heer Jens. Even verderop stond ons
kerkje. Tijdens de Japanse tijd zou hier
alles zijn opgeheven en overgebracht
naar Bandoeng en Batavia.
Na de oorlog hebben wij in Nederland
zoveel mogelijk met elkaar contact
gezocht en nu houden we ieder jaar een
reünie, de laatste tijd in De Baten te
Nieuwegein, die ook dit jaar op 1 sep
tember weer zal plaatsvinden. Nu ech
ter iets soberder dan voorgaande jaren,
dat wil zeggen, de band voor de muziek
is afgeschaft, omdat de meesten van
ons last hadden van de altijd harde
muziek. Dat is niet zo prettig als je met
elkaar wilt praten - en er wordt wat
afgepraat en bijgepraat! Het is erg
gezellig en we hebben ieder jaar een
volle, grote zaal. Vervangende, gezellige
en aangename muziek van cd of casset
te zal er zeker zijn. Helaas, vele ouderen
zijn er niet meer. Wij merken ieder jaar
weer dat de groep uitdunt. Onze nako
melingen zullen de organisatie op zich
moeten nemen en gelukkig zijn er enke
le geïnteresseerden. Een Indisch avond
je is niet compleet als er niet een lekker
bordje nasi met alles-erop-en-eraan
geboden wordt, dus dit is geregeld. Tot
slot, naast familie zijn ook vrienden
altijd welkom. Dus, oud-S.O.G.-zusters
en -broeders met liefhebbers: nog wel
ver in het verschiet, maar vergeet onze
koempoelan niet!
Emiel Vijsma, tel. 035 - 54 15 282
Mieke Bouman
Naar aanleiding van het artikel over
Mieke Bouman in Moesson van april
2001, meld ik u het volgende: Mieke
Bouman verbleef tijdens de Japanse
bezetting in Semarang in kamp
Sompok-Lampersari. Zij woonde in
het laatste huis op Sompok vlakbij de
kawat. En zij bezat een radio! In die
tijd waren radio's nog van die kolossale
bakbeesten: niet eenvoudig te verber
gen. Een kennis van mijn moeder veeg
de een keer in de slokan voor haar huis
een radio op toen er weer eens huis
zoeking was. Zij heeft er snel weer bla
deren en rotzooi overheen geveegd.
Mieke Bouman was schaars met haar
nieuwsberichten en vertelde ze aan één
vertrouwenspersoon. Die mocht het
weer doorvertellen aan twee vertrou
wenspersonen. Die mochten het weer
aan twee voor hen vertrouwensperso
nen doorvertellen. Zij wisten dus dat
het betrouwbaar nieuws was en geen
gerucht. Maar van wie die betrouwbare
informatie kwam, dat bleef geheim, het
was uit de 'bron'. Dat bleef geheim en
Mieke Bouman was dus een moedige
en verstandige vrouw. Mevrouw
Schophuys en mijn moeder waren twee
van die vertrouwenspersonen. Ik was
toen zeventien jaar en de moeders van
toen zijn inmiddels al lang overleden.
Maar ik leef nog, al ben ik nu al weer
76 jaar. Ik zal Mieke Bouman zeker
nooit vergeten. Via krant en radio volg
den wij vanuit Holland het Jungslager-
proces, juist omdat Mieke Bouman dat
zo geweldig deed, tegen alle verdruk
king in.
Mevrouw L.F. van Wermeskerken-
Dutry van Haeften, Den Haag
Bekertje
Met mijn geboorte of in mijn kinderja
ren - dat weet ik niet meer en ik kan het
niet meer navragen - kreeg ik twee zil
veren bekertjes. Natuurlijk gingen die
mee het kamp in. In het begin dronk ik
er nog melk uit, later alleen maar water.
