A Is ik k on kh
had ik In
lh
lever maar een cultuur
iezen,
moessQn
dat wilde gedoe; dronken worden en zo,
daar zie ik het nut niet van in.'
Imelda wil nog dit jaar kiezen tussen
leven in Nederland en Indonesië.
Waar wil ze haar leven opbouwen?
Om daar achter te komen, keert ze
voor zes maanden terug naar
Indonesië. Aan het eind van die
periode zal ze een beslissing nemen.
'Ik ga met opzet lan
ger dan twee maan
den naar Indonesië.
Anders blijft het toch
een soort vakantie en
dan krijg je een ver
keerd beeld van de
werkelijkheid. Je wordt
snel gemakzuchtig
van Indonesië hè,
omdat alles daar voor
je wordt gedaan. Ik
wil rust om na te den
ken, zodat ik na die
zes maanden tegen
mezelf kan zeggen:
Nou Mei, hier leef je
zus, en daar leef je zo,
waar woon je het
liefst? In Indonesië is
alles meer relaxed. Ik
heb mijn familie om
me heen, gezelligheid
en een mooie natuur.
Bovendien helpen men
sen elkaar graag. In
Nederland kan het
leven zo eentonig zijn; je staat op, gaat
douchen, werken, weer naar huis... Af
en toe vind ik dat een beetje saai. In
Indonesië is dat minder. Maar ik wil
zeker niet zeggen dat in Indonesië alles
beter is!'
Je hebt til aangegeven waarom je in
Indonesië zou willen blijven: je fami
lie, de ongedwongen manier van
leven. Maar waarom zou je in
Nederland willen blijven?
'Dat heeft met mijn karakter te maken.
Meisjes hebben in Indonesië toch min
der vrijheid dan jongens. Ik ben iemand
met een eigen mening en dat kan in
Indonesië niet. Je hebt daar al snel een
grote mond. Ik vind dat ik moet kunnen
doen wat ik wil, en zeggen wat ik denk,
maar mijn vrienden daar, de jongens,
weten daar niet zo goed raad mee. Een
voorbeeld. Als ik iemand moet bellen,
het stadhuis bijvoorbeeld, dan zeggen ze:
Laat mij maar even bellen voor je. Kijk,
dat vind ik dus niet nodig. Zoiets kan ik
toch zelf wel?
In Nederland is het geen enkel punt als
Imelda (tweede van rechts) als pagar ayu, welkomstmeisje,
tijdens een bruiloft.
je een andere mening hebt, dat wordt
gewoon geaccepteerd, maar in
Indonesië kan dat niet. De meest van
zelfsprekende dingen moet je er laten,
want je hebt zo een slechte naam bij de
buren. En dan denk ik: 't kan me niet
schelen wat de buren denken! Zo ben ik
altijd al geweest, van kleins af aan.
Daarom zeiden mijn tantes voordat we
naar Nederland vertrokken: "Imelda
kan goed in Holland leven, omdat zij
anders is". In Nederland heb je veel
meer bewegingsvrijheid, en dat zou
voor mij een belangrijke reden zijn om
te blijven.
Verder mogen Indonesiërs van mij ook
wel eens leren direct te zijn. Om ant
woord te geven, in plaats van ergens om
heen te draaien. Dat vind ik positief in
Nederland. Het is heerlijk om te kunnen
zeggen: ik vind dit of dat niet leuk, zon
der dat iemand dan ineens beledigd is.
Indonesiërs zijn toch wat lichtgeraakt.
Nog één ding dat ik minder prettig vind
in Indonesië. Het is daar niet ongebrui
kelijk dat iedereen zich ermee bemoeit
als je een vriendje hebt. Weliswaar mag
je in Indonesië wel samenwonen, maar
hooguit stiekem. Je
praat er niet over.
Terwijl de mensen
in Nederland juist
trots zijn op hun
vriend of vriendin.
Dat mag je hier
best laten blijken.
Een kusje geven op
straat is hier geen
schande.'
Het worclt dus
moeilijk om te
kiezen?
'Hier in Nederland
besef ik dat geluk
uiteindelijk belang
rijker is dan rijk
dom. Dat zou ik
wel willen zeggen
tegen mijn vrien
den in Surabaya.
Bij Indonesische
jongeren is merk
kleding bijvoor
beeld heel
belangrijk. Als je iets nieuws hebt, is het
altijd: "Wat voor merk?" Zo was ik
vroeger ook. Als ik ze nu zou vertellen
dat ik een truitje op de markt heb
gekocht, zouden ze me niet geloven. Je
merkt, er zijn genoeg redenen voor mij
om in Holland te blijven.
Ja, ik hou van Nederland en ik hou van
Indonesië, maar soms vind ik het wel
moeilijk dat ik in twee culturen ben
opgevoed. Echt Hollands zal ik nooit
worden, maar ik ben ook niet meer echt
Indonesisch. Er zijn mensen die zich
rijk voelen doordat ze in twee culturen
zijn opgevoed. Maar ik heb dat niet. Als
ik kon kiezen, had ik liever maar één
cultuur, dat is toch makkelijker.'
28
