Pelo'ri
rims en Convairs
door Cor Roelofs
Vele jaren reisden Indonesische pelgrims naar Mekka per hoot, maar
in juli 1 Q55 begon Garuda Indonesian Airways met pelgrimvervoer
per vliegtuig. Hiertoe werden vier Convairs 340 ingezet met genoeg
slipbemanningen, zodat de machines van Djakarta konden doorvlie
gen naar Djeddah alwaar de pelgrimage begon. Daarna vlogen de
machines zo snel mogelijk terug om een nieuwe lading op te halen.
Iedere dag vertrok er een machine, totdat de hele groep in Djeddah
was. Er was een ingewikkeld omloopschema gemaakteen hele presta
tie voor die dagen en ik vertel u nu alvast dat het tot op de laatste dag
precies is uitgevoerd. Prima vliegtuigen die Convairs!
De passagiers waren een ander
verhaal. De meesten hadden
nog nooit eerder een vliegtuig
gezien, wellicht nog nooit op een stoel
gezeten, laat staan op een toilet. Dit
kon tot de meest vreemde gebeurtenis
sen aan boord leiden, maar die zijn al
wel vaker beschreven.
De chaos op het vliegveld van
Djeddah was enorm, zover als je zien
kon één mensenmassa bepakt en
bezakt, wachtend op begeleiding om
de tocht naar Mekka te beginnen. De
hitte, het stof en de enorme drukte in
de woestijn maakte dat de pelgrimage
bepaald geen vakantiereisje was en het
volbrengen ervan vergde het uiterste
van deze mensen. Vele ouderen haal
den het dan ook niet, maar als je stierf
tijdens deze tocht werd je heilig, of
zoiets werd mij verteld.
De volgende dag kwam de laatste
machine binnen en wij, twee vliegers,
boordwerktuigkundige en telegrafist
vlogen daarmee door naar Beiroet. De
Indonesische steward bleef achter in
Djeddah en greep de kans ook naar
Mekka te gaan.
Het Parijs van liet Oosten
Op het vliegveld van Beiroet parkeer
den we aan de rand van het veld waar
de andere drie Canada Convairs al net
jes naast elkaar stonden. Hun beman
ningen waren naar Holland gereisd
voor een paar dagen extra verlof in hun
stationering. Wij bleven zes dagen in
Beiroet en ik moest ervoor zorgen dat
de machines technisch in orde aan het
tweede gedeelte van de operatie, de
terugreis, konden beginnen.
Nou, dat viel mee: vier maal proef
draaien, vier inspecties en wat kleine
dingetjes en we konden terug, maar
eerst Beiroet zien. Dat was voor
iemand die acht jaar in het roerige,
arme Indonesië zat een eye-opener.
Wat een welvaart, niet te geloven.
Ze noemden deze plek toen het Parijs
van het Oosten. Het geld kwam met
stromen binnen. Niet alleen waren de
Libanezen goede zakenlui, maar ook
mensen van de olie-industrie kwamen
vaak een paar dagen om hun dollars te
verbrassen. Na een maand olieboren in
de snikhete woestijn op limonade
(alcohol is in Saoedi-Arabië taboe)
wilden ze wel eens wat anders en niet
alleen drank...
Alles was hier: prachtige winkels met
de laatste Parijse mode, exclusieve
juweliers en gewone goudwinkels, oos
terse markten, prachtige stranden,
nachtclubs en een casino. Het was een
genot om op een terrasje te zitten met
een biertje en de kleurrijke bevolking
te zien voorbijtrekken. Het duurde wel
een dag voordat ik door had dat al die
voorbij flanerende, oogverblindende
mooie meisjes, vriendelijk lachende
professionals waren.
De zes dagen vlogen om en beladen
met een Parijs jurkje voor het kind en
een Parijse bloes met wat snuisterijen
voor de echtgenote vingen we de
terugreis weer aan. Dat ging niet
rechtstreeks, maar volgens het jojo
systeem, waarbij zo nu en dan omge
draaid werd en je een traject weer
terugvloog, voordat je weer de goede
kant op ging.
25 dagen na mijn vertrek was ik weer
thuis in Djakarta en als ik nu in mijn
logboek lees, kan ik het niet geloven:
één vrije dag en toen stond ik weer
voor de klas om instructie aan jonge
Indonesische vliegers te geven.
45 ste jaargang - nummer 9 - maart 2001
c
Oeen vakantiereisje
Ik begon mijn omloopschema in
Karachi, toen de operatie al een tijdje
aan de gang was en vloog de lege
machine in zeven uur naar Calcutta,
waar de volgende crew hem overnam.
De volgende dag van Calcutta recht
streeks naar Djakarta in krap elf uur,
wij hadden de longrange uitvoering.
Dus leeg en met longrange cruisedat is
hoog vliegen met lage toerentallen, kon
je een heel eind komen. Een dag of
wat later vlogen we weer met een volle
bak pelgrims van Djakarta naar
Bangkok en dan door naar Calcutta in
tien uur en vijftig minuten, waar we
een nachtstop maakten. Dan door naar
Karachi in zes uur, nachtstop en de
volgende dag naar Djeddah in krap
acht uur.
13