Het'was ongeveer het derde jaar van de
oorlog dat we vanuit Soerabaja met een
nachttrein vol vrouwen en kinderen
naar Semarang vervoerd werden en
mijn moeder, broertje en ik in het kamp
Gedangan terecht kwamen. Mijn moe
der had grote blikken Blue Band mee
genomen, maar als zo'n blik open ging,
moest het op. Nog kan ik geen creme
aux beurre zien! Wij kinderen - ik was
toen tien, elf jaar - speelden uiteraard
met van alles wat meegenomen was. En
het was een heerlijk terrein om te rol
schaatsen. We sliepen op een zaal en
iedereen had zijn eigen plekje afgeba
kend met lakens of lappen, maar dit is
wel bekend. De gang speelde op het
kruispunt van zalen 's avonds kaart. Ik
heb toen alle spelletjes die bestonden
geleerd en was er goed in. Wel heb ik er
een heleboel narigheid meegemaakt en
gezien. Mijn moeder is er nog geslagen
door een Japanner, omdat ze filmpjes
van de familie bij zich had. Mijn moe
der is even voor de bevrijding overle
den. Maar verder zal ik het daar niet
over hebben. Wel dit. Op een gegeven
moment was ik een van de bekertjes
kwijt, net degene waar mijn naam op
stond; Else. Groot was mijn verbazing
toen ik het met een bezoekje aan een
vriendinnetje van me bij hen zag staan.
Ik zei uiteraard: 'Dat bekertje is van
mij, kijk mijn naam staat erop.'
Waarop de moeder van het vriendinne
tje antwoordde: 'Nee hoor, het is van
mijn dochtertje. Je weet toch dat zij ook
Else heet?'
Else van Veen-Brandes, Malaga (Spanje)
Joyce Kenna rel-Exit lier
Onderstaande overpeinzing draag ik op
aan Juul Lentze in verband met haar
epistel 'Makan Sadja' in Moesson van
februari 2001, pagina 8. Sinds haar
benoeming aan het Hogere Gerechtshof
van Californië, volg ik zo'n beetje als een
one-man fanclub de loopbaan van de in
Bandoeng geboren Joyce Kennard née
Luther die via Nieuw-Guinea en
Nederland in Zuid-Californië belandde
waar ze rechten studeerde om in 1989 in
San Francisco aangesteld te worden.
Vorig jaar oktober bezocht ik haar en
kreeg een persoonlijke rondleiding door
het gerestaureerde gerechtsgebouw, dat
door de aardbeving van 1989 onveilig
was verklaard. Koetjes en kalfjes onder
werpen raken gauw uitgeput en adat
verbiedt het om politiek en rechtszaken
aan te raken, dus wat blijft er dan anders
over dan makanan? Anders dan in groot
Los Angeles zijn er in de San Francisco
Bay Area geen echte goede waroengs en
Joyce Kennard uitte haar verbazing over
het feit dat er ergens op een menu Spicy
Splitpea Soup aangeprezen stond. 'Niets
evenaart wat mijn Chinese oma kookte,'
zei Joyce eens.
Johan van Leer, Santa Monica
(Californië)
Algemene kennisgeving
Heden ging van ons heen onze lieve
moeder, schoonmoeder, grootmoeder,
overgrootmoeder en tante
Anna Gertrude Johanna
Vrijburg-Van Heeckeren van der
Schoot
01-03-1910
Tjandi-Semarang
(Ned. O. Indië)
f 24-04-2001
Winterswijk
Winterswijk: J.C.L. Vonk-Vrijburg
A.E. Vonk
Winterswijk: C. Vrijburg
Epe: H.M. Hogestijn-Vrijburg
W.H. Hogestijn
Apeldoorn: S.S. Huisman-Vrijburg
Port Elisabeth,
Zuid-Afrika: B.O.B. Vrijburg
E. Vrijburg-Bayes
Kempton Park,
Zuid-Afrika: G.S. Vrijburg
S. Vrijburg-van Vuuren
Kleinkinderen en
achterkleinkinderen
Neven en nichten
Correspondentie-adres:
Lariksweg 34, 8162 EG Epe
De crematieplechtigheid heeft in besloten
kring plaatsgevonden.
45 ste jaargang - nummer 12 - juni 2001
5
