoe ik naar
boven ging met m'n rugzak. Er was een
jongen die al boven stond en hij zei:
"Ach, kom op man, je hoeft alleen nog
naar beneden, het gaat hartstikke goed."
De volgende dag stond hij te huilen,
omdat hij het niet meer zag zitten. De
ene keer zit jij erdoorheen, de andere
dag je maat. Je helpt elkaar er doorheen.
Alles gaat in teamverband en dat is heel
leuk. Dat is ook de reden dat ik erbij zit.
De groep is heel belangrijk bij de mari
niers, dat spreekt me erg aan.'
Paul zit op dit moment in Noorwegen.
Het is daar min twintig en een van de oefe
ningen is wak-skiënJe moet een wak in
skiën en er zo snel mogelijk weer uil zien te
komen. Denkt u een beetje aan hem?
25
45 ste jaargang - nummer 8 - februari 2001
