Vervolg van pag. 25
Onveilig
Deze vraag wordt wel heel actueel wan
neer wij - mijn broer, zijn vrouw en ik -
enkele dagen later tijdens de kerstnacht
bij het verlaten van onze oude kerk in
Bandung, na daar de kerstnachtmis te
hebben bijgewoond, geconfronteerd wer
den met een politiemacht die bij de hek
ken van de kerk staat opgesteld om, naar
later bleek, de gelovigen te beschermen
tegen eventuele aanvallen. Toen ik bij
terugkomst in het hotel de televisie aan
deed, werd me de reden van de opge
trommelde politie duidelijk. Op
verschillende plaatsen in de archipel
waren in katholieke kerken en ziekenhui
zen bommen tot ontploffing gebracht
met als resultaat zestien doden. Dat is
trouwens de enige keer tijdens mijn ver
blijf van vier weken in Indonesië dat ik
me onveilig heb gevoeld.
Widayanto: 'Ik maak me wel zorgen of ik
als ik ouder ben nog steeds zo kan leven
of misschien in een meer besloten en
beschermde omgeving moet gaan wonen.
In mijn huis in de buurt van Bogor ben ik
een keer overvallen door vier mannen die
me wilden beroven. Ik ben er gelukkig
goed van af gekomen, maar het is wel een
traumatische ervaring geweest.'
Geen benul van kunst
Widayanto: 'In 1998 heb ik tijdens de
ineenstorting van de Indonesische econo
mie een beeld gemaakt, getiteld Mbok
Tiw (Ibu Pertiwi - zie afbeelding). De
weldoorvoede moeder stelt Indonesië
voor, een land rijk aan natuurlijke grond
stoffen en haar zieke kind stelt de econo
mie van Indonesië voor.'
'Wie zijn eigenlijk je klanten, vraag ik, 'ver
koop je ook aan Soeharto bijvoorbeeld of
aan mensen uit zijn omgeving?'
Widayanto: 'Nee, de Soeharto's hebben
totaal geen benul van kunst. Vrienden van
Soeharto hebben voor het Soeharto muse
um een Loro Blonyo van me gekocht', en
hij wijst naar het bruidspaar op de eettafel.
'En wat kost dat nou?' vraag ik.
'Tussen de twintig en vijftig miljoen
rupiah.'
Frans: 'Nu we het toch over prijzen heb
ben, wat kost het beeld op de voorplaat
van Moesson van december?'
'Dertig miljoen rupiah,' antwoordt
Widayanto. 'Ik heb veel Indonesiërs van
Chinese afkomst in mijn klantenkring. Zij
weten mijn werken op waarde te schatten.'
'Zou je niet een keer een tentoonstelling
in Nederland willen hebben?' vraag ik.
'Misschien wel, we hebben dan
wel een sponsor nodig voor de
verzending van de objecten,' zegt
Widayanto.
'Waar heb je je opleiding tot
keramist eigenlijk gehad?'
'Aan de Institut Teknologi in
Bandung, op de faculteit voor
beeldende kunst en vormgeving,
met als studierichting keramiek.
Dat was een opleiding van zeven
jaar.'
'In dat mooie gebouw van
Maclaine Pont!' roep ik enthou
siast. 'Ja,' zegt Widayanto, 'mijn
leraren waren allemaal leerlingen
van Nederlanders geweest, ik ben
afgestudeerd in 1981
'Was je vader het er mee eens dat
je deze richting bent opgegaan?'
'Oh nee! Die zei: Hoe kan ik
nou een zoon hebben die alleen
maar in klei roert? Toen ik dat
hoorde, nam ik me voor een
goede keramist te worden. Het is
niet belangrijk wat voor werk je
doet, het is de toewijding waar
mee je dat werk doet, die telt.'
'Tot slot Yanto, door welke kun
stenaars heb je je laten inspireren en wie
bewonder je het meest?'
Widayanto: 'Ik heb me laten inspireren
door Michelangelo en door de
Nederlandse schilders die in Indië
gewerkt hebben, Hofker en Bonnet. Een
grote bewondering heb ik voor Affandi
en Vincent van Gogh. Maar ik vind ook
inspiratie in Jugendstil of art nouveau,
waarin jij gespecialiseerd bent' (zie
afbeelding).
Statements in clay
Op de terugweg, het is inmiddels avond
geworden, vertelt Widayanto's zakelijk
manager Tommy Fauzan dat Yanto om
de twee jaar een expositie houdt van
nieuw werk. Van zijn 'masterpieces' zoals
Fauzan ze noemt. Die worden in een
beperkte oplage gemaakt en er wordt een
certificaat bij geleverd. Waarom zo'n
lange tussenpoos, vraag ik. 'Nou, ten eer
ste heeft hij de tijd nodig om een collectie
te maken en ten tweede wil hij niet te
vaak exposeren om de markt niet te over
voeren. De ene keer maakt hij een collec
tie tekeningen (zie afbeelding) en dan
weer een serie beelden in zijn favoriete
materiaal aardewerk. In de tussentijd
houdt hij zich bezig met de productie van
de meer commerciële, in grotere hoeveel
heid gemaakte gebruiksvoorwerpen.'
Als we in Jakarta aankomen, rijden we
nog even langs de winkel. De beneden
verdieping van Widayanto's voormalig
ouderlijk huis is ingericht als verkoop
ruimte waar een grote collectie staat van
serviezen, asbakken, dierplastieken (zie
afbeelding), boekenleggers, kandelaars,
klokken. We kunnen de verleiding niet
weerstaan om voor eigen gebruik en als
souvenir enkele voorbeelden uit deze 'sta
tements in clay', zoals Widayanto ze
noemt, te kopen. Een walhalla voor een
ieder die van keramiek houdt en dat alles
tegen hoogst betaalbare prijzen, naar
Nederlandse maatstaven gemeten. En als
je de winkelvoorraad bekijkt, begrijp je
dan ook dat Widayanto bezeten is van de
materie aardewerk.
Maar met alle respect voor zijn activitei
ten op dit gebied, kan de commerciële
collectie wat mij betreft niet meten met
z'n 'meesterwerken', waar maar enkele
exemplaren van bestaan. Daarom zou ik
zo graag een Golekan willen hebben; zo'n
supersexy femme fatalel
PT. Widayanto Citra
Tembikarindo
Jl. Setiabudi 2 No. 11
Jakarta 12910
Indonesië
Tel. +62 (0)21 526 23 09
Fax. +62 (0)21 525 38 91
E-mail: indrab@indosat.net.id
moessQn
50
